جوان آنلاین: قهرمانی در جهان حس و حال عجیبی دارد؛ اینکه پرچم کشورت بالای همه پرچم‌ها به اهتزاز دربیاید؛ اینکه ببینی جوانان برومند سرزمینت بالای دست تمام جهان قرار گرفته‌اند، حس و حال شورانگیزی دارد. این اتفاق مبارک حالا برای وزنه‌برداری ایران هم رخ داده، درست بعد از قهرمانی‌های کشتی آزاد و فرنگی، بعد از درخشش والیبال، بعد از نتیجه فوق‌العاده واترپلو و بعد از شاهکار‌های تیراندازی و رشته‌های رزمی حالا وزنه‌برداری ایران قهرمان جهان است.
وزنه‌برداری ایران در حالی برای دومین بار قهرمانی جهان را تجربه کرد که با تغییر کادر فنی انگیزه بالایی برای وزنه‌برداران ایجاد شده بود. به هرحال وقتی سرمربی تیم قهرمان جهان باشد، شاگردانش را هم برای قهرمانی در جهان آماده می‌کند.
وقتی با ترکیبی جوان به مسابقات می‌روی و قهرمان می‌شوی، یعنی برای همه تا چند سال خط و نشان می‌کشی، یعنی حواس‌تان باشد ایران با جوانان جویای نام و افتخارآفرینش پا به میدان گذاشته است. اتفاق خوبی در وزنه‌برداری افتاده است؛ اتفاقی که ما را یاد سال ۲۰۰۰ و المپیک سیدنی می‌اندازد؛ همان سالی که وزنه‌برداری جوانان مدال‌آوری، چون رضازاده، توکلی و فلاحتی را رو کرد؛ جوانانی که تا سال‌ها درخشیدند و نام ایران را بالاتر از تمام رقبا قرار دادند.
ایران در مسابقات ۲۰۲۵ نروژ چند جوان دیگر به وزنه‌برداری جهان معرفی کرد. یکی‌شان ایلیا صالحی‌پور ۱۹ ساله در دسته ۸۸کیلو بود که به قول بهداد سلیمی، سرمربی تیم ملی فقط بدشانسی آورد که روی سکو نرفت: «ایلیا واقعاً شانس مدال دوضرب را داشت. برنامه‌ریزی ما هم همین بود. استراتژی ما این بود که با حرکت اول ایلیا به جدول بیاید و بعد شانس مدال برای او قائل شویم. جدول عجیب بود و وزنه‌های زیادی افتاد. نقاط قرمز جدول بسیار بیشتر بود و ما هم غافلگیر شدیم. کره‌ای‌ها ۲۰۱کیلو را پشت هم انداختند و ما پنج، شش دقیقه را از دست دادیم و اگر شرایط بهتر پیش می‌رفت، ایلیا با اعتماد به نفس بیشتری ۲۰۲کیلو را می‌زد.»
جوان ۱۹ ساله بعدی علیرضا نصیری بود که در ۱۱۰کیلوگرم غوغایی به پا کرد و دو مدال نقره گرفت؛ نقره‌هایی که برای‌مان طلایی تلقی می‌شود. در کنار این دو جوان افتخارآفرین باید از عبدالله بیرانوند و ابوالفضل زارع هم نام برد که هرچند در کسب مدال ناکام بودند، اما نشان دادند حرفهای زیادی برای گفتن دارند. ایران قهرمان جهان شد با یک طلا، سه نقره و یک برنز، تعداد مدال می‌توانست بیشتر از این هم باشد ولی خب بدشانسی و شاید بی‌تجربگی اجازه نداد فاصله امتیاز با کره‌شمالی و امریکا تیم‌های دوم و سوم جدول نهایی بیشتر از ۳۳ امتیاز شود، اما یک حقیقت را روشن کرد و آن اینکه وزنه‌برداری جوان شده ایران از همین حالا به المپیک لس‌آنجلس نگاه می‌کند و می‌خواهد در آوردگاه بزرگ المپیک هم شایستگی‌های خود را نشان دهد.
میدان المپیک میدانی متفاوت است، این را همه می‌دانند. وزنه‌برداری هم به عنوان یکی از رشته‌های خاص المپیک و رشته‌ای که قوی‌ترین مرد جهان را معرفی می‌کند، از حساسیت خاصی در میدان المپیک برخوردار است. پس همه خوب می‌دانیم که باید برای المپیک، المپیکی آماده شد. هم سجاد انوشیروانی به عنوان رئیس فدراسیون و هم بهداد سلیمی به عنوان سرمربی تیم ملی تجربه حضور در آوردگاه مهم و سخت المپیک را دارند، بنابراین خب می‌دانند که فرصت شادی برای کسب قهرمانی جهان تمام شد و اگر موفقیت در المپیک را می‌خواهند باید از همین حالا تیم جوان خود را مهیای کارزار سخت لس‌آنجلس کنند؛ جایی که همه می‌آیند تا بهترین باشند.
نقش مدیریت صحیح در قهرمانی‌ها
تیم‌های‌ملی برای رسیدن به موفقیت و پیدا کردن جایگاه خود در رقابت‌های قاره‌ای و جهانی نیازمند برنامه‌ریزی، مدیریت و پشتیبانی مسئولان فدراسیون و متولیان ورزش هستند. این فاکتور‌ها در ورزش حرفهای اصل محسوب می‌شوند و بدون داشتن آنها حرف از موفقیت و افتخارآفرینی محلی از اعراب ندارد. درخشش کاروان وزنه‌برداری ایران در آوردگاه جهانی نروژ حاصل مدیریت صحیح، تلاش مضاعف کادرفنی و کوشش ملی‌پوشان بوده است. در این بین همانطور که به رنگ مدال ملی‌پوشان توجه می‌شود و بابت آن از مربیان تشکر می‌کنیم، باید حواس‌مان به سهم مدیریت در رسیدن به قهرمانی جهان هم باشد. قهرمانی در جهان پس از هشت سال کار راحتی نبود و برای گرفتن تک‌تک این مدال‌ها در پشت‌صحنه هم زحمات زیادی کشیده شده است. پنج ماه پیش وقتی تیم‌ملی بر بام آسیا ایستاد، معلوم بود رسیدگی خوبی به تیم شده و می‌تواند در جهانی هم خوش بدرخشد. پولادمردان ما در قهرمانی آسیا با پنج مدال قهرمانی را جشن گرفتند و در جهانی ۲۰۲۵ نیز شش مدال خوش‌رنگ تصاحب کردند. سجاد انوشیروانی، رئیس فدراسیون اگرچه همچنان منتقدان پروپاقرصی دارد ولی در این مسیر دست از تلاش نکشیده و سعی کرده است با عملکرد تیم‌ملی و ارتقای وزنه‌برداری ایران جواب خوبی به منتقدانش بدهد. انوشیروانی از جنس وزنه‌برداری است و سختی‌های نبرد با پولاد سرد را به خوبی می‌داند. در این بین تصمیم ایجاد در کادرفنی نیز ریسک بزرگی داشت که انوشیروانی آن را پذیرفت. بهداد سلیمی از زمستان سال گذشته سکاندار شده و با قهرمانی آسیا و جهان هم توانایی‌هایش را در عرصه مربیگری ثابت کرده و هم پاسخ اعتماد انوشیروانی را به خوبی داده است. در این میان باید تأکید کرد وزنه‌برداری به حمایت‌های بیشتری نیاز دارد، ضمن‌اینکه بازگرداندن عنوان قهرمانی جهان به ایران پس از هشت سال، انتظارات را از این رشته بالا می‌برد و فدراسیون برای دفاع از این عنوان و افزایش مرغوبیت مدال‌ها باید پرقدرت‌تر و منسجم‌تر از گذشته عمل کند.
دبل افتخار در وزن ۹۴کیلوگرم
درخشش معینی و عالی‌پور در جهانی نروژ تمام توجهات را به نماینده‌های وزن ۹۴کیلوگرم ایران جلب کرد. سومین روز مسابقات وزنه‌برداری قهرمانی جهان با رقابت در دسته ۹۴کیلوگرم آغاز شد؛ رقابتی نفسگیر بین دو نماینده ایران با حریفان قدری، چون کیانوش رستمی، دارنده نقره و طلای المپیک، کارلوس نارسا، نابغه وزنه‌برداری جهان از بلغارستان و همچنین وزنه‌بردارانی از مصر و آلمان که در نهایت با یک طلا و دو نقره برای وزنه‌برداران کشورمان در نروژ به پایان رسید.
علیرضا معینی درخشش قابل توجهی در این پیکار‌ها داشت. او با نمایشی بی‌نظیر در حرکت یک ضرب، وزنه‌های ۱۷۴، ۱۷۸ و ۱۸۲کیلوگرم را بالای سر برد تا ضمن ثبت رکورد جدید جهانی به نام خود، طلای یک ضرب را نیز به نام ایران ضرب کند. این موفقیت آمادگی و تونایی‌های او را به رخ می‌کشید، اما افتخارآفرینی در وزن ۹۴کیلوگرم با رسیدن معینی به گردن‌آویز طلا خاتمه نیافت و با نایب قهرمانی علی عالی‌پور ادامه پیدا کرد. عالی پور اگرچه در حرکت نخست موفق به بالا بردن وزنه ۱۷۱کیلوگرمی نشد، اما در ادامه وزنه‌های ۱۷۲ و همچنین ۱۷۶کیلوگرمی را بالای سر برد تا بعد از معینی بر سکوی دوم تک ضرب بایستد و صاحب گردن‌آویز نقره شود.
نکته قابل توجه این رقابت، ناکامی کارلوس نارسا و همچنین کیانوش رستمی در کسب مدال بود. اعجوبه بلغاری که قهرمانی المپیک را یدک می‌کشید حتی نتوانست به رکورد خود نزدیک هم شود و با کسب مقام چهارم به کار خود پایان داد.
عالی‌پور که در یک‌ضرب به عنوان نایب‌قهرمانی دست یافته بود، با انگیزه‌ای بیشتر برای دوضرب روی تخته رفت و اتفاقاً شروع خوبی هم داشت تا جایی که دو قهرمان بلندآوازه المپیک را به چالش کشید. او در دوضرب ابتدا پشت وزنه ۲۱۱کیلوگرمی ایستاد و به خوبی آن را بالای سر برد، اما در انتخاب دوم، موفق به مهار وزنه ۲۱۷کیلوگرمی نشد. عالی‌پور در حرکت سوم نیز از عهده وزنه ۲۱۹کیلوگرمی برنیامد تا با ثبت رکورد ۳۸۷کیلوگرم (در مجموع) در جایگاه چهارم قرار گیرد. علیرضا معینی هم که در یک‌ضرب جهان موفق به کسب خوشرنگترین مدال شده بود در دوضرب نیز با مهار وزنه ۱۹۳کیلوگرمی در گام نخست خوش درخشید. در حرکت دوم این وزنه‌بردار دهه هشتادی وزنه ۲۰۴کیلوگرمی را بالای سر برد و در حرکت سوم نیز با مهار موفقیت‌آمیز وزنه ۲۰۹کیلوگرمی، نقره مجموع را با ثبت رکورد ۳۹۱کیلوگرمی به نام خود ثبت کرد تا وزنه ۹۴کیلوگرم یک طلا و دو نقره برای ایران در پی داشته باشد. معینی، اولین مدال‌آور ایران در وزنه‌برداری قهرمانی جهان، رکوردشکنی و همچنین کسب طلای یک ضرب و نقره مجموع را حاصل شش ماه تلاش و تمرین بی‌وقفه خواند و شادمان از اینکه نتیجه زحماتش را با کسب دو مدال خوش‌رنگ گرفته، طلای تک‌ضرب را تقدیم به ملت ایران کرد؛ طلایی که با زحمت زیاد از چنگال مدعیان وزن ۹۴کیلوگرم بیرون کشیده بود. عالی‌پور، اما به رغم کسب نقره یک‌ضرب که باعث شادمانی مردم شده بود از عملکرد خود آنطور که باید و شاید راضی نبود. عالی‌پور برای کسب خوشرنگترین مدال راهی نروژ شده بود، اما به رغم کسب مدال با ارزش نقره در یک ضرب، در دوضرب دستش به مدال نرسید، اما با قاطعیت وعده قهرمانی در سال آینده را داد: «با ۸۰ درصد توانایی نقره یک‌ضرب را گرفتم، اما در دوضرب از خودم راضی نیستم، زیرا وزنه‌های مدنظر که در تمرین زده بودم را نزدم و درنهایت به چیزی که می‌خواستم نرسیدم، اما طلای سال بعد برای من است و آن را به هیچ کس نمی‌دهم.»
«مصدومیت» بلای جان سنگین‌وزن‌ها
ناکامی در کسب مدال طلای جهان برای علی داوودی و آیت شریفی بسیار سخت بود. در شب آخر رقابت‌های وزنه‌برداری قهرمانی جهان، مردم و اهالی این رشته منتظر بودند تا آنها بالاخره طلسم سنگین‌وزن ایران را بشکنند ولی تک مدال برنز نهایت تلاش‌های این‌ملی‌پوشان بود. هنوز ناکامی وزنه‌برداری در المپیک پاریس را از یاد نبرده‌ایم؛ نه داوودی توانست برای‌مان مدال‌آوری کند نه مصطفی جوادی. علی داوودی در پاریس نیز نماینده سنگین‌وزن کشورمان بود ولی با ۲۳کیلوگرم نسبت به نفر اول، در رده چهارم قرار گرفت. با این‌حال امیدوار بودیم این پولادمرد سختکوش در جهانی نروژ به ناکامی‌هایش پایان دهد ولی باز هم به هدفش نرسید. او که امید اول‌مان برای قهرمانی بود در تمرینات دچار آسیب‌دیدگی شده و حتی موقع تمرینات آخر نیز از ناحیه کتف درد شدیدی را تحمل می‌کرده است. داوودی وقتی روی تخته رفت تمام تلاشش را کرد ولی فقط در حرکت یک ضرب موفق ظاهر شد. ثبت رکورد ۱۹۶کیلوگرم برنز او را مسجل کرد ولی مصدومیت کتف به ملی‌پوش سنگین وزن اجازه درخشش در دوضرب را نداد. انداختن وزنه ۲۰۲کیلوگرم حسرت مدال دوضرب را به دل علی داوودی گذاشت. او که پیش از این در المپیک پاریس رکورد ۲۰۵کیلوگرم را ثبت کرده و حتی در جهانی بحرین نیز وزنه ۲۰۶کیلوگرم را در یک‌ضرب بالای سر برده بود در نروژ نتوانست رکورد‌های قبلی‌اش را تکرار کند. در دسته A سنگین‌وزن جهانی ۲۰۲۵ رقابت اصلی علی داوودی با لالایان ارمنستانی و گورمیناسیان بحرینی بود. وزنه‌بردار ایرانی در حالی برنز یک ضرب را از آن خود کرد که لالایان با ۲۱۱ و گورمیناسیان با ۲۰۵کیلوگرم طلا و نقره گرفتند. در دوضرب و مجموع نیز همین دو رقیب اصلی قهرمان و نایب‌قهرمان شدند. داوودی هیچ رکوردی در دوضرب و مجموع نتوانست به ثبت برساند درحالی که لالایان رکورد ۲۵۰ و ۴۶۱کیلوگرم و حریف ارمنی رکورد ۲۴۲ و ۴۴۷کیلوگرم را زدند و بر تعداد مدال‌های‌شان افزودند. داوودی بعد از تصاحب یک مدال برنز اصلاً خوشحال نبود و باید به او حق داد چراکه او نیز همانند دیگر ملی‌پوشان برای کسب خوشرنگترین مدال تلاش و کاهش وزن زیادی را نیز تحمل کرده بود، البته سرمربی تیم‌ملی نسبت به آینده علی داوودی خوشبین است.
بهداد سلیمی با توجه به تجربه‌ای که دارد، مطمئن است داوودی بعد از رفع آسیب‌دیدگی و گذراندن دوران نقاهت هم می‌تواند طلای جهان را تصاحب کند و هم رکورد بشکند، ضمن اینکه نباید فراموش کنیم که ما علاوه بر داوودی یک نماینده دیگر هم در دسته سنگین‌وزن داشتیم؛ آیت شریفی. او یکی از ملی‌پوشان اعزامی ما بود و نامش در جدول مسابقات به چشم می‌خورد، اما مصدومیت باعث شد تا قبل از شروع مسابقات این دسته انصرافش را اعلام کند و برای وزنه‌زدن روی تخته نیاید. به گفته کادرفنی این ملی‌پوش دو هفته قبل از اعزام و در تمرینات جهانی مصدوم می‌شود و در آن شرایط دیگر امکان جایگزین کردن نفرات وجود نداشته است. کادرفنی روی مدال شریفی هم حساب می‌کرد و حتی معتقد بود این ملی‌پوش توانایی کسب مدال در جهانی نروژ را دارد. بدون شک برای رسیدگی به وضعیت مصدومان تیم‌ملی باید فکری اساسی شود و بعد از گذراندن دوران درمان، وزنه‌برداری ایران منتظر درخشش آنها خواهد بود.
بهدادی که همیشه بهترین است و قهرمان
بار‌ها و بار‌ها راهی رقابت‌های جهانی شده و ۱۱ مرتبه پایش به سکو رسیده بود. این بار، اما قرار بود داستانی متفاوت را به رشته تحریر درآورد. این نخستین بار بود که بهداد سلیمی در قامت سرمربی همراه تیم ملی وزنه‌برداری ایران راهی پیکار‌های جهانی می‌شد؛ راهی نبردی که خود بار‌ها و بار‌ها در آن به مبارزه پرداخته بود، خوب می‌دانست که تیم جوان، اما با انگیزه‌ای که همراه دارد قرار است با چه مخاطراتی دست و پنجه نرم کنند. ترکیبی جوان، اما با انگیزه که اگرچه آماده فتح دنیا بودند، اما میدان دادن به آنها جسارت می‌خواست و سلیمی این جسارت را داشت، آنقدر که برخی، چون بیرانوند در ترکیب تیم او قرار بود برای نخستین بار حضور در قهرمانی جهان را تجربه کنند. بهداد مثل همیشه قرص و محکم قدم برداشت و شاگردانش را هم، چون خود با سینه‌ای ستبر راهی میدان کرد. برای او صحنه مسابقات جهانی وزنه‌برداری زمین بازی ایران بود؛ جایی که دنیا باید به احترام قهرمانان و مدال‌آوران وزنه‌برداری ایران بایستد و با حسرت نظاره‌گر افتخاراتی باشد که به کلکسیون آن اضافه می‌شود.
بهداد رفته بود برای حمله به رکورد‌ها و یک تاریخ‌سازی دیگر. برای تماشای ایران روی سکوی قهرمانی جهان برای دومین بار در تاریخ و اتفاقاً موفق هم شد. درست مثل روز‌هایی که خود روی تخته می‌رفت برای شاد کردن دل یک ملت. این بار، اما او از کمی آن‌طرف‌تر قرار بود افتخارآفرین شود. با هدایت شاگردان که الحق والانصاف با کسب مدال‌های رنگارنگ در مسابقات وزنه‌برداری قهرمانی جهان خوش درخشیدند و بار دیگر ایران را روسفید کردند. آن هم با مربی جوانی که در نروژ به همه ثابت کرد تنها وقتی وزنه را بالای سر می‌برد، بهترین نبود و این پایین، کنار دست وزنه‌برداران هم می‌تواند بهترین باشد و افتخارآفرین، آن هم با کسب عنوان قهرمانی.
شاهکار پسر ۱۹ ساله ایران
علیرضا نصیری به بهترین شکل ممکن پاسخ اعتمادی را که به او شده بود داد، آن هم در شرایطی که کمتر کسی تصورش را می‌کرد پای نماینده وزن ۱۱۰کیلوگرم ایران در رقابت‌های جهانی وزنه‌برداری به سکو برسد، خصوصاً وقتی که در یک‌ضرب با رکورد ۱۸۷کیلوگرم هفتم شد، اما علیرضا نصیری قصد نداشت این بار هم دست خالی رقابت‌های جهانی را به پایان ببرد. او با هدفی بزرگ راهی نروژ شده بود؛ هدفی که اواخر آذرماه سال گذشته و بعد از ناکامی سال گذشته در کسب مدال قهرمانی جهان بحرین برای دستیابی به آن با خود عهد بسته بود. درست زمانی که با ۱۹ سال سن و رکورد ۱۷۴ یک‌ضرب، ۲۱۰ دوضرب و مجموع ۳۸۴ کیلوگرم ششم جهان شده بود.
نصیری با هدف جبران ناکامی یک‌سال قبل به نروژ آمده بود و قرار نبود باز هم دست خالی به وطن بازگردد. او آمده بود برای سورپرایز کردن دنیا و گرفتن مزد زحماتش، به همین دلیل جای مرثیه‌سرایی بابت فرصتی که در یک‌ضرب از دست داده بود، با انگیزه‌ای مضاعف روی تخته بازگشت و با بالا بردن وزنه ۲۳۱کیلوگرمی نه فقط در دوضرب که در مجموع نیز با رکورد ۴۱۵کیلوگرم موفق به کسب مدال نقره و عنوان نایب قهرمانی شد، آن هم با پشت سرگذاشتن نورالدینوف نامدار، قهرمان سابق المپیک!
در واقع نقطه اوج رقابت نصیری در حرکت دوضرب بود؛ جایی که در سه نوبت پیاپی، وزنه‌های سنگین ۲۳۱ و ۲۲۴، ۲۱۸کیلوگرم را با اقتدار بالای سر برد تا علاوه بر کسب مدال نقره، با ثبت رکورد ۲۳۱کیلوگرم در دوضرب، رکورد جوانان جهان را هم بشکند و یک شب درخشان را برای خود، وزنه‌برداری ایران و مردم کشورش رقم بزد. نصیری بعد از شاهکاری که در نروژ رقم زد گفت در دوضرب اصلاً نگاه نکردم وزنه آخر چندکیلو است و به خودم گفتم باید آن را بزنی تا مدال بگیری و خوشحالم کم‌کاری در یک‌ضرب را با مدال دوضرب و مجموع جبران کردم.
