گاهی وقتی سخن از اتحاد مسلمانان منطقه یا امت اسلامی میشود، برخی آن را در تعارض با اتحاد ملی نشان میدهند و دوگانه جعلی ملت- امت را با ادله غلط تئوریزه میکنند. در صورتی که تجربه محور مقاومت و حضور بازیگران ملی کشورهای مسلمان نشان داد که ائتلاف ضد امریکایی- صهیونیستی در منطقه، یک سپر تدافعی برای کشور ایجاد میکند. چنانچه ضعیف شدن بخشی از محور مقاومت طی تحولات اخیر در لبنان و سوریه، تصور تضعیف قدرت ایران را در رژیم صهیونیستی و امریکا مجسم کرد. بنابراین، انگیزه دیرین آنها برای جنگ مستقیم با ایران را افزایش داد.
دوگانه سازی ملت- امت چندین هدف، از جمله از بین بردن هویت دینی مردم، ایجاد دو قطب متعارض در جامعه و در نهایت تهدید امنیت و آرامش در خود دارد، زیرا لازمه ملی گرایی را دین زدایی و در مقابل، امت گرایی را امری ضد منافع ملی معرفی میکند. این مرزبندی جعلی، جامعه را دچار شکاف میکند و در مقابل یکدیگر قرار میدهد، زیرا طرفداران هر دو طیف تلاش میکنند که باور خود را به عنوان راه حل نجات کشور به طرف مقابل تحمیل کنند و در عین حال، اعتقاد طیف رو به رو را باطل و خطرآفرین عنوان کنند. در این فضا، همدلی و درک متقابل از بین میرود و جای آن را نفرت پر میکند که در نهایت جامعه به سمت قطبیشدن و درگیریهای داخلی سوق داده میشود. به عنوان نمونه، سخنان اخیر حسن روحانی که افتخار وحدت مقاومت را به دلسوزی ایران برای اعضای مقاومت تقلیل داد و آن را برای کشور متضرر دانست، هم در چهارچوب طرح دوگانهسازی ملت- دولت میتوان ارزیابی کرد.
به طور کلی، وجود مشترکاتی، چون ایدئولوژی بین مردم یک منطقه مرزهای جغرافیایی را میشکند و یک همبستگی خودجوش ایجاد میکند. از این رو، اگر دولتها مکانیسمی را برای توسعه اشتراکات و تقریب افکار عمومی ترتیب دهند، زمینه گسترش و تعمیق همبستگی را فراهم میکنند. به موازات این اقدام، حمایتهای سیاسی باید فعال شود تا این شبکه به طور رسمیتر در فضای بینالملل مطرح شود و قابلیت یک سازمان هدفمند را پیدا کند. در تاریخ معاصر نمونههای متعددی وجود دارد. در حال حاضر اتحاد آتلانتیک که حول محور سازمانهایی مانند ناتو شکل گرفته، بر پایه فکر لیبرالیسم و ارزشهای لیبرال دموکراسی استوار است. کشورهای عضو با وجود تفاوتها، در اصول فکری و اهداف سیاسی- اقتصادی کلان همسو هستند و این همسویی، به آنها جایگاه برتری در نظام بینالملل داده است. در منطقه، به دلیل وجود اشتراک بنیادین دینی، وحدت به خودی خود وجود دارد، ولی به دلیل نبود یک نظام ساختارمند، کمتر دیده میشود.
پس از نسل کشی و تجاوزگری رژیم صهیونیستی، یک انزجار و مطالبه عمومی برای مبارزه با رژیم در منطقه سراسری شد. اکنون این دستاورد بزرگ، میتواند محلی برای تقویت قدرت ایران در منطقه باشد و به ترویج گفتمان ضد صهیونیسم جمهوری اسلامی کمک و صفوف مردمی ضد اسرائیلی را در منطقه ایجاد کند. در عین حال، جایگاه ایران پس از عملیاتهای وعده صادق، در دید مردم منطقه تا رهبری جریان ضد اسرائیلی ارتقا یافته است. تجمیع این دو رویداد و تشکیل یک نهاد منطقهای هدفمند در مواجهه با رژیم صهیونیستی، سبب ارتقای بازدارندگی ایران در جنگ با رژیم صهیونیستی و امریکا خواهد شد. در واقع، اتحاد فراملی و تشکیل یک امت اسلامی ضد صهیونیستی اگر به گسترده شدن دایره مقاومت- چه به صورت نرم و چه به صورت سخت- در کل منطقه بینجامد، سپر تدافعی در مقابل تجاوزگری آنها علیه منطقه و به طور دقیقتر ایران ایجاد میکند و تهدیدات جبهه امریکایی- صهیونیستی را کم اثر میکند.
در مقابل، نتیجه تاختن به اتحاد فراملی، کوچک کردن سنگر علیه جبهه امریکایی- صهیونیستی است. اگر تمام اهتمام به ایجاد انسجام ملی ختم شود و وحدت ضد صهیونیستی با سایر مردم منطقه به طور عمدی یا سهوی نادیده گرفته شود، دستاورد بزرگ اراده جمعی برای مقابله با رژیم صهیونیستی از بین میرود و امریکا نیز ایران را در منطقه تنها میبیند که عواقب جدی برای کشور خواهد داشت. به همین منظور، یکی از اقدامات راهبردی ایران برای مقابله با جبهه امریکایی- صهیونیستی و افزایش بازدارندگی، تقویت و توسعه محور مقاومت و همچنین ابتکار ایجاد کمپینهای ضد صهیونیستی با حضور دولتهای منطقه و حتی جهان است. علاوه برآن، ایران میتواند همزمان با تقویت انسجام ملی در داخل، زمینه اتصال جامعه با سایر جوامع ضد اسرائیلی منطقه را فراهم کند تا ائتلاف ضد صهیونی ملیتی هم در منطقه شکل بگیرد. انزوای رژیم صهیونیستی حتی اگر در بعد دولتی- با توجه به همکاری برخی کشورهای منطقه- نمادین هم باشد، باز هم میتواند اثرات جدی بر توسعه همکاریهای رژیم با سایر کشورها بگذارد. زیرا بعد ملیتی اتحاد بر بعد دولتی غلبه دارد. در حال حاضر، برخی دولتمردان منطقه که همکاریهای پیدا و پنهانی با رژیم دارند، به دلیل هراس از مخالفت با اراده مردم جامعه خود، به فراست افتاده و جنایات رژیم صهیونیستی را محکوم میکنند.