اثری که هم اینک چاپ دوم آن روانه بازار نشر شده است، خاطرات وندی‌شرمن معاون سیاسی وزارت امور خارجه امریکا، در دوره باراک حسین اوباما را در خویش دارد. این مجموعه توسط مهدی خانعلی‌زاده، زهرا ساعدی خامنه و ثمانه اکوان ترجمه شده و مرکز اسناد انقلاب اسلامی به انتشار آن همت گماشته است. تارنمای ناشر در باب ضرورت انتشار این دست آثار، چنین آورده است: «درباره علت فرجام ناکام برجام و چرایی به شکست کشیده شدن این تجربه، تحلیل‌ها و مطالب متعددی از سوی چهره‌های سیاسی و کارشناسان ایرانی و بین‌المللی منتشر شده است، اما شاید بهترین زاویه برای نگاه دقیق به روند برجام و نهایتاً ناکامی آن، روایت افرادی باشد که به طور مستقیم در جریان و روند مذاکرات حضور داشتند، افرادی که در مدت حدود دو سال مذاکرات فشرده دولت حسن روحانی، به عنوان اعضای اصلی تیم مذاکره کننده غربی در جلسات حاضر بودند....»
در یادداشتی دیگر بر سایت مرکز اسناد انقلاب اسلامی، در باب داوری‌های شرمن درباره ایران و تیم ایرانی در دوره مذاکراتِ منتهی به برجام، اینگونه می‌خوانیم: «وندی روث شرمن معاون سیاسی وزارت امور خارجه امریکا در دوره اوباما و چهره تأثیرگذار این کشور در مذاکرات هسته‌ای با جمهوری اسلامی است. خانم شرمن که بعد از جان کری، عالی‌رتبه‌ترین مقام امریکایی حاضر در مذاکرات بود. در اکثر جلسات با طرف ایرانی حضور داشت و یکی از پایه‌های اصلی تنظیم متن نهایی توافق برجام به شمار می‌رفت. وندی شرمن یهودی متعصب و سرسختی است که در میانه مذاکرات و در جمع سناتور‌های امریکایی، زمانی که مورد سؤال قرار گرفت که: چرا باید به حسن روحانی اعتماد کنید؟ خطاب به سناتور‌ها گفت: من به کسانی که با آن‌ها در مذاکرات دور یک میز می‌نشینم، اعتماد نمی‌کنم، ما می‌دانیم که فریبکاری، بخشی از دی‌ان‌ای ایرانی‌هاست!... به همین دلیل و با وجود یکطرفه و گاهی بی‌منطق و اهانت‌آمیز بودن روایت او از مذاکرات هسته‌ای با ایران، به نظر می‌رسد که مطالعه آنچه خانم شرمن درباره پشت پرده مذاکرات روایت کرده است، می‌تواند هم مردم و افکار عمومی را از نیت درونی سیاستمداران امریکا در زمینه تعأمل و مذاکره با ایران مطلع کند و هم میزان خوش‌باوری برخی از سیاستمداران را در داخل کشورمان، به حزب دموکرات در امریکا عیارسنجی کند. در سطوری از این کتاب می‌خوانیم: از همه مهم‌تر و کاری که باید به سرعت انجام می‌گرفت، این بود که باید ۱۱۰ صفحه قرارداد را می‌خواندیم، تا مطمئن شویم همه‌چیز در سند موجود است. هیئت اتحادیه اروپا، سرانجام خودکار به دست گرفت و روی متن توافق شروع به کار کردن کرد... همه هیئت‌های دیگر نیز به آن‌ها پیوستند و شب‌نشینی‌هایی را به وجود آوردند که روی متن توافق کار کنند. تا روز ۱۴ ژوئیه، رسیدن به توافق و ایجاد شدن برنامه جامع اقدام مشترک به رسانه‌ها اعلام نشد. ما به رسانه‌ها پیام رساندیم که در هتل کوبورگ تجمع نکنند و به کمپ سازمان ملل در کناره رود دانوب بروند. برای حفظ سنت‌های سازمان ملل، همه شرکت‌کنندگان در این توافق، پشت میز بیضی شکل نشستند و دستیارانشان پشت سر آن‌ها قرار گرفتند. هیئت ایرانی نیز هسته اصلی گروه خود را در یک طرف نگه داشته بود و ظریف در بالای میز، به همراه موگرینی حضور داشتند. باقی اعضای گروه ۱+۵ نیز در طرف مقابل میز، همان‌طور که در سایر مذاکرات تمرین کرده بودیم، به ترتیب حروف الفبا قرار گرفتند....»
