جوان آنلاین: کمتر کســــی تصور رویارویی ایـــران با ازبکستان را در فینال تورنمنت چهارجانبه العین داشت، اما خودباوری ازبک‌ها شرایطی را رقم زد که برخلاف آنچه انتظار می‌رفت، شاگردان قلعه‌نویی در آخرین دیدار تدارکاتی فیفادی آبان‌ماه شانس مصاف با مصر را از دست بدهند و برابر حریفی تکراری به میدان بروند.
رویارویی مکرر با ازبک‌ها در چند ماه اخیر، این تیم را به حریف تدارکاتی ایران تبدیل کرده است. حریفی که در پنج بازی اخیر، تیم ملی کشورمان موفق به عبور از سد آن نشده، چه در مسیر جام جهانی که هر چهار رویارویی دو تیم از ۳۰ آبان ۱۴۰۲ تا پنجم فروردین سال جای با تساوی به پایان رسید و چه در تورنمنت کافا که با شکست یوز‌ها همراه بود و رسماً ازبک‌ها را به گربه سیاه ایران تبدیل کرد. تیمی که طی سال‌های اخیر با دست گذاشتن روی بازیکنان تکنیکی و پیشرفته همچون اورونوف و کار روی حملات سازماندهی شده و مهم‌تر از همه پاس‌کاری‌های فنی، رشد و ترقی کرده، به‌طوری‌که برخی کارشناسان معتقدند قدرت فوتبال این تیم در ترکیب سبک بازی با تکنیک، پاس و حمله نهفته است. هرچند نقش و تأثیر سرمایه‌گذاری این تیم روی پایه‌ها را هم نباید نادیده گرفت. در واقع آموزش اصولی از رده‌های پایه باعث شکل گرفتن ساختار دفاعی منظمی شده که علاوه بر یک ترکیب متوازن، تحمل بالایی در فاز دفاعی دارد.
ازبکستان که در پنج دیدار اخیر خود چهار برد (قرقیزستان، ایران، کویت و مصر) و تنها یک باخت مقابل اروگوئه کسب کرده، با ارائه عملکردی تحسین‌برانگیز و برتری مقابل مصر بار دیگر ثابت کرد حریفی نیست که بتوان به سادگی از کنار آن عبور کرد. تیمی با ریتمی اروپایی و خلق و خویی شبیه به تیم‌های شرقی که اگر برای رویارویی با آن برنامه حساب شده‌ای نداشته باشید، بازیکنانش بدون شلوغ کردن بازی ضربه‌ای را که می‌خواهند به حریف وارد می‌کنند. به همین دلیل فینال تورنمنت امارات و رویارویی با این حریف تکراری می‌تواند فرصتی باشد برای یک محک جدی. البته به شرط آنکه قلعه‌نویی، شاگردانش را با همان تفکرات و ذهنیت بازی با کیپ‌ورد روانه میدان نکند.
صددرصد که نتیجه در بازیهای تدارکاتی کوچک‌ترین اهمیتی ندارد، به شرط آنکه قرار نباشد تیم ملی چند مرتبه از یک سوراخ گزیده شود و هیچ درس عبرتی نیز از آن نگیرد. به همین دلیل به این دیدار نباید با دید یک فینال معمولی نگریست و باید آن را آزمون جسارت دانست.
رویارویی با ازبکستان در فینال تورنمنت امارات نشان داد هرگز نباید براساس تصورات پیش رفت و برای قرار نگرفتن در عمل انجام شده باید حساب تمام جوانب کار را کرد! درست مثل اتفاقی که با راهیابی ازبک‌ها به فینال برای ایران رخ داد. حالا، اما درست در چنین شرایطی قلعه‌نویی باید نشان دهد خودش و شاگردانش چند مرده حلاج هستند و آیا سرمربی مدیریت بحران می‌داند و پلن دومی دارد برای مواجهه با مشکلات یا شوک ناشی از رویارویی تکراری با ازبک‌ها قرار است بار دیگر سورپرایزمان کند. درست مشابه اتفاقی که در تساوی ایران مقابل کیپ‌ورد در وقت‌های قانونی بازی رخ داد، نه، چون حریف قدر بود، بلکه به دلیل نداشتن نقشه تهاجمی مشخص و ناتوانی مشهود در خلق موقعیت! اما باید دید در این مدت زمان کوتاه قلعه‌نویی توانسته تغییراتی در تفکرات و تاکتیک تیمش ایجاد کند تا تیمی که جسارت حمله به کیپ‌ورد را نداشت مقابل ازبک‌ها عملکردی متفاوت را به نمایش بگذارد؟
صدالبته که مشکل ایران تنها به مسائل فنی ختم نمی‌شود. درست است که باید روی ضریب قدی و سرعت خط دفاع توجه ویژه‌ای داشته باشیم و از تغییرات مکرری که نشان از نرسیدن به یک ترکیب ایده‌آل است، خبر می‌دهد و بعد از مصدومیت آزمون، هارمونی لازم بین طارمی در خط حمله با سایر مهاجمان تیم ایجاد نشده، اما بی‌تردید مسائل ذهنی (ترس از باخت و عدم نتیجه‌گیری) نیز روی عملکرد ضعیف ایران تأثیر قابل توجهی دارد و قلعه‌نویی باید قبل از هر چیز، این مسئله را
حل و فصل کند.
بی‌تردید ازبکستان تیمی با دفاعی منسجم، خط حمله‌ای زهردار و توانا در کنترل خط میانی میدان است، اما بدون‌شک ایران با استفاده از هافبک‌هایی توانا در ارسال پاس‌های کوتاه، حرکات عمقی و حرکت بین خطوط و پرس هوشمند خط میانی می‌تواند مانع از بازی‌سازی حریف شود. ضمن اینکه ترکیب وینگر‌های سرعتی با قدرت نفوذ بالا به همراه ارسال کرنر یا سانتر، به‌خصوص از کناره‌ها می‌تواند نظم دفاعی ازبک‌ها را برهم بزند و دروازه این تیم را باز کند. البته به شرط آنکه ایران بدون ترس و صدالبته حساب شده
حمله کند.
