استانلی‌تی. اسکودرو یکی از عناصر سفارت سابق امریکا در تهران بود که در دوران پهلوی دو مرتبه در پوشش دیپلماتیک و برای انجام مأموریت خود به ایران اعزام شد (که آخرین بار به صورت موقت بین آبان‌ماه و دی‌ماه ۱۳۵۷ بود).
اسکودرو در گزارشی با عنوان «چه اشتباهی در ایران رخ داد» که در سند شماره ۱۲ جلد هفتم اسناد لانه جاسوسی متن کامل آن آمده است، اعترافات جالبی در مورد روابط شاه با امریکا عنوان می‌کند و می‌نویسد: «در تمام مدت بعد از جنگ [جهانی دوم]و به خصوص از سال ۱۹۵۳ م. [۱۳۳۲ ش.]به این طرف، امریکا با شاه ایران و رژیمش رابطه‌ای بسیار نزدیک برقرار نمود. ما در سرنگونی نخست وزیر چپ‌گرا و ناسیونالیست یعنی مصدق و بازگرداندن شاه از تبعید مختصرش در اروپا نقش بسیار مؤثری را ایفا نمودیم. ما چند میلیارد دلار در زمینه پروژه‌های کمک دوجانبه مصرف کردیم که بسیاری از آن‌ها به خوبی قابل درک بود و مورد تمجید قرار گرفت. بر اساس منافع مشترک امنیتی و نیز قدرت خرید ایران، ما به ایران کمک کردیم تا به صورت قدرت بی‌چون و چرا در خلیج فارس درآید. ما در آن کشور دارای هزاران مستشار و تکنیسین نظامی و غیرنظامی بودیم. از حاکمی نیرومند و مستبد حمایت می‌کردیم که در نتیجه بصیرت خویش به ضرورت عمران ملی پی برده بود». (اسناد لانه جاسوسی امریکا، ۱۳۸۶، ج ۷: ۴۳).
این مقام امریکایی در ادامه گزارش خود از دومین سفرش به ایران، شرایط اتباع امریکایی در ایران را اینطور روایت می‌کند: «پس از بازگشت به تهران در نوامبر ۱۹۷۸، پس از ۳/۵ سال دوری از این شهر، متوجه شدم شاه آخرین روز‌های عمر حکومت خود را پشت سر می‌گذارد. مقامات امریکایی با وسایط نقلیه زرهی و همراه گارد‌های مسلح سفر می‌کردند تا از آن‌ها نه در برابر گروه‌های منزوی تروریستی بلکه در برابر دسته‌های عظیمی از افراد ایرانی معمولی حراست به عمل آید. سفارت و دیگر تأسیسات امریکا و دولت ایران نیز به وسیله کامیون‌های مملو از سربازان ایرانی مسلح به سلاح‌های خودکار در برابر این گونه خطرات حراست می‌شد». (اسناد لانه جاسوسی امریکا، ۱۳۸۶، ج ۷: ۴۴ - ۴۳)
اسکودرو با اذعان به این نکته مهم که مقامات کاخ سفید، واقعیت‌های جامعه را نادیده گرفتند، در نهایت تحلیل خود را چنین جمع‌بندی می‌کند: «ساده‌تر بگویم، ما برای سقوط رژیم پهلوی آماده نبودیم، چون نمی‌خواستیم واقعیت را بپذیریم. گفتن این مطلب که پس از سال ۱۹۵۳ شاه به صورت بازیچه امریکا درآمده بود، مبالغه‌آمیز است ولی این مبالغه چندان شدید نیست» (اسناد لانه جاسوسی امریکا، ۱۳۸۶، ج ۷: ۴۵).
