فعالیت مدارس و دانشگاه‌ها به عنوان دو بازوی اصلی برای تربیت نیروی انسانی جامعه بار دیگر از امروز از سر گرفته می‌شود. فردی که از کلاس اول ابتدایی قدم به مدرسه می‌گذارد و تا زمانی که ترک تحصیل کند یا مدارج علمی را تا تحصیلات عالیه سپری کند تا به عنوان یک متخصص به کشور خدمت کند، بخش مهمی از مهارت‌های علمی و عملی را از آموزش و پرورشی که در این نهاد‌های آموزشی برنامه‌ریزی شده‌است، فرا می‌گیرد. روشن است این ساختار آموزشی هر چه توانمندتر باشد، قادر خواهد بود در تربیت نیروی انسانی که بتواند در بزنگاه‌های دشوار کشور را از گرفتار شدن در معضلات مصون نگه دارد، موفق‌تر خواهد بود. با در نظر گرفتن این موضوع و معضلات اجتماعی و اقتصادی که گریبان جامعه را رها نمی‌کند، متوجه فاصله این نظام‌های آموزشی از آنچه هست و آنچه باید باشد، خواهیم شد. بدیهی است بخش اصلی موفقیت در اجرای قانون در جوامع پیشرفته ناشی از عملکرد درست ساختار‌های نظام آموزشی است؛ نظامی که در آن بخش مهم سرمایه‌گذاری برای تربیت نسل آینده در نظام آموزشی صورت می‌گیرد و از مجرای این سرمایه‌گذاری از بروز آسیب به جامعه پیشگیری می‌شود.
در جامعه ما همه مردم برای تحصیل فرزندان خود در مدرسه و عمده آن‌ها هم برای تحصیل در دانشگاه درگیر هستند که این درگیر بودن با نارضایتی ناشی از نابرابری‌های آموزشی و فرهنگی همراه است؛ نابرابری‌هایی که خانواده‌ها در اولین گام برای ثبت‌نام فرزندان خود در مدارس با موانع بزرگی که نظام آموزشی همه ساله مقابل پایشان قرار می‌دهد، مواجه می‌شوند به طوری که بسیاری از خانواده‌ها ترجیح‌شان این شده‌است که قید تحصیل فرزندانشان را بزنند. کمبود فضای آموزشی، تراکم جمعیت در مدارس دولتی، هزینه‌های کمرشکن مدارس غیرانتفاعی، نبود فضای آموزشی در مناطق کم‌برخوردار، اشغال صندلی دانشگاه‌ها توسط ثروتمندان و سهمیه‌ای‌ها و تربیت دانشجویان غیرمتخصص در دانشگاه‌ها و معضلاتی از این دست، سبب ناکارآمدی نظام آموزشی می‌شود که آموزش و پرورش فقط در حد حرف باشد و آموزه‌های آن نه آموزش باشد و نه منجر به پرورش شود، از همین‌رو این امر مهم فقط در حد شعار باقی مانده‌است و آن گونه که همه خانواده‌ها با آن درگیر هستند، هر روز بر معضلات آن اضافه می‌شود. اگر امروز جامعه ما با معضلات بسیاری مثل فراوانی کشته‌های سوانح رانندگی، افزایش اعتیاد، بیکاری جوانان و افزایش افراد جویای کار، اختلاس‌های کلان و از دست رفتن سرمایه اجتماعی و معضلات بسیار دیگر مواجه هستیم، بخشی مهم از آن ناشی از ناکارآمدی نظام‌های آموزشی است که خود به حالت احتضار در‌آمده‌است، از همین‌رو در چنین ساختار نظام آموزشی انتظار نیست بتواند نسلی قانونمند را تربیت کند.
