جوان آنلاین: کانال تلگرامی اشراق مطلبی با عنوان ناتوانی آمریکا از انزوای طالبان که برگرفته از یادداشتی از اندرو واتکینز، کارشناس «مؤسسه صلح ایالات متحده» و اسفندیار میر، دانش‌آموخته دکترای امنیت بین‌الملل از دانشگاه استنفورد است منتشر کرد:
اندرو واتکینز، کارشناس «مؤسسه صلح ایالات متحده» و اسفندیار میر، دانش‌آموخته دکترای امنیت بین‌الملل از دانشگاه استنفورد طی یادداشت مشترکی در «فارن‌افرز» دلایل ناتوانی آمریکا از انزوای طالبان را برشمرده‌اند.
به نظر نویسندگان، تلاش آمریکا و متحدان غربی‌اش برای کمک‌های بشردوستانه به مردم افغانستان در عین اجتناب از شناسایی رسمی حکومت طالبان، بی‌نتیجه بوده است.
واشنگتن و دیگر کشورهای غربی قصد داشتند تا با نمایش طالبان به عنوان حکومتی فاقد مشروعیت بین‌المللی، این گروه را وادار به تغییر رفتار در زمینه سه مسأله حقوق بشر، زنان و تروریستم کنند. ولی عدم همراهی چین، روسیه و تعدادی از همسایگان مانند ایران، قزاقستان و هند، این تلاش را با شکست مواجه نمود.
نویسندگان شکست آمریکا در ایجاد اجماع علیه طالبان را تکرار شکست‌های دیگرش درباره ایجاد اجماع علیه دولت سوریه پس از جنگ داخلی و دولت روسیه پس از جنگ اوکراین، محسوب نموده‌اند.
این نشان می‌دهد که فقدان شناسایی از سوی دولت‌های غربی، دیگر اهرم فشار معتبری برای تغییر رفتار دشمنان و رقیبان غرب نیست.
طبق این یادداشت، پذیرش سفیر افغانستان در پکن «بزرگ‌ترین دستاورد سیاست خارجی طالبان» از ابتدای حکومت جدید این گروه در افغانستان، محسوب می‌شود. بازگشایی سفارت هند در کابل که معمولاً «با احتیاط» با طالبان مواجه می‌شد، نشان دیگری از خروج طالبان از انزواست.
نویسندگان معتقدند که چین، روسیه و ایران «علی‌رغم نگرانی مشترک درباره سرریز تروریسم از افغانستان به مرزهای‌شان»، به انگیزه رقابت با آمریکا اقدام به تعامل با طالبان کرده‌اند. به‌ویژه چین و روسیه نگران تداوم فعالیت‌های اطلاعاتی آمریکا در افغانستان می‌باشند.
مطابق این یادداشت، عدم شناسایی طالبان از سوی غرب، اهرم فشاری به مسکو و پکن داده که با وعده شناسایی رسمی طالبان در آینده بتوانند از این گروه امتیاز بگیرند. در واقع بدون صرف هزینه شناسایی رسمی آن در افکار عمومی جهان، از مزایای ارتباط با طالبان بهره‌مند شده‌اند. به همین دلیل روسیه و چین در شناسایی رسمی طالبان، عجله ندارند.
به نظر می‌رسد طالبان نسبت به مسائل داخلی خود، حتی نوع مواجهه‌اش با گروه‌های تروریستی مستقر در افغانستان، انعطاف‌پذیر نیست. چنان‌که حتی برای تعامل با پآکستان، حاضر به محدودسازی گروه «تحریک طالبان پاکستان» نشده است.
برخورد طالبان با داعش نیز نه به دلیل جلب رضایت همسایگان، بلکه به این دلیل است که داعش را خطری برای حاکمیت خود در افغانستان قلمداد کرده است.
