جام‌جهانی همین را کم داشت، اینکه خبر برسد پزشکان از اسطوره برزیلی فوتبال جهان قطع امید کرده‌اند. این شاید بدترین خبر ممکن برای جام‌جهانی آن هم در مراحل حساس حذفی باشد؛ خبری که می‌تواند همه‌چیز را تحت‌الشعاع خود قرار دهد.
پله شاید برای هواداران امروز فوتبال فقط یک نام و یک پیرمرد دائماً مریض باشد، اما برای نسل‌های قبلی که موبایل، اینترنت، چت و فضای مجازی نداشتند، اسطوره‌ای است که با گل‌هایش همه را به وجد می‌آورد. بزرگ‌تر‌ها حتماً به یاد دارند وقتی در ۱۵ اردیبهشت ۱۳۵۱ با سانتوس برزیل به تهران آمد و در غیاب تیم ملی (تیم‌ملی ایران برای شرکت در مسابقات مقدماتی المپیک به کره‌شمالی سفر کرده بود) منتخب تهران را به پنج گل شکست داد که سهم پله سه گل بود.
پله با برزیل شناخته می‌شود. با فتح همیشگی جام «ژول ریمه» و با به ثمر رساندن بیش از هزار گل که بعید به نظر می‌رسد، کسی بتواند به آن برسد. شاید طی سال‌های گذشته و همین حالا رونالدو، مسی، امباپه، نیمار و چندین ستاره دیگر با فوتبال‌شان چشم‌نوازی کرده باشند، اما هیچ کدام هنوز نه پله می‌شوند و نه مارادونا!
بدون اغراق اگر در زمان فوتبال پله فضای مجازی وجود داشت، دیگر کسی طرفدار بازیکن دیگری نمی‌شد. این حقیقت را می‌توان درخصوص مارادونا هم گفت هر چند خیلی‌ها اعجاز مارادونا را به لطف پیشرفت تکنولوژی دیدند، اما اسطوره پله را نه فقط چند فیلم کوتاه از فینال جام‌جهانی ۱۹۷۰ مکزیک و درخشش مقابل ایتالیا یا چند فریم کوتاه دیگر از زمانی که با ۱۷ سال سن در جام جهانی ۱۹۵۸ سوئد شرکت کرد و قهرمان شد. پله آخرین بازمانده نسل طلایی فوتبال دنیاست؛ نسلی که فوتبال در زمان بازی آن‌ها بسیار زیبا‌تر از فوتبال ماشینی این روز‌ها بود. فوتبالی که می‌توان شباهت‌هایی از آن را این روز‌ها در برخی حرکات مسی یا پرش‌های رونالدو و دریبل‌های نیمار دید، اما هیچ‌کدام به پله نمی‌رسند.
حالا از بیمارستان آلبرت انیشتین خبر می‌رسد که پزشکان از او قطع امید کرده‌اند، با این حال اسطوره فوتبال جهان در پیامی امیدوارکننده اینگونه خیال همه را راحت می‌کند: «دوستان من، می‌خواهم همه آرام و مثبت باشید. من قوی هستم و با امید فراوان و مثل همیشه درمان خود را دنبال می‌کنم. می‌خواهم از تمام تیم پزشکی و پرستاری برای تمام مراقبت‌های این مدت تشکر کنم. من به خدا ایمان زیادی دارم و هر پیام عاشقانه‌ای که از شما در سراسر جهان دریافت می‌کنم، باعث می‌شود سرشار از انرژی بمانم. همچنین از شما می‌خواهم مسابقات تیم ملی برزیل را در جام‌جهانی نیز تماشا کنید، بابت همه چیز واقعاً ممنون هستم.»
شبی که مارادونا فوت کرد، همه نوشتند «فوتبال مرد.» حالا تصور فوتبال بدون داشتن پله چیزی فراتر از مردن است. کاش این همه تکنولوژی به کار می‌آمد. کاش VAR می‌توانست ما را برگرداند به آن سال‌هایی که پله در آن می‌درخشید یا روز‌هایی که مارادونا افسونگری می‌کرد، اما افسوس که سهم ما از زیبایی‌های فوتبال پله همان چند تکه فیلم است و بس!
