سنگ اول را بهداد گذاشت، آن هم با یک استوری تند و تیز و شدیداللحن که البته خیلی زود بابت لحن کلامش عذرخواهی کرد، اما در ادامه ورزشکاران و مربیان بسیاری سردرددلشان باز شد و از مشقتهایی که در کسب مدالها و عنوانهای مختلف کشیده بودند و رنجی که در این راه متحمل میشوند، گفتند و عکسهای زیادی را منتشر کردند که شاید دلخراشترین آنها دستان تاولزده بانوی قایقرانی بود که صحنه ناراحتکنندهای را به اشتراک گذاشته بود که یکی از کوچکترین مشکلات پرتعدادی است که در راه مسابقات کسب سهمیه و برای دستیابی به موفقیت با آنها دست به گریبانند.
دلسردمان میکنند
در ادامه اعتراض ورزشکاران به تبعیض وزارت ورزش، دیروز فرزان عاشورزاده قهرمان سابق تکواندو جهان گفت:: «تنها دلخوشی مردم در سالهای اخیر ورزش است که مسئولان ورزش کشور کاری کردند که ورزشکاران ما نیز به جان هم بیفتند و عرق ملی کمتر و کمتر شود. در گذشته هیچ وقت ندیده بودیم که فوتبالیستها با ورزشکاران انفرادی درگیر شوند، اما سیاست مسئولان در توزیع منابع مالی به قدری بد بود که همه ورزشکاران را به جان هم انداخت.»
قهرمان بازیهای آسیایی اینچئون هم مثل دیگر ورزشکاران از تبعیضهای حاکم بر ورزش کشور شاکی است: «فوتبالیستها با وجود داشتن قراردادهای عالی بعد از پیروزی مقابل کشورهای درجه ۲ و ۳ آسیایی پاداش یک میلیون دلاری دریافت میکنند، در حالیکه ورزشکاران سایر رشتهها باید چهار سال خود را بکشند که به مسابقات آسیایی یا المپیک اعزام شوند و بعد از کسب مدال المپیک، بازیهای آسیایی و قهرمانی جهان هم نمیدانند چه زمانی جوایزشان را دریافت میکنند و در نهایت نیز برای کسب طلا، ۱۶۰ سکه پرداخت میشود که با توجه به قیمت حال حاضر سکه تقریباً معادل ۶۰۰ میلیون تومان میشود. این مسائل و تفاوتها باعث دلسردی سایر ورزشکاران میشود و سبب میشود امثال بهداد اینگونه تند و تیز انتقاد کنند. البته نمیگویم لحن بهداد خوب بود، اما آنقدر جرئت، جسارت و شجاعت داشت که بابت لفظی که استفاده کرده، عذرخواهی کند. لحن او بد بود، اما آنچه گفت: چیزی جز واقعیت نبود. واقعاً در حق ورزشکاران انفرادی رشتههای تکواندو، کاراته، کشتی و وزنهبرداری اجحاف میشود و در این وضع بد اقتصادی اگر ورزشکاران انفرادی ما اندکی انگیزه داشتند، با این رفتارهای مسئولان آن را نیز از دست دادند.»
بیشتر شکست بخورید تا بیشتر پاداش بگیرید!
لایق، دبیر فدراسیون کشتی هم بر این باور است که اختلافات اخیر نتیجه تبعیضی است که مسئولان بین رشتههای مختلف میگذارند: «مشکل از جایی شروع میشود که یک تیم بیشتر از بقیه شکست میخورد، اما بیشتر مورد حمایت قرار میگیرد، چراکه نتوانستیم ملاک و شاخصههای ارزشیابی رشتههای المپیکی را درست تعریف کنیم. به همین دلیل است که ورزشکارانی که شبانهروز زحمت میکشند تا قهرمان المپیک و جهان شوند و تمام عمر و جوانی خود را در این راه میگذارند با وجود کسب مدال، دیده نمیشوند. این درست است که نفس ورزش با برد و باخت گره خورده و کسی منکر این موضوع نیست، ولی ناراحتی از جایی شروع میشود که یک تیم شکست میخورد، اما بیشتر از بقیه مورد حمایت قرار میگیرد.»
لایق با اشاره به مشکلات و سختیهای ورزشکاران غیرفوتبالی گفت: «شما یک قهرمان جهان پیدا نمیکنید که درد نداشته باشد. قهرمانان قدیمی را ببینید که همه بدنشان آسیب دیده و درد را همیشه همراه خود حمل میکنند. وقتی میبینند در کشورهای دیگر برای یک مدال المپیک، برای ورزشکارانشان میلیاردی هزینه میکنند، اما اینجا کار آنها دیده نمیشود، این باعث دلگیری و ناراحتی میشود. باید پای حرف آنها نشست. وقتی مشکلات این قهرمانان دیده نشود، این درد قطعاً از یک جایی سرباز میکند. در حالی که این دلخوریها در مجموع به نفع ورزش ما نیست.»