سرویس فرهنگ و هنر جوان آنلاین: سعید آقاخانی، کارگردان «نون. خ۲» با کنار گذاشتن سبک و سیاق خسته‌کننده سریال‌سازی آپارتمانی به دل طبیعت زده و داستان‌هایی مجزا و کم و بیش مفرح در کوه و دشت و کوهستان و حتی بیابان را روایت کرده‌است. ویژگی «نون. خ۲» آن است که رئالیته تصویرسازی در کوهستان خیلی بالاست شاید به‌خاطر پرهیز از تصویرسازی رایانه‌ای و به‌جایش تصویربرداری عین اتفاقات در لوکیشن‌های واقعی.
در صنعت سریال‌سازی دنیا حجم عمده‌ای از سبد سرگرمی را سریال‌هایی شکل می‌دهد که در دل طبیعت وحشی ساخته می‌شود که نمونه آشنای آن سریال «لاست» است. «نون. خ۲» نیز در حد و اندازه‌های سریال‌سازی وطنی، یک نمونه پیشرو از سریال‌سازی متهورانه در دل طبیعت است.
همان قدر که «پایتخت» در فصول ابتدایی خود کوشیده‌بود این تصویرسازی بیرونی را عاملی کند برای جلب مخاطب حالا «نون. خ» در دومین فصل خود با تأکید بر جاذبه‌های داستان‌پردازی در لوکیشن‌های بیرونی حتی یک گام بالاتر از «پایتخت» قرار گرفته که در فصل اخیر خود از عدم تهور در تصویرسازی نما‌های بیرونی ضربه خورده‌بود. بومی‌گرایی «نون. خ۲» با استفاده از ده‌ها بازیگر و صد‌ها نابازیگر بومی از میان قوم کرد، تکامل یافته و روالی را رقم زده که در آینده بیش از این‌ها بر پتانسیل قدرتمندی که در این مناطق وجود دارد، تکیه شود.
نگاهی به اغلب آثار سینما و تلویزیون حکایت از نقصانی به‌نام محصور کردن داستان و شخصیت در لوکیشن‌های داخلی دارد و هرگاه کارگردانی بوده که جسارت کرده و داستان‌پردازی در بیرون از فضا‌های داخلی را تجربه کرده محصولش همچون هوایی تازه عرضه شده‌است.
می‌گویند ترس برادر مرگ است و از همین منظر است که بخش عمده‌ای از سبد تولیدات سینما و تلویزیون را آثاری دربرمی‌گیرند که به‌جای شجاعت در پیمودن مسیر‌های تازه، مدام یک سیکل تکراری را می‌پیمایند. سعید آقاخانی راهی را برای سریال‌سازان ایرانی باز کرده که حتی در نقاط دورافتاده و با نابازیگران بومی هم می‌توان متکی بر روایت‌های دلنشین کاملاً خانوادگی به جلب تماشاگر پرداخت.
