منچسترسیتی دیگر مثل قبل قوی نیست و پپ گواردیولا هم نمی‌تواند کنار خط مشکلات تیمش را حل کند. یک جای کار می‌لنگد؛ بازی رفت سیتی – تاتنهام ماه گذشته برگزار شد. وقتی تاتنهام با دو گل از سیتی پیش افتاد با خودم گفتم تقصیر گواردیولاست، هرچند آن بازی با برتری ۴ بر ۲ سیتی به پایان رسید. در دیدار برگشت وقتی لیست ترکیب اصلی اعلام شد و نام کوین دی‌بروینه و روبن دیاز را ندیدم یاد همان بازی افتادم. همه متوجه تصمیمات اشتباه پپ شده‌اند. هرچند تاکتیک‌های او در برخی بازی‌ها نتیجه مثبت داشته، ولی باز هم تأکید می‌کنم یک جای کار سیتی می‌لنگد. دو، سه هفته پیش از من پرسیدند کدام تیم قهرمان لیگ می‌شود و گفتم من‌سیتی. تاکنون چند بار نظرم را اعلام کرده‌ام، به خاطر همین تفکرم هواداران آرسنال بار‌ها از من ناراحت و مدعی شده‌اند احترام آن‌ها را نگه نداشته‌ام. شنبه‌شب آرسنال باخت و نظر خیلی‌ها تغییر کرد! هنوز متعجبم از اینکه سرمربی سیتی چطور توانست بازیکنان کلیدی‌اش را روی نیمکت بنشاند. این مسئله برای همه عجیب بود. پپ نابغه فوتبال است، ولی او نیز از انتقاد‌ها در امان نمانده است. شرایط حساسی است و تیم‌ها باید حواس‌شان را جمع کنند. این بازی نبود که از سیتی انتظار داشتیم. در طول بازی به این فکر می‌کردم چه به روز تیم پپ گواردیولا آمده است. بازیکنان او بار‌ها به حریف فرصت و فضا دادند. ضمن اینکه ارلینگ هالند نیز جدال سختی را پشت سر گذاشت. مهاجم نروژی در جریان بازی حتی یک شوت در چهارچوب نداشت و یک موقعیت گل هم در محوطه جریمه تاتنهام نصیبش نشد. این اولین باری بود که هالند با پیراهن سیتی نتوانست به سمت دروازه حریف شوت بزند. این شرایط را با عملکرد هری کین مقایسه کنید، گلزن تاتنهام در این بازی ۱۰ بار در محوطه جریمه به توپ رسید و در نهایت هم تک‌گل بازی را به ثمر رساند. کین در این فصل ۲۵ گل در لیگ برتر زده و به عقیده من او می‌توانست گل‌های بیشتری هم به ثمر برساند.
