جوان آنلاین: کانال رسمی «بنیاد شهید مطهری» در ایتا به استناد کتاب «آشنایی با قرآن، ج۲، ص۴۶- ۴۵» بیانی از شهید مطهری (ره) را به اشتراک گذاشت. شهید روایت کرده‌اند:
شخصی در حضور حضرت امیر (ع) به این تعبیر دعا کرد: «خدایا مرا محتاج خلق خودت نگردان!» حضرت فرمود: «دیگر این طور نگو.» عرض کرد: «پس چه بگویم؟» فرمود: بگو «خدایا مرا محتاج بدان خلق خودت قرار نده!»
منظور این است که جمله اول نشدنی است، زیرا نحوه خلقت انسان اینطور است که همواره در پیشبرد زندگی دنیایی خودش به دیگران نیازمند است. «ایاک نَسْتَعینُ» هم نمی‌گوید که انسان نباید استمداد از دیگران بجوید.
پس مطلب چیست؟ آنچه این آیه شریفه می‌رساند این است که آن اعتماد نهایی و آن تکیهگاه قلب انسان، یعنی آنچه در واقع و نفس الامر انسان به آن تکیه دارد باید خدا باشد و آنچه را که از آن در دنیا استمداد میجوید به عنوان وسیله بداند و بداند که حتی خود انسان، قوای وجودی او، نیروی بازوی او، نیروی مغزی او همه و همه وسائلی هستند که خداوند آفریده و در اختیار او نهاده است و سر رشته در دست اوست؛ و لذا چقدر انسان در دنیا به وسائلی اعتماد می‌کند، ولی بعد می‌بیند که برخلاف انتظارش آن وسیله کمکی که باید بکند، انجام نداد.
گاهی می‌شود که به قوای خویش اعتماد می‌کند و می‌بیند که حتی آنها نیز تخلف میورزند. تنها قدرتی که اگر انسان به او تکیه کند و برنامهاش را با او تنظیم کند هیچ نگرانی نخواهد داشت، خداست.
