سرویس ورزشی جوان آنلاین: گردهمآیی برترین تیمها و ورزشکاران جهان در بازیهای المپیک ارزش حضور در این آوردگاه را دوچندان میکند. به همین خاطر است که حساسیت رقابتهای انتخابی همیشه بالاست. تیم ملی والیبال کشورمان این فرصت را دارد که با قهرمانی در بین تیمهای آسیایی تنها سهمیه این رقابتها را به دست بیاورد.
انتظارات از والیبالیستهای ایران آنقدر بالا رفته که دیگر گرفتن سهمیه المپیک کمترین خواسته و انتظار از آنها محسوب میشود. درخششهای بینالمللی تیم ملی والیبال در سالهای گذشته بارها و بارها قدرتهای جهان را به زانو درآورد و مدعیان این رشته چارهای جز تمجید از تواناییهای والیبال کشورمان نداشتند. اگرچه این اواخر تعداد موفقیتهایمان در والیبال کمتر شد و در برخی رقابتها نتوانستیم انتظارات را برآورده کنیم، اما پرچم والیبالمان همچنان بالاست و رقبا منتظر المپیکی شدنمان هستند تا برای بازیهای توکیو و رویارویی احتمالی با شاگردان کولاکوویچ برنامهریزی کنند. منتها تا زمانی که تنها سهمیه باقی مانده آسیا را به دست نیاوریم خیالمان راحت نخواهد شد. در این مسیر نباید فراموش کرد که برای رشد و ترقی والیبال ملی چه تلاشهایی شده و حالا زمان آن است که برای دومین بار یکی از تیمهای حاضر در المپیک باشیم.
در روزهایی که حریفانمان در آسیا برای شرکت در رقابتهای انتخابی المپیک اهداف بزرگی را در سر دارند تیم ملی والیبالمان بدون داشتن بازی تدارکاتی به چین سفر کرده است. باید قبول کنیم که در یک سال گذشته والیبال ایران روزهای سخت و پر از بلاتکلیفی را پشت سر گذاشته و همین بلاتکلیفیها نیز برنامههای تیم ملی را با مشکل مواجه ساخت. تغییرات مدیریتی و اداره فدراسیون با سرپرست و همچنین پروسه پرحاشیه بازگشت داورزنی به صندلی ریاست فدراسیون انرژی زیادی از این رشته گرفت و ثمره آن را در نتایج تیم ملی میتوان به وضوح دید. نداشتن استراتژی مشخص، ترسیم نشدن اهداف و بیبرنامگی از جمله نواقص مهم مدیریتی بود که به ضرر تیم ملی تمام شد. تیم کولاکوویچ در لیگ ملتها نتوانست در بین چهار تیم برتر دنیا قرار گیرد و به مقام پنجمی بسنده کرد. از آن مهمتر جام جهانی ژاپن بود که ایران برخلاف سایر قدرتهای بزرگ با تمام قوا و نفرات اصلی در آن حاضر شد ولی نتیجه آن قرار گرفتن در جایگاه هشتم این رقابتها بود! جدا از بحث نتیجهگیری با کمی درایت و برنامهریزی، امکان فرصت دادن هرچه بیشتر به بازیکنان جوان هم ممکن بود؛ الگویی که بسیاری از تیمهای مدعی از آن پیروی کردند و از این طریق هم ملیپوشان جوانشان برای رقابتهای آتی از جمله المپیک ۲۰۲۰ آبدیده شدند و هم باتجربههایشان فرصت استراحت یافتند. در حالی که در اوج سردرگمیهای مدیریتی، هیچ آیندهنگری و دوراندیشی در تیم ملی به چشم نخورد و حاصل آن چیزی جز ناکامی، مصدومیت بازیکنان و از دست دادن فرصتها نبود.
گذشتهها گذشته و باید فرصتهای باقی مانده را غنیمت شمرد. بدون شک گرفتن سهمیه المپیک و حضور در توکیو میتواند نقطه عطف دوباره برای والیبال ایران باشد. باید بپذیریم که در این چند سال از جمع بهترینهای جهان دور شدهایم و بازگشت به جمع مدعیان دنیا انتظاری است که صعود به المپیک میتواند آغاز راه رسیدن به این هدف باشد. این بار هم مصدومیت دو سه مهره مهم را از تیم ملی گرفت ولی با این وجود سایر بازیکنان باید با تمام قوا به میدان بروند و با کسب سهمیه المپیک دست پر به ایران بازگردند. در مسابقات پیش رو کوچکترین اشتباهات میتواند ناکامی بزرگی را به والیبال ملی تحمیل کند، اما در عین حال گرفتن سهمیه یک بار دیگر خون تازهای به رگهای این رشته پرطرفدار تزریق خواهد کرد. والیبال و ورزش ایران بیصبرانه منتظر اوجگیری این رشته در عرصه بینالمللی هستند. کادرفنی برای موفقیت در رقابتهای انتخابی میبایست بهترین تاکتیک را اتخاذ کند. کولاکوویچ ارزش المپیکی شدن را بهتر از هر کسی میداند و باید این حس و انگیزه را به شاگردانش نیز منتقل کند. بدون گرفتن سهمیه نمیتوان منتظر خیز دوباره والیبال بود. به همین خاطر از هم اکنون باید برنامهریزی ویژهای برای بازیهای ۲۰۲۰ داشته باشیم و پس از آن هم باید فکری به حال پوستاندازی اساسی والیبال کرد. اگر میخواهیم همچنان یکی از تیمهای مطرح دنیا باقی بمانیم و مدعیان جهانی به ما به چشم یک رقیب بنگرند باید هرچه زودتر تغییراتی اساسی در تیمهای ملی ایجاد و نیروهای جوان را به تیم تزریق کنیم.