جوان آنلاین: این داستانی است از فداکاری، استقامت و پشتکار، داستانی که در آن فرانچسکو آچربی با اعتیاد به الکل و افسردگی پس از مرگ پدرش مبارزه کرد، دو بار سرطان بیضه را شکست داد و به‌عنوان بازیکنی نسبتاً مسن در هرم فوتبال بالا رفت تا در سن ۳۷ سالگی به قهرمان غیرمنتظره لیگ قهرمانان اروپا برای اینتر میلان تبدیل شود.
به گزارش فارس، این گل تساوی‌بخش مدافع میانی در دقیقه ۹۳ بازی برگشت نیمه‌نهایی مقابل بارسلونا بود که بازی را به وقت اضافه کشاند و اینتر در نهایت با نتیجه ۷-۶ در مجموع دو بازی پیروز شد.
آچربی خودش را روی سانتری از سمت راست پرتاب کرد و توپ را پشت شزنی به گل تبدیل کرد.
سیمونه اینزاگی، سرمربی اینتر، پس از بازی با لبخند گفت: «این غریزه او بود، من چیزی به او نگفتم».
کارلوس آگوستو، هم‌تیمی‌اش، به بی‌بی‌سی اسپورت گفت: «از او تشکر می‌کنم که در آن لحظه قدرت رفتن به محوطه جریمه را پیدا کرد. او داستان فوق‌العاده‌ای خارج از زمین هم دارد، آچربی هیچ‌وقت تسلیم نمی‌شود».
در آن شب، آچربی اولین گل خود را در ۶۵ بازی در رقابت‌های باشگاهی یوفا به ثمر رساند. او ۴۶ لمس توپ داشت که تنها یکی از آنها در محوطه جریمه حریف بود، آن هم با پای ضعیف‌ترش، پای راست.
استفان دی فرای، دیگر مدافع میانی، افزود: «او یک مدافع است، اما مثل یک مهاجم واقعی گل زد. چیزی جادویی و شگفت‌انگیز در کاری که او انجام داد وجود دارد».
آچربی که در ویزولو پردابیسی، روستایی در ۲۰ کیلومتری ورزشگاه جوزپه مه‌آتزا متولد شد، سابقه ورزشی‌اش در سال ۲۰۰۶ با پاویا در سری C آغاز شد.
پس از دوره‌ای قرضی در رناته در سری D، آچربی با انتقال به رجینا، جنوا و کیه‌وو، ایتالیا را گشت. در کیه‌وو او اولین بازی‌اش در سری A را انجام داد و به‌عنوان یکی از مدافعان آینده‌دار لیگ مطرح شد.
میلان، تیمی که از کودکی طرفدارش بود، به توانایی‌های او توجه کرد. در سال ۲۰۱۲ او به‌طور دائم به روسونری پیوست، اما همه‌چیز آن‌طور که انتظار می‌رفت، پیش نرفت.
آچربی مشکلی داشت که مشکلات دیگری را به دنبال داشت؛ رابطه‌ای حل‌نشده با پدرش، اولین تحسین‌کننده، اما همچنین اولین منتقدش.
او اخیراً درباره انتقاد‌های مداوم پدرش گفت: «او می‌خواست به من کمک کند، اما بدون قصد، تا جایی پیش می‌رفت که به من آسیب می‌زد».
پائولو فرانکینی، روان‌درمانگری که به آچربی کمک کرد تا با پدرش آشتی کند، گفت: «او بزرگ‌ترین طرفدارش بود، اما بزرگ‌ترین دردسرش هم بود. همیشه اشتباهات او را گوشزد می‌کرد».
حالا، وقتی آچربی در ابتدای هر بازی دست‌هایش را به سوی آسمان بلند می‌کند، این کار را برای او انجام می‌دهد، اما مسیرش طولانی بوده است.
پدرش کمی پس از انتقال به میلان درگذشت. آچربی تعادلش را از دست داد و به افسردگی دچار شد.
او بعداً گفت: «از همان ابتدای حرفه‌ام، واقعاً ذهنیت مناسب یک بازیکن حرفه‌ای را نداشتم. اغلب با حالت مستی به تمرینات می‌رفتم، بدون اینکه از شب قبل کاملاً ریکاوری کرده باشم. از نظر جسمانی قوی بودم و این برایم کافی بود. اما وقتی پدرم فوت کرد، به ته خط رسیدم. دیگر انگیزه‌ای نداشتم و نمی‌توانستم بازی کنم. بیمار بودم و هر چیزی می‌نوشیدم».
پس از تنها ۶ ماه، میلان او را به‌صورت قرضی به کیه‌وو بازگرداند، سپس در پایان فصل به ساسولو منتقل شد. کمی بعد، در ژوئیه ۲۰۱۳، در یک معاینه پزشکی، سرطان بیضه برای آچربی تشخیص داده شد.
او چند سال بعد گفت: «یکدفعه خودت را ناتوان و غافلگیر می‌بینی و متوجه می‌شوی که زندگی‌ات ممکن است برای همیشه تغییر کند».
تومور بلافاصله برداشته شد و آچربی به تمرینات با هم‌تیمی‌های جدیدش بازگشت. او ۱۳ بازی انجام داد، اما نتایج نامطلوب در تست دوپینگ در دسامبر ۲۰۱۳ بازگشت سرطان را تأیید کرد.
با این حال، او تسلیم نشد و پس از چند دوره شیمی‌درمانی، که آن را «جهانی از درد و شجاعت» توصیف کرد، آچربی سرطان را شکست داد و دوره رشد درونی‌اش را آغاز کرد.
او گفت: «به‌طور متناقضی، تومور به من فرصتی دوباره داد و باعث شد بفهمم کی هستم و واقعاً چه می‌خواهم».
با کمک عزیزانش، آچربی فصل بعد به زمین بازگشت و ثبات بیشتری پیدا کرد. پس از پنج فصل مثبت با ساسولو، در سال ۲۰۱۸ به لاتزیو رفت.
در آنجا با اینزاگی آشنا شد که در سال ۲۰۲۲ به شدت از انتقال آچربی به اینتر به دلیل ویژگی‌های رهبری او حمایت کرد. اینزاگی گفت: «اینتر خوب کرد که به حرف من درباره آچربی گوش داد. می‌دانستم او به ما کمک می‌کند، چون تمرکز و اراده‌اش بی‌نظیر است».
نراتزوری او را در آخرین روز پنجره نقل‌وانتقالات تابستانی با وجود تردید‌های درون باشگاه و مخالفت هواداران که نگران گذشته میلانی او بودند، با ۱ میلیون یورو به‌صورت قرضی جذب کرد
فرانکینی، روان‌شناسش، فاش کرد: «من هم به او توصیه کردم به اینتر برود. پدرش طرفدار نراتزوری بود و این قطعاً او را با پدرش آشتی می‌داد».
حیوان مورد علاقه آچربی شیر است و او همیشه مانند یک شیر، چه در زمین و چه خارج از آن، جنگیده است. آچربی هرگز شکست را نپذیرفت و علیه سرنوشتی که او را با سرطان روبه‌رو کرد، طغیان کرد.
او حتی علیه لوچانو اسپالتی، سرمربی تیم ملی، که نزدیک به دو سال او را دعوت نکرده بود، شورید. در مارس، وقتی از اسپالتی پرسیده شد، او پاسخ داد: «آچربی؟ می‌دانید او چند سالش است؟»، اما اسپالتی از آن زمان او را برای بازی‌های پیش رو مقابل نروژ و مولداوی دعوت کرده است.
آچربی به بی‌بی‌سی اسپورت گفت: «درس اخلاقی من این است که هرگز تسلیم نشوید و همیشه واکنش نشان دهید. می‌توانید زمین بخورید، اما هر بار باید بلند شوید؛ مواجهه با مسائل با ذهنیت درست به شما اجازه رشد می‌دهد».
او افزود: «باید به خودتان کمک کنید و بفهمید که به کمک نیاز دارید. قدرت می‌خواهد که از بیرون حمایت بگیرید و شانس می‌خواهد که در کنار افرادی باشید که واقعاً شما را دوست دارند، اما همه‌چیز از خودتان شروع می‌شود».
اگر شیر‌های خالکوبی‌شده روی بدنش «شجاعت» آچربی را نشان می‌دهند، بال‌های روی پشتش نشان‌دهنده این هستند که او «یاد گرفته چگونه پرواز کند».
