سال 61 بر اثر شليك توپ به منطقه محل زندگي‌ام دچار حادثه شدم. در 11، 12 متري خانه‌مان گلوله توپي منفجر شد و بر اثر اين انفجار مجروح شدم. روستاي محل زندگي ما لب مرز كردستان است و در نقطه صفر مرزي قرار دارد. شرايط جنگي كاملاً بر زندگي‌مان سايه انداخته بود و پدرم مسئوليت رساندن آذوقه به جبهه را بر عهده داشت. آن زمان بچه‌اي شش، هفت ساله بودم كه اين اتفاق برايم افتاد.
بعد از مجروحيت من را به تهران و بيمارستان مدائن بردند و آنجا تحت مداوا قرار گرفتم. آن زمان كفش مخصوصي برايم درست كردند كه پايم 18 ماه در آن قرار داشت. سال 70 در سپاه براي جانبازي‌ام پرونده تشكيل شد و مدارك لازمي را كه جمع‌آوري كرده بودم شوراي وقت، سپاه و اطلاعات تأييد كردند. اما الان بيشتر از 20 سال است كه پرونده‌ام در بنياد شهيد سرآباد راكد مانده است و نمي‌دانم چه كاري انجام دهم. بنياد شهيد مي‌گويد بايد مدارك پزشكي از بيمارستان داشته باشي و نامه‌اي هم به بيمارستان مدائن زده است اما بيمارستان در نامه‌اي گفته چون بيشتر از 10 سال پرونده‌ها را نگه نمي‌دارد لذا پرونده آقاي اميني در بيمارستان موجود نيست.
الان پايم خيلي ضعيف است و هنگام راه رفتن مي‌لنگم و با مشكل مواجه هستم. وضعيتم طوري شده كه كار كردن با اين پا برايم بسيار مشكل شده است. سپاه تأكيد كرده كه پايم بر اثر موج انفجار توپ آسيب ديده ولي به دليل نبود پرونده‌ام، 20 سال است كه وضعيتم در بنياد راكد مانده است. بنياد مي‌گويد به دليل نبود مدارك باليني نمي‌توان اقدامي انجام داد. تا به حال چندين بار به بيمارستان رفته‌ام ولي به هيچ نتيجه‌اي نرسيده‌ام. اگر وضعيت پايم آنقدر بغرنج نمي‌شد و براي كار كردن با مشكل مواجه نمي‌شدم، هرگز پيگير پرونده‌ام نمي‌شدم. اما خوب است يكي از مسئولان بيمارستان پاسخگو باشد چطور پرونده‌هاي بيماران بعد از 10 سال مفقود مي‌شود؟ چطور كسي كه روزي آنجا بستري بوده و با مشكلات جسمي روبه‌رو بوده نمي‌تواند به پرونده‌اش دسترسي پيدا كند و پرونده‌اش كه در بيمارستان امانت است مفقود مي‌شود؟ الان كساني مثل من كه به پرونده‌‌شان نياز دارند به دليل فقدان پرونده پزشكي در بيمارستان با مشكلات زيادي روبه‌رو هستند.
من ساكن منطقه‌اي محروم در كردستان هستم و با وضعيت جسماني‌ام امكان رفت و آمد مداوم به تهران را ندارم. اميدوارم از طريق ستون تريبون آزاد جانبازان كسي از مسئولان بيمارستان يا مسئولان ذي‌ريط مشكل مرا حل كنند. يا اگر مي‌شود راهي به من نشان دهند تا بتوانم دوباره تشكيل پرونده بدهم. مسئولان بايد فكري به حال مجروحاني بكنند كه وضعيت بلاتكليفي دارند. بخصوص كساني مثل ما كه در مناطق مرزي آسيب‌هاي بسياري ديده‌ايم.
