یکسان‌سازی پاداش‌های پای سکوی مدال‌آوران پارالمپیک و المپیک خبر خوشحال‌کننده‌ای برای مدال‌آوران پاریس بود، اما برطرف کردن تبعیض‌ها باید اساسی و قانونمند انجام شود تا تأثیر آن بر زندگی همه ورزشی‌ها دیده شود.
موفقیت در عرصه ورزش قهرمانی در یک روز و دو روز به ثمر نمی‌نشیند بلکه سال‌ها عمر ورزشکار را می‌گیرد تا یک مدال جهانی، المپیک و پارالمپیک به دست بیاید. ورزش ایران معضلات زیادی دارد و هرچند وقت یک‌بار آثار آن در حوزه‌های مختلف نمود پیدا می‌کند. در این بحث، معیشت و بیکاری ورزشکاران حرفه‌ای چالشی است که اگر هر روز نیز در مورد آن صحبت کنیم باز هم کم است و با بی‌توجهی مزمن مسئولان به جایی نمی‌رسد. موضوع پرداخت پاداش به مدال‌آوران بازی‌های المپیک و پارالمپیک هر چهار سال یک‌بار مطرح می‌شود. در سال‌های گذشته بحث یکسان‌سازی جوایز درنظر گرفته شده از سوی دولت به سرانجام رسید و انتقادی از آن وجود نداشت. با این‌حال تبعیض پاداش‌های پای سکو همچنان به قوت خود باقی است و اگر پیگیری‌های کمیته ملی پارالمپیک و اعتراض ورزشکاران و مربیان نبود این‌بار هم به نتیجه نمی‌رسید.
در بازی‌های پاریس اختلاف پاداش در نظر گرفته شده از سوی کمیته‌ملی المپیک با کمیته ملی پارالمپیک قابل توجه بود؛ المپیکی‌ها بابت طلا، نقره و برنز خود به ترتیب ۱۰، ۴ و ۲ میلیارد دریافت کردند، درحالی‌که برای پارالمپیکی‌ها ۴، ۵/۱ و یک میلیارد تومان در نظر گرفته شده بود!
البته همان زمان هم مسئولان کمیته پارالمپیک اعلام کردند این اختلاف به‌خاطر نداشتن منابع کافی مالی است و در صورت تأمین بودجه آن‌ها نیز از پرداخت جوایز یکسان دریغ نخواهند کرد. منتها بحث اصلی اینجاست که چرا همیشه منابع مالی برای مدال‌آوران پارالمپیکی، جانباز و توان‌یاب کمتر از المپیکی‌ها بوده و هست؟! انتقاد‌های مدال‌آوران و مربیانشان و همچنین رایزنی‌های جدی غفور کارگری و همکارانش، همکاری رئیس‌جمهور و سازمان برنامه‌و‌بودجه را در پی داشته و فعلاً این تبعیض برطرف شده است.
پیشتر گفتیم که این تبعیض‌ها و کمبود‌ها از ابتدا نباید باشند، نه اینکه بعد از هر رویدادی صدای اعتراض و گلایه ورزشکاران دربیاید و مسئولان مربوطه مجبور به رایزنی‌های مکرر شوند. در واقع ورزشکاران پارالمپیکی با توجه به شرایط جسمانی ویژه خود و همچنین موانع موجود برای تصاحب سکو‌های قهرمانی به مراتب بیشتر از المپیکی‌ها زحمت می‌کشند. در بسیاری از موارد آن‌ها تبعیض‌ها، کمبود‌ها و ناملایمتی‌های بسیاری را تحمل می‌کنند، با این امید که پرچم کشورشان را به اهتزاز دربیاورند و برای ایران افتخار بیافرینند، به همین‌خاطر است که چنین تبعیض‌هایی برایشان غیرقابل تحمل است. کوهپایه‌زاده، رئیس فدراسیون جانبازان در کنفرانس خبری خود به نکته خوبی اشاره کرد؛ برطرف کردن موانع و تغییر قوانین در جهت تأمین شغل و معیشت مدال‌آوران حوزه جانبازان و توان‌یابان، حتی از یکسان‌سازی پاداش‌ها نیز مهم‌تر است. هنوز هم مدال‌آوران پارالمپیکی و پاراآسیایی نمی‌توانند از مصوبه استخدامی استفاده کنند، چراکه قانون این امتیاز را تنها به یکی از فرزندان‌شان داده است، درحالی‌که خود این ورزشکاران هنوز درآمدی ندارند! بهتر است بگوییم اصلاً امکانی برای استخدام و اشتغال آن‌ها وجود ندارد. تا زمانی که این مصوبه تغییر نکند و قانون جدیدی به سود این مدال‌آوران تصویب نشود، یکسان‌سازی پاداش‌ها چیزی جز یک مسکن کوتاه‌مدت نخواهد بود. مسئولان ورزش باید همچنان به تلاش‌هایشان در این زمینه ادامه دهند تا تبعیض‌های قانونی نیز برای پارالمپیکی‌ها مرتفع شود.
