سرویس ورزشی جوان آنلاین: مسافرکشی ملیپوش تکواندو یکبار دیگر نشان داد که مدالآوران ما برای گذران زندگی شرایط سختی را پشت سر میگذارند. اگرچه سروش احمدی از بیکاری ورزشکاران و نگرانی آنها از آینده انتقاد دارد، اما نایبقهرمان تکواندو جهان در گفتگو با تسنیم تأکید میکند که انتقادهای او سیاسی نبوده است: «نمیدانم چرا مسافرکشیام باعث غافلگیری شده است. کار کردن عار نیست و از دیوار کسی بالا نرفتهام. به عنوان یک ایرانی میدانم در حال حاضر شرایط کشور به گونهای است که مجبورم برای سیر کردن شکمم کار کنم. خیلیها با پخش فیلم من بحث را سیاسی کردند. اصلاً سیاسی نیستم و یک ورزشکارم که همیشه مانند یک سرباز در خدمت تیم ملی تکواندو بودم و برای افتخارآفرینی کشورم تلاش کردم.» احمدی به انتظارش از مسئولان اشاره میکند و میگوید: «ورزشکاری که در میادین آسیایی و جهانی موفق به کسب مدال میشود توقع دارد حداقل جایی استخدام شود و بیمه داشته باشد تا اگر خدایی ناکرده دچار مشکل شد، بتواند زندگیاش را اداره کند. اینکه نگران بیپولی خود باشم، اصلاً قشنگ نیست و از مسئولان توقع دارم از قهرمانان حمایت کنند. پدرم برای بزرگ کردن من و اداره خانواده با یک دست کار کرد. او خودش نپوشید و نخورد تا مرا بزرگ کند و حالا وظیفه دارم دست او را بگیرم. سال گذشته بعد از کسب مدال جهانی، اساسنامهای در خصوص حمایت و جذب ورزشکاران قهرمان توسط دستگاههای دولتی تصویب شد، اما هنوز این اتفاق نیفتاده است.»
بیتفاوتی مسئولان ورزش استانها بسیاری از قهرمانان ملیپوش را ناامید کرده است. سعید رجبی از جمله تکواندوکارانی است که مدالهای خوشرنگی را برای کشورمان به ارمغان آورده، اما این ملیپوش اهل میانه در گفتگو با میزان یکبار دیگر از بیتوجهی مسئولان استانش به درخششهای ورزشکاران انتقاد کرد: «در مسابقات آسیایی ویتنام که سال ۲۰۱۸ برگزار شد به مدال برنز رسیدم، اما هنوز پاداش این مدال و همچنین جوایز گرنداسلم را دریافت نکردهام. اگر شرایط همینگونه پیش برود، من هم باید یک مغازه اجاره کنم و پفک بفروشم! از مسئولان ورزش استان آذربایجان شرقی گله دارم، چون وقتی قهرمان میشویم برای گرفتن عکس یادگاری میآیند، اما دو ماه بعد طوری رفتار میکنند که انگار ما از پشت کوه آمدهایم. شهرستان میانه مهد تکواندوی ایران است. استاد حسن فلاحیراد که قهرمانانی مثل من، میرهاشم حسینی، و امیرمحمد بخشی را به تکواندوی ایران معرفی کرده، هنوز اجارهنشین است. از مسئولان ورزش استان آذربایجان شرقی میخواهم که کاری برای ما انجام دهند.» رجبی با اشاره به ناچیز بودن حقوق دریافتی از صندوق حمایت از قهرمانان گفت: «زندگی قهرمانان از دور زیباست و مشکلات مالی خیلی ما را اذیت میکند. صندوق حمایت از قهرمانان هم یک ماه ۲۵۰ هزار تومان به حساب ما میریزد و بعد از آن سه ماه خبری از آنها نمیشود. این را هم بگویم پس از طلای بازیهای آسیایی مسئولان استان آذربایجان شرقی وعده واگذاری زمین به من دادند که هیچ خبری از این وعده نیست.»
وضعیت سایر رزمیکاران نیز دستکمی از تکواندوکاران ندارد. احسان بهرامیانخیاط که ۱۰ سال است به عضویت تیم ملی درآمده و در میادین آسیایی و جهانی روی سکو رفته از اینکه با داشتن مدرک کارشناسی ارشد هنوز پدرش خرج او را میدهد ناراحت است. این ملیپوش جودو در گفتگو با ایسنا در مورد اوضاع نامناسب روحیاش اینطور اظهار داشت: «بهترین سالهای جوانیام را مثل یک سرباز در اردوهای تیم ملی تمرین کردم و زجر کشیدم. حداقل ۲۰ نقطه از بدنم دچار شکستگی و دررفتگی شده که در آینده و سالخوردگی این مشکلات بیشتر نمایان میشود. تحصیلات آکادمیک خود را تا مقطع کارشناسی ارشد علوم ورزشی دنبال کردم، اما همچنان بیکار هستم. آیا لیاقت این را ندارم که حتیالمقدور به عنوان یک معلم ساده در سیستم آموزش و پرورش یا هر سیستمی که به حوزه تخصصی خودم مربوط میشود، پذیرفته شوم. شرمنده هستم، چراکه پدر کارگرم باید نان مرا بدهد!»