کتاب «مادر برام قصه بگو»؛ خاطرات شفاهی گروه سرود آباده راهی بازار نشر شد.
به گزارش «جوان» کتاب «مادر برام قصه بگو»؛ خاطرات شفاهی گروه سرود آباده شیراز به قلم بهنام باقری و توسط انتشارات «راه یار» منتشر و راهی بازار نشر شد.
در مقدمه کتاب «مادر برام قصه بگو» می‌خوانیم: «۲۶ اسفند ۱۳۶۶؛ روزی که بچه‌های گروه سرود آباده در ساختمان پاستور نهاد ریاست جمهوری در محضر رئیس‌جمهور وقت، آقای خامنه‌ای سرود اجرا کردند، من ۲۶روز بیشتر سن نداشتم و بالطبع هیچ درکی از عشق و شورونشاط دهه چهلی‌ها و دهه پنجاهی‌ها از سرود‌های این گروه در دهه ۶۰ نداشتم، اما بعد‌ها که بزرگ و بزرگ‌تر شدم، هم سرود‌ها - را شنیدم و صفا کردم، هم از عشق و صفای بزرگ‌تر‌های دهه ۶۰ به سرود‌های این گروه مطلع شدم؛ عشق و صفایی که معمولاً از آن با عنوان «نوستالوژی دهه شصتی‌ها» یاد می‌کردند و می‌کنند، نمونه‌اش همین نظر‌هایی که نوجوان‌ها رو جوان‌های آن دوران زیر پست اینستاگرامی اجرای گروه سرود آباده در حضور حضرت آیت‌الله خامنه‌ای در دوران ریاست جمهوری» گذاشته‌اند...
کار هنری‌ای که آنچنان در بین مردم محبوبیت داشته که بعد از گذشت حدود ۳۰ سال هنوز مردم از آن به نیکی یاد می‌کنند، حتماً ارزش تاریخ‌نگاری و خاطره‌نگاری دارد؛ هم به عنوان ثبت بخشی از تاریخ فرهنگی انقلاب اسلامی ایران و هم به عنو ان تجربه‌نگاری برای استفاده در حال و آینده... آنچه باعث شهرت احمد توکلی، مربی گروه سرود و به تبع آن گروهش شد، چند سرود در اواسط دهه ۶۰ بود که معروف‌ترینشان سرود «مادر» یا «قصه بابا» بود که در اواخر سال ۱۳۶۶ ساخته شد. این سرود به همراه سرود‌های «آلاله»، «دلیران تنگستان» و «یل شیردل»، محبوبیت ویژه‌ای بین مردم ایران پیدا کرد؛ محبوبیتی که نام «گروه سرود آباده» را بر سر زبان‌ها انداخت... سرود‌هایی که به صورت رسمی اجرا و در متن کتاب به آن اشاره شده و همچنین بخش‌هایی از سرود‌ها که اعضای گروه در جلسات مصاحبه خوانده‌اند، در قالب QR code به صورت صوتی یا تصویری در کنار متن گنجانده شده است.»
در بخشی از کتاب اینچنین آمده است: «آباده را تو کشور کسی نمی‌شناخت و نمی‌دانست کجاست و اصلاً کجای نقشه ایران قرار دارد، اما سرود مادر و بقیه سرود‌های ما باعث شد سری تو شهر‌ها دربیاورد و شناخته شود. بعد از آن وقتی به شهر‌های مختلف می‌رفتیم، می‌شنیدیم بعضی‌ها که ما را می‌دیدند، می‌گفتند: «اینا همون بچه‌هایی هستن که سرود مادر رو خوندن.» جلوی اتوبوسمان نوشته بودند: گروه سرود امور تربیتی شهرستان آباده.» این برای شهر‌های دیگر بود، تو شهر خودمان که انگشت‌نما شده بودیم.»
