جشن یکصدمین زادروز محمدعلی موحد، ادیب، عرفان‌پژوه و حقوق‌دان برگزار شد.
جشن یکصدمین زادروز استاد محمدعلی موحد با حضور اعضای پیوسته و وابسته، گروهی از اعضای هیئت علمی و پژوهشگران فرهنگستان و همچنین خانواده و همکاران استاد در فرهنگستان زبان و ادب فارسی برگزار شد.
غلامعلی حدادعادل، رئیس فرهنگستان زبان و ادب فارسی در جشن ۱۰۰ سالگی استاد محمدعلی موحد گفت: امروز را روز فرخنده‌ای برای خانواده زبان و ادب فارسی می‌دانم از آن جهت که به مناسبت ۱۰۰ سالگی استاد موحد گردهم آمده‌ایم. پیش‌از اینکه به خود استاد تبریک بگویم از خدا می‌خواهم که سایه او و سایه سایر استادان بر سر فرهنگ ایران‌زمین و جمع فرهنگستان زبان و ادب فارسی مستمر و مستدام باشد. او افزود: تشکر می‌کنم از استاد موحد، با اینکه می‌دانم چقدر طبع ایشان با این مراسم‌ها فاصله دارد، اما بالاخره به هر کیفیتی بود اجازه دادند ما چند دقیقه‌ای در خدمت‌شان باشیم.
رئیس فرهنگستان زبان و ادب فارسی با اشاره به شخصیت چندوجهی محمدعلی موحد گفت: طبعاً سخن گفتن درباره فضایل استاد وقت مبسوطی می‌خواهد و فرد توانایی که احاطه به جهات مختلف شخصیت ایشان داشته باشد، ولی بنده وجود ایشان را یک نعمت بزرگ برای کل فرهنگ ایران و حضورشان را در فرهنگستان افتخار می‌دانم و خوشحالم که بیش از ۵۰ سال است که از ارادتمندان ایشان هستم.
رئیس فرهنگستان زبان و ادب فارسی افزود: آنچه در وجود او متجلی شده، عشق و علاقه‌اش به علم و دانستن است. ایشان در ۱۰۰ سالگی با این قامت خمیده روزی نیست اهتمام به کار علمی، فرهنگی و ادبی نداشته باشد. ایشان سال‌هاست که مشغول ادامه تصحیح مثنوی معنوی هستند. کار‌های دیگری هم در میدان‌های مختلف و متنوع کرده‌اند که جمع آن‌ها در وجود یک نفر تصورش هم دشوار است.
حدادعادل ادامه داد: استاد موحد بیش از ۸۰ سال است که وجودش منشأ خلق آثار علمی و فرهنگی در کشور است. در کنار این جنبه علمی، ذوق ادبی و اعتدال در فکر و توجه به ظرایف در نگارش در ترجمه و در سخن گفتن و دقت در کلام برای همه ما درس‌آموز است.
محمدعلی موحد نیز ضمن تشکر از برگزاری جشن تولدش گفت: مولانا در بحث‌هایی که راجع به پیری دارد، یک تعبیری دارد که آمده دارد می‌برد. مسئله این است تمام مواهب الهی وقتی به آدم می‌رسد به سن‌وسال من که می‌رسد همه مواهب انسان همین‌جور به صف بر لب بام عمر می‌ایستند، مثل ارکستر. هماهنگ با هم می‌ایستند و پر می‌کشند و می‌روند و دیگر برنمی‌گردند. مرثیه این است.
