اهمیت ورزش به اندازه‌ای است که گفته می‌شود اگر امروز برای ورزش وقت نگذارید، در آینده باید وقت زیادی برای بیماری بگذارید، اما گاه بیماری قبل از آنکه بخواهید تصمیمی برای روی آوردن به ورزش بگیرید یقه شما را می‌گیرد، گاه نیز درست وقتی حمله‌ور می‌شود که فرد در اوج دوران ورزشی خود به سر می‌برد، با وجود این، اما در هر دو مورد، ورزش می‌تواند بهترین واکنش برابر بیماری باشد. قوی بودن برای زنده ماندن، قوی بودن برای به دست آوردن سلامتی و قوی بودن به عنوان یک روش برای زندگی. این دقیقاً همان تفکری است که باعث می‌شود بسیاری از بیماران یا ورزشکارانی که با بیماری دست به گریبان می‌شوند، بار دیگر بتوانند به زندگی عادی بازگردند. حادثه هیچ گاه خبر نمی‌کند و بیماری می‌تواند یکی از حوادث تلخ روزگار باشد که سلامت فرد را نشانه می‌رود؛ سلامتی‌ای که گاه هرگز بازگشتی در پی ندارد، اما نحوه برخورد با آن است که می‌تواند تأثیر قابل توجهی در زندگی فرد داشته باشد. گاه، اما این تأثیر به قدری است که می‌تواند تلنگری باشد برای سایرین.
قطع عضو هم مانع قهرمانی نشد
۲۹ سال داشت که به سرطان استخوان پای راست مبتلا شد؛ همان روز‌هایی که با عشقی وصف‌نشدنی اسنوبورد سواری می‌کرد و موفق به کسب شش جام قهرمانی در هلند شده بود، اما خیلی زود متوجه شد درمان‌ها هیچ فایده‌ای ندارد و بیبیان منتل اسپی باید تن به تصمیمی سخت می‌داد! او مجبور بود با قطع کردن ساق پای خود، زندگی را انتخاب کند و این شروع دو دهه مبارزه با این بیماری بود! از دست دادن پا برای ورزشکاری با شش قهرمانی بی‌شک اتفاقی تلخ بود که می‌توانست او را برای همیشه به کنج خانه تبعید کند، اما بیبیان که ورزش برایش خود زندگی بود، قبل از آنکه پای خود را به تیغ جراحان بسپارد، با وجود شک و تردید پزشکان در خصوص نتیجه کار، در حال برنامه‌ریزی برای بازگشت به پیست بود و تنها چند ماه پس از جراحی بود که بار دیگر به اوج بازگشت و در عین ناباوری موفق به کسب هفتمین قهرمانی کشوری خود شد! ادوین، همسر بیبیان معتقد است موفقیت در برابر رقبای توانمند برای ورزشکاری که به تازگی از نظر جسمی ناتوان شده بود، انگیزه‌ای برای منتل اسپی شد تا مرز‌های ورزش را جابه‌جا کند. بیبیان که موفقیت‌های ورزشی او با وجود بیماری و ناتوانی جسمانی الهام‌بخش میلیون‌ها نفر در سراسر جهان شده بود، همچنین از پیشگامان و یکی از عوامل اصلی حضور ورزش اسنوبورد در پارالمپیک زمستانی نیز بود. او در نهایت سال ۲۰۲۱ در سن ۴۸ سالگی چشم از دنیا بست و بازی‌های پارالمپیک ۲۰۲۲ پکن، کمی قبل از اولین سالگرد درگذشت او به پایان رسید.
حمله متقابل به «ام‌اس»
هرگز تصورش را هم نمی‌کرد که سرنوشت چنین داستانی را برایش رقم زده باشد، اما یک شب «ام‌اس» به او حمله‌ور شد و داستان زندگی او را به طور کامل دستخوش تغییر کرد. یک ماه بیشتر از پایان خدمت سربازی شهلایی نمی‌گذشت که دچار آنفلوآنزا شد؛ بیماری‌ای که هیچ درمانی به آن جواب نداد! دست آخر هم یک شب دچار حمله شدید شد، بدنش فلج شد، بینایی خود را از دست داد، قدرت بلع نداشت و حتی کنترل عضلات مثانه و روده‌اش را هم از دست داد. بیماری با تمام توان حمله‌ور شده بود، اما نتوانست مهرداد شهلایی را از پا بیندازد چراکه او خیلی زود با داستان کنار آمد و تصمیم خود را گرفت. دکتر به او دو توصیه کرده بود. یک، تغذیه مناسب که کلسیم بالایی داشته باشد و دوم ورزش. بدن او باید برای مبارزه با این بیماری قوی‌تر می‌شد؛ توصیه‌ای که شهلایی آن را گرفت و دیگر هرگز رهایش نکرد، به طوری که ۳۲ سال است که ورزش اولویت او در زندگی است؛ صعود به قله‌های «موستاق آتا» به ارتفاع ۷هزارو ۵۴۸ متر در کشور چین، قله «آیلند پیک» به ارتفاع ۶ هزارو ۱۸۷ متر در نپال و قله «اورست» را در کارنامه دارد چراکه نمی‌خواست اجازه دهد به دلیل بیماری خاص باشد، بلکه می‌خواست به دلیل توانایی‌هایی که دارد، خاص باشد و اینطور هم شد، زیرا ورزش امید او را به زندگی چند برابر کرد.
پشت سر گذاشتن سرطان
آرمسترانگ نیز بی‌شک یکی از شگفتی‌های ورزش در غلبه با بیماری است. دوچرخه‌سوار امریکایی که سال‌های ۱۹۹۲ و ۱۹۹۶ موفق به کسب جواز حضور در المپیک شده بود و در ۲۵ سالگی به سرطان پروستات مبتلا شد؛ سرطانی که به ریه و مغز او نیز نفوذ کرده بود، به همین دلیل آرمسترانگ بلافاصله بستری شد و مورد شیمی‌درمانی قرار گرفت، اما پزشکان به شدت نگران آن بودند که او جانش را از دست بدهد، چون بیماری اش به شدت پیش رفته بود ولی آرمسترانگ با سرطان جنگید و در عین ناباوری به زندگی برگشت. او که در مسابقات معتبر توردوفرانس در هفت دوره پیاپی از سال ۱۹۹۹ تا ۲۰۰۵ برنده شده و با این رکورد بی‌نظیرش از دوچرخه‌سواران افسانه‌ای مانند «میگوئل ایندوراین» پیشی گرفته بود، هرگز قصد تسلیم شدن برابر بیماری را نداشت و در تمام طول درمان و تلاش برای بهبودی بار‌ها با خود گفته بود سرطان بدن بد شخصی را به عنوان میزبان انتخاب کرده است و این شاید همان رمز پیروزی او برابر سرطان بود.
فوتبال و سرطان
پای بیماری‌های ناگهانی که پیش می‌آید، هیچ قشری در امان نیست. نه ورزشکار و نه افراد عادی جامعه! در همین راستا، جامعه فوتبال نیز قربانیان زیادی داشته است که اکثراً هم با سرطان دست به گریبان شده‌اند، هر چند برخی در این میان جان سالم به در برده‌اند، اما برخی نیز توان مقاومت نداشته و با وجود تلاش بسیار دست آخر تسلیم مرگ شده‌اند.
خوسه فرانسیسکو مولینا، دروازه‌بان اسپانیایی و سابق والنسیا و اتلتیکو سال ۲۰۲۲ به سرطان پروستات مبتلا و ناچار به کنار گذاشتن فوتبال شد، اما بعد از ۱۰ ماه تلاش، موفق شد با غلبه بر بیماری بار دیگر به دروازه دیپورتیوو بازگردد. لوبوسلاو پنف، مهاجم بلغارستان نیز سال ۱۹۹۴ سرطان گرفت و چهار سال مبارزه او با این بیماری زمان برد، اما نهایتاً نه فقط به میادین بازگشت که در جام جهانی۱۹۹۸ فرانسه شرکت کرد. آرین روبن، ستاره هلندی تیم فوتبال بایرن مونیخ نیز یکی از مبتلایان به سرطان بود که می‌گوید می‌ترسید از این بیماری بمیرد، اما یکی از افتخاراتش این است که در ۲۰ سالگی از این بیماری جان سالم به در برد. اریک آبیدال مدافع معروف بارسلونا، مونو بورگس یکی از باتجربه‌ترین دروازه‌بانان تاریخ لالیگا و ابه ساند ملی‌پوش دانمارکی از جمله فوتبالیست‌هایی هستند که موفق به شکست سرطان و بازگشت به مستطیل سبز شده‌اند.
