جوان آنلاین: حجت‌الاسلام محسن قنبریان در کانال شخصی خود در ایتا نوشت: هر حادثه‌ای - ولو تلخ، طبیعی یا صناعی- که «رَجَعُوا إِلَى أَنْفُسِهِمْ» [به خود خودشان برگشتند]باشد، یک لطف خفی است. در این رجوع چند اتفاق می‌افتد:
۱. خود و هم‌میهنان را «یک واحد» می‌یابد (انفسهم)؛ انگار جان‌ها یکی می‌شود! فرقی نمی‌کند با هم بخندند یا بگریند، خود را ملامت یا تفاخر کنند؛ آن لحظه شهود «انفسهم»، لحظه فوق‌العاده‌ای است. انگار تکثر و کثرتی نیست، اختلاف و تشتتی نیست؛ وحدت همه‌جا را می‌گیرد هر جانی به بزرگی ایران می‌شود.
۲. اطلاعات و داده‌های مختلف، پردازش‌های متعدد ساخته بود و توجه و عاطفه ما را تقسیم کرده بود؛ چهل تکه‌ای از محبت و نفرت، امید و یأس، شکوه و شکایت و...! رجوع به نفْس ایران، نگاه کردن از یک جان به یک حادثه است؛ نه نگاهی با گوش و چشم و ذهن و خبر و تحلیل؛ نگاهی است با خود اصیل و واحد به کانون حادثه. یک‌باره همه عاطفه یا نفرت جمع می‌شود؛ نفْس ایران نشان می‌دهد از رفتن شاه، آمدن امام (مثلاً)، شاد است یا محزون؟! می‌بیند چقدر عاطفه و احساس که دریافته حواس یا ذهنیت‌ها پراکنده و گم بوده و الان تیز و تند می‌شود. رجوع به نفْس ایران یک تنفس اجتماعی برای ملتی با تنوع و تکثر است، تا وحدت خود را ببیند و بیابد: «النفس فی وحدت‌ها کلُّ القوا» [نفْس در وحدت خود همه قوای آدمی است]. بدون این تنفس، می‌میرد و به کثرت‌هایش تجزیه می‌شود؛ مثل یک بدن متلاشی! بلا‌ها و امتحانات خوبند وقتی به نفْس ایران رجوع‌مان دهند.
