رقابت‌های جهانی امسال صرف نظر از حساسیت‌های همیشگی یک ویژگی خاص دیگر هم داشت، کسب سهمیه المپیک در کشتی آزاد پنج نفر اول اوزان ۵۷، ۶۵، ۷۴، ۸۶، ۹۷. ۱۲۵ کیلوگرم توزیع می‌شد که سهم ایران تنها سه سهمیه بود. رحمان عموزاد در ۶۵ کیلو، حسن یزدانی در ۸۶ و امیر حسین زارع در ۱۲۵ کیلو کشتی‌گیرانی بودند که موفق شدند سهمیه المپیک خود را در صربستان قطعی کنند. در کشتی فرنگی اوضاع کمی بهتر بود. در این رشته پنج نفر اوزان ۶۰، ۶۷، ۷۷، ۸۷، ۹۷ و ۱۳۰ کیلوگرم سهمیه المپیک می‌گرفتند که سهم ایران از این تعداد سهمیه چهار نفر بود. مهدی محسن‌نژاد در ۶۰، محمد رضا گرایی در ۶۷، هادی ساروی در ۹۷ و امین میرزازاده در ۱۳۰ کیلو موفق شدند سهمیه المپیک را به دست آورند.
به این ترتیب در کشتی آزاد سه سهمیه و در کشتی فرنگی دو سهمیه را از دست داده‌ایم. شاید در نگاه اول چندان مهم به نظر نیاید، اما وقتی به این نکته توجه کنیم که کشتی‌گیران ایران چه آزادکاران و چه فرنگی‌کاران در اوزانی که موفق به مدال‌آوری نشده‌اند حتی در جمع پنج نفر پایانی هم نبوده‌اند آنوقت است که شرایط متفاوت می‌شود و نمی‌توان به سادگی از کنار این مسئله گذشت.
کاروان کشتی ایران در حالی راهی صربستان شد که امید زیادی به کسب عنوان قهرمانی در هر دو رشته می‌رفت. اما مسابقات که آغاز شد کشتی‌گیرانی به راحتی آب خوردن یکی بعد از دیگری از گردونه مسابقات حذف شدند که حتی باورش هم سخت بود. اینکه کشتی‌گیری حذف شود یعنی هیچ امتیازی برای تیمش نمی‌آورد. این علت اصلی قهرمان نشدن ایران در دو رشته آزاد و فرنگی بود در حالیکه دیگر کشور‌های شرکت کنند حتی اگر به مدال هم نمی‌رسیدند حداقل با کسب مقام‌های چهارم تا دهم امتیاز کسب می‌کردند. گفتیم که اگر مسابقات صرفاً جهانی بود (مثل مسابقات سال قبل) تبعات آن فقط مربوط به همین رقابت‌ها می‌شد، اما وقتی پای سهمیه المپیک به میان می‌آید و برخی کشتی‌گیران ما حتی قادر نیستند در میان پنج نفر اول قرار گیرند (دقت کنید بحث مدال‌آوری در میان نیست) چگونه می‌توان از آن‌ها توقع کسب سهمیه المپیک در مراحل سخت‌تر بعدی و حتی در صورت کسب سهمیه انتظار موفقیت در المپیک را داشت.
آنچه که مسابقات جهانی صربستان از کشتی ایران به نمایش گذاشت بیگانگی کشتی گیران آزاد و فرنگی کشورمان با مسابقه بود. کشتی گیران ایران صرفاً تمرین می‌کنند. تمرینات سخت و حضور شبانه‌روزی در خانه کشتی (البته باید اذعان داشت که زحمات فدراسیون و کادر فنی دو تیم در این راه قابل تقدیر است.)، اما کاملاً با شرایط مسابقه بیگانه هستند و این یکی از علل اصلی شکست‌های بد و بچه‌گانه کشتی گیران ایرانی در مسابقات جهانی است. دوری از مسابقات بین‌المللی و اردو‌های مشترک با تیم‌های برتر دنیا هم مزید بر علت است تا کشتی‌گیران ایران بر خلاف تمام رقبای خود که در شرایط مسابقه گام به میدان می‌گذارند از جو سخت تمرین گام به تشک مسابقه بگذارند و در نهایت هم به سختی به مراحل بالاتر راه پیدا کنند. توجه داشته باشید که برخلاف تمام رقبا چند کشتی اول برای کشتی گیران ایران جنبه رقابت تدارکاتی را دارد که اگر با حریفان سطح پایین روبه‌رو شود این شانس را دارند که به مراحل بالاتر بروند، اما اگر با رقبای سخت و اصلی روبه‌رو شوند خیلی راحت چنانچه دیدیم از گردونه مسابقات کنار می‌روند.
نکته مهم دیگر در خصوص رقابت‌های جهانی صربستان، عدم آشنایی کشتی‌گیران ایران با قوانین و مقررات داوری مسابقات بود. این مسئله تا جایی پیش رفت که حتی کشتی‌گیران مطرح ایران هم با این مشکل روبه‌رو بودند و در کشتی‌های حساس با خطا‌های ناشیانه یا فرصت به دست آوردن امتیاز بالا را از دست می‌دادند یا اینکه به راحتی به رقبا امتیاز تقدیم می‌کردند. اینکه کشتی‌گیر فرنگی کار ایران هنوز نمی‌داند در زمان اخطار و خاک حریف باید دستانش در چه حالتی باشد یک فاجعه است. فاجعه‌ایی که حداقل در دو کشتی فرنگی شاهد آن بودیم و در هر دو کشتی نمایندگان کشورمان نتیجه را واگذار کردند در حالی که می‌توانستند به راحتی برنده کشتی‌ها باشند. شاید عنوان شود که به سبب شرایط مسابقه کشتی‌گیر تمرکز نداشته و مرتکب چنین خطایی شده است. این عذر بدتر از گناه است، چون دقیقاً به مشکل اول بر می‌گردد که اگر این کشتی‌گیر چند مسابقه بین‌المللی را تجربه کرده بود اینگونه در میدان اول تمرکزش را از دست نمی‌داد.
تمرکز بیش از اندازه روی یک کشتی‌گیر هم مشکل دیگر کشتی ایران در مسابقات جهانی صربستان بود. مشکلی که البته چند سالی می‌شود گریبانگیر کشتی به خصوص رشته آزاد شده است. در کشتی آزاد تمام نگاه‌ها متوجه حسن یزدانی است. از مدت‌ها قبل برنده شدن او برنده شدن کل تیم محسوب می‌شود و شکست او شکست تمام کشتی، این مسئله علاوه بر فشار وحشتناک روانی روی حسن یزدانی سرخوردگی بقیه کشتی گیران را هم به دنبال دارد چراکه آن‌ها به وضوح می‌بینند که موفقیت‌شان اصلاً دیده نمی‌شود. این واقعیت تلخی است که نه مسئولان فدراسیون آن را می‌بینند و نه کادر فنی تیم ملی متوجه آن است. به نظر می‌رسد که این فشار باید از روی حسن یزدانی برداشته شود تا او با خیال راحت کشتی بگیرد و بقیه هم مطمئن شوند که دیده می‌شوند. اما متأسفانه حتی امروز و بعد از پایان مسابقات جهانی صربستان هم این نگاه تغییر نکرده و همین حالا هم همه منتظر کشتی یزدانی با تیلور در المپیک هستند و اصلاً اهمیتی ندارد که بقیه چکار می‌کنند.
در نهایت اینکه کشتی فقط تمرین کردن نیست. باید نترسید و مسابقه داد. باید شرایط مسابقه دادن را برای کشتی‌گیران مهیا کرد. باید آن‌ها را از چهار دیواری خانه کشتی بیرون آورد و به مصاف حریفان فرستاد تا متوجه شوند ایراد کارشان کجاست و از کجا باید به رقبایشان بتازند. باید با سطح اول کشتی دنیا و رقبای اصلی رابطه داشت نه اینکه به برگزاری اردوی مشترک با کشور‌هایی پرداخت که هیچ سودی برای کشتی ایران ندارند و بیشتر آن‌ها فایده می‌برند و خستگی و فرسودگی برای کشتی‌گیر ایران می‌ماند.
دیگر اینکه کشتی‌گیر ایران نیازمند برگزاری کلاس‌های آموزشی و آشنایی با قوانین روز کشتی دنیاست. کشتی‌گیر ایران باید قوانین و مقررات داوری را بداند تا امتیاز از دست ندهد و به راحتی اخطار نگیرد. این دو مهم باید مورد توجه فدراسیون و کادر فنی تیم‌های کشتی آزاد و فرنگی قرار گیرد تا شاهد رشد و شکوفایی کشتی ایران در عرصه بین‌المللی باشیم. فراموش نکنیم که رقبای کشتی ایران حالا محدود به دو کشور روسیه و امریکا نیستند و بقیه کشور‌ها شتابان در حال سبقت گرفتن از ما هستند.
