جوان آنلاین: نه تبلیغ است، نه تزئین؛ این دیوار چیزی برای گفتن دارد. دیوارنگاره جدید میدان جهاد، از آن دسته آثاری به حساب می‌آید که نمی‌شود بی‌تفاوت از کنارش گذشت. تصویری بزرگ از چند نوجوان که غرق در مدار‌ها و کهکشان‌ها شده‌اند. انگار نه به جایی دور، بلکه به آینده‌ای نزدیک می‌نگرند.
در نگاه اول، شاید این دیوارنگاره، فقط یک طراحی شهری به نظر برسد، اما کافی است چند ثانیه بیشتر به آن نگاه کنیم تا بفهمیم صرفاً یک نقش روی دیوار نیست، بلکه حامل معناست. نه مرزی کشیده و نه چیزی را محدود کرده؛ این دیوار، رو به آینده‌ای روشن باز شده‌است. در واقع این طرح، روایتی از نسلی آرام و بی‌ادعاست؛ نسلی که در دل همین کوچه‌ها و مدرسه‌ها، در سکوت کتابخانه‌ها و با وجود تمام کمبود‌ها و کاستی‌ها و پشت در کلاس‌هایی نه‌چندان مجهز، آرام‌آرام مسیر خود را ساخته‌اند و این‌بار هم، برای دومین سال پیاپی، نام ایران را در صدر جدول المپیاد جهانی نجوم و اخترفیزیک نشانده‌اند.
شاید این خبر، در نگاه اول کوتاه یا حتی ساده به‌نظر برسد: «تیم ملی نجوم ایران، طلایی‌ترین تیم جهان شد»، اما تأثیر این خبر، فراتر از این حرف‌هاست. پنج نوجوان ایرانی؛ علی نادری، حسین معصومی، هیربد فودازی، ارشیا میرشمسی کاخکی و حسین سلطانی، در مسیری قرار گرفتند که نه ساده بود، نه هموار. مسیرشان پر بوده از رقابت، از اضطراب، از شب‌هایی که تا صبح صرف یاد گرفتن چیزی شده که برای خیلی‌ها مفهومی ندارد.
این دیوارنگاره، قرار نیست آنها را به قهرمانانی اسطوره‌ای بدل کند. کارش دقیقاً چیز دیگری است؛ «یادآوری»، یادآوری اینکه افتخار، همیشه صدادار نیست؛ گاهی در سکوت ساخته می‌شود، در تمرکز و در تکرار؛ و حالا این پنج نفر ما را با مفهوم دیگری از موفقیت روبه‌رو می‌کنند؛ موفقیتی آهسته و عمیق. آنها که در سکوت تلاش کردند و بدون آنکه بر طبل خودنمایی بکوبند، تمام توانشان را به کار گرفتند و در نهایت موفقیت بزرگی را به دست آوردند.
این تصویر شهری، در دل تمام این شلوغی‌ها، چشم را می‌گیرد، چون چیزی را نشان می‌دهد که معمولاً در دیدرس نیست. نشان می‌دهد که علم، هنوز در این خاک زنده است؛ و نوجوانان ما، اگر فرصتی ببینند، می‌توانند تا ستاره‌ها بروند و برگردند و آن‌وقت شاید این دیوار، فقط یک نقش نباشد، بلکه بخشی از یک حافظه جمعی شود. حافظه‌ای که به ما یادآوری کند در این روزگار پر از دغدغه، هنوز چیز‌هایی برای دیدن، برای باور کردن و برای امید بستن وجود دارد.
گاهی لازم است یک تصویر، جای هزار جمله را بگیرد. دیوارنگاره میدان جهاد، دقیقاً همین کار را کرده‌است. نه برای آنکه تنها یک موفقیت علمی را ثبت کند، بلکه برای اینکه نگذارد ما فراموش کنیم در همین خاک، نسلی آرام و پرتلاش در حال شکل‌گیری است؛ نسلی که اگر دیده شود، اگر باور شود، می‌تواند آینده را جور بهتری رقم بزند و همین قاب‌های ساده‌اند که گاهی مسیر نگاه یک نسل را عوض می‌کنند.
