۱۵ مرداد ۱۳۶۷ عراق آتشبس را پذیرفت. اهمیت پذیرش آتشبس توسط صدام به این دلیل بود که عراق پس از قبول قطعنامه ۵۹۸ نیز به صورت ضمنی برقراری آتشبس را پذیرفته بود، اما در یک عهدشکنی آشکار دوباره به ایران حمله کرد و سعی داشت با تصرف برخی از مناطق مهم در استان خوزستان، برگ برندهای در مذاکرات آتی برای خود داشته باشد؛ لذا قبول آتشبس توسط بعثیها میتوانست به منزله پایان هشت سال درگیری و منازعه بین دو کشور ایران و عراق باشد.
جنگ تحمیلی که از ۳۱ شهریور ۱۳۵۹ به صورت رسمی آغاز شده بود، عقبهای چندین ماهه داشت. در واقع از تابستان سال ۵۹ تجاوزات عراق به حد اعلی رسیده بود. چنانچه هر روز اخباری مبنی بر تجاوز زمینی، هوایی و دریایی عراق به گوش میرسید. بر همین اساس میتوانیم این طور تصور کنیم که جنگ از تابستان سال ۵۹ آغاز شد و تا تابستان سال ۶۷، دقیقاً هشت سال تمام به طول انجامید. در این ۲ هزار روز جنگ، هیچگاه جبههها ولو برای چند روز، شاهد آتشبس موقتی نبود.
پذیرش آتشبس توسط عراق در ۱۵ مرداد ۶۷، آرامشی را در جبهههای جنوب برقرار کرد که اتفاقاً پس از پذیرش قطعنامه توسط دو کشور، بیش از هر زمان دیگری برهم خورده بود! پس از اینکه ایران در ۲۷ تیر ۶۷ قطعنامه را پذیرفت، عراق یک یا دو روز بعد با فشار قدرتهای بزرگ آن را قبول کرد. به این ترتیب انتظار میرفت جنگ به سرعت پایان یابد. حسرت رزمندگانی که خود را جا مانده قافله شهدا میدانستند، حاکی از همین امر است که در تصور همگان، جنگ با پذیرش قطعنامه به پایان رسیده بود.
اما عراق در یک خلف وعده آشکار، از ۳۱ تیر ۶۷ مجدداً به مرزهای کشورمان حمله کرد. آنها قصد داشتند در جبهههای غرب تا میتوانند اسیر بگیرند و در جبهههای جنوب خاک! در غرب، عراق توانست تا حدودی به اهداف خود برسد، اما در جبهه مهم جنوب، با ایستادگی رزمندگان، واحدهای زرهی دشمن عقبنشینی کردند.
پس از حمله ناکام عراق بود که منافقین به عنوان آخرین تیر ترکش صدام رهسپار ایران شدند. هنگامی که جبهههای جنوب پس از چند روز کشمکش شاهد عقبنشینی نیروهای دشمن بود، یک گروه حدود ۵ هزار نفره از منافقین از جبهههای غرب وارد کشور شدند تا دو روزه خود را به تهران برسانند. این گروه که دو روزه شکست خوردند و باقیماندهشان فرار کردند، مردادماه به روز پنجم خود رسیده بود. از آن به بعد تا چند روز دشتها و کوههای کرمانشاه شاهد تعقیب و گریز رزمندگان با معدود منافقانی بود که پیاده قصد فرار به کشور عراق را داشتند. در این سو، در جبهه جنوب نیز عراق پس از عقبنشینی به آن سوی مرزها، هر از گاهی آتشپراکنی میکرد.
با توجه به وقایعی که در جبهههای غرب و جنوب رخ داد، میتوان این طور تصور کرد که تا روز دهم مرداد ۱۳۶۷، وضعیت جنگی همچنان در مرزها حاکم بود. معدود شهدایی نیز از سوی کشورمان تقدیم میشد. اما با گذشت دهه اول مرداد، به موازات اینکه صدام دریافت دیگر توان ورود به خاک کشورمان را ندارد، تیمها و هیئتهای سازمان ملل یکی پس از دیگری به دو کشور ایران و عراق سفر میکردند تا آتشبس را برقرار کنند. از این رو صدام در ۱۵ مرداد پذیرفت که آتشبس به صورت عملی در مرزها برقرار شود. اندکی بعد نیز دبیر کل سازمان ملل اعلام کرد روز ۲۰ آگوست (۲۹ مرداد) به عنوان روز پذیرش رسمی آتشبس در نظر گرفته شود. به این ترتیب جنگی که هشت سال تمام با شدت ادامه داشت، از روز ۱۵ مرداد به صورت عملی به آتشبس گرایید و از روز ۲۹ مرداد نیز به صورت رسمی به پایان رسید.