دکتر مهدی ذوالفقاری در گفت و گو با "جوان" اظهار داشت : " در دیپلماسی آموزشی و عمومی، زبان ابزاری است که محتوا از طریق آن به مخاطب می‌رسد.اما فراتر از این تعریف ساده، ما برای زبان یک نقش زیربنایی و مبنایی نیز قائل هستیم. واژگان خاص در یک زبان می‌توانند مفاهیم سیاسی یا اجتماعی خاصی را ترویج دهند که در زبان دیگر معادل دقیقی ندارند. در دیپلماسی عمومی، استفاده از زبان محلی برای تولید محتوای رسانه‌ای باعث می‌شود پیام‌ها «بومی‌سازی» شده و کمتر حالت تحمیلی یا خارجی داشته باشند. این امر پذیرش عمومی را افزایش می‌دهد.تأثیر زبان در این حوزه ماهیت بلندمدت دارد و زیربنای دیپلماسی پایدار است."
رئیس کانون زبان ایران تصریح کرد: "تسلط بر زبان یک کشور، موانع تجاری، علمی و سیاسی را برطرف می‌کند. یک دیپلمات، دانشگاهی یا تاجر که زبان کشور میزبان را می‌داند، می‌تواند روابط عمیق‌تر، مبتنی بر اعتماد و تعامل مستقیم برقرار کند.همچنین آموزش زبان به دانشجویان و نخبگان، باعث ایجاد یک لایه از افراد در کشور هدف می‌شود که نسبت به کشور فرستنده حس آشنایی، نزدیکی و اغلب، نوعی وفاداری علمی یا فرهنگی دارند. این شبکه نخبگان، در مواقع بحران، نقش مهمی در تعدیل دیدگاه عمومی کشور میزبان ایفا می‌کنند.زبان در دیپلماسی آموزشی و عمومی، مانند زیربنای یک ساختمان است. بدون زیربنای مستحکم (یعنی زبان)، هرگونه تلاشی برای ساختن روابط فرهنگی، علمی و سیاسی زودگذر و سطحی خواهد بود."
