فضای به شدت مسموم موسیقی پاپ پیش از انقلاب که با کاباره و میگساری عجین شده بود، سبب شد دهه ابتدایی انقلاب این سبک از موسیقی به طور کامل به حاشیه برود و البته این موسیقی انقلابی و موسیقی سنتی ایرانی بود که در دهه ۶۰ یکه تازی می‌کرد، با این حال موسیقی پاپ در دهه ۷۰ رونق گرفت و ستاره‌هایی، چون محمد اصفهانی را معرفی کرد. به تدریج و در دهه ۸۰ و ۹۰ احسان خواجه امیری، ناصر عبداللهی و محسن چاوشی طلوع کردند و در این بین علیرضا افتخاری نیز از یک دهه قبل‌تر هم در سبک سنتی و هم در پاپ دل علاقه‌مندان موسیقی را می‌ربود. نکته اصلی در این بین، اما این بود که موسیقی با وجود همه حساسیت‌هایی که پیرامون آن وجود داشت، توانست به شکلی فاخر پس از انقلاب راه خود را به خانه‌های مردم باز کند.
شجریان، لطفی، علیزاده و مشکاتیان با طلیعه انقلاب اسلامی در مسیری قرار گرفتند که ماندگارترین آثار خود و بخشی از بهترین‌های موسیقی ایران به واسطه پنجه افکار و حنجره این گروه تکرار نشدنی خلق شد. انقلاب اسلامی اتمسفری ایجاد کرد تا موسیقی ایرانی از حاشیه به متن بیاید و فخرفروشی کند. انقلاب در واقع پناهگاه آن دسته از اهالی موسیقی ایرانی بود که از نظام کاباره‌ای به تنگ آمده و به دنبال تنفس در فضایی بودند که رقاصه‌ها جولان دهنده آن نباشند.
موسیقی پاپ البته پس از انقلاب و به ویژه در دهه ۹۰ دچار برخی حاشیه‌های مبتذل شد و نوعی موسیقی زیرزمینی راه خود را به جامعه باز کرد که رشد شبکه‌های ماهواره‌ای به ابتذال آن دامن می‌زد. در این بین به وجود آمدن سبک‌های وارداتی جدید، چون راک و رپ نوعی ذائقه جدید در میان دسته‌ای از نوجوانان ایجاد کرد که به لحاظ فرم و محتوا اغلب نسبتی با فرهنگ ایرانی- اسلامی نداشت و به دلیل وارداتی بودن و جنس غربی آن یک چالش جدی در موسیقی ایران محسوب می‌شد، با این حال موسیقی پس از انقلاب با وجود همه فراز و نشیب‌هایی که به چشم دید از سوی آن بخش از قشر فرهیخته و دلسوز فرهنگ ایرانی که در این عرصه فعال بودند حمایت شد.
اساتیدی، چون مجید انتظامی در این بین هم در عرصه موسیقی فیلم و هم در تولید ارکستر‌های ملی بزرگ سنگ تمام گذاشتند و آثار فاخر و ماندگاری
خلق شد.
