والیبال ایران بعد از سه سال دوباره به دنبال تغییر مسیر و یک هوای تازه است، تعویق یک‌ساله المپیک سبب شد تا عذر ایگور کولاکوویچ خواسته شود و گمانه‌زنی‌ها درباره نام سرمربی جدید تیم ملی والیبال بالا بگیرد. با این حال برکناری کولاکوویچ آیینه تمام‌نمای والیبال کشورمان پس از رفتن خولیو ولاسکو در هفت سال اخیر است، رشته‌ای که از بهمن ۹۲ و جدایی ناگهانی سرمربی آرژانتینی مسیر پر فراز و نشیبی را تجربه کرده و همواره در مرحله آزمون و خطا مانده است.
لوزانو، کواچ و کولاکوویچ سه مربی‌ای بودند که پس از ولاسکو در هفت سال گذشته روی نیمکت والیبال ایران نشسته‌اند، اگر چه با کواچ چهارم لیگ جهانی شدیم، با لوزانو برای اولین بار به المپیک صعود کردیم و با کولاکوویچ اولین مدال جهانی والیبال را گرفتیم، اما روند سینوسی نتایج والیبال با جانشینان ولاسکو و حواشی متعددی که وجود داشت، سبب نشد تا خاطره ولاسکو از ذهن والیبال‌دوستان کشورمان محو شود. خیلی همچنان با اختلاف ولاسکو را تأثیرگذارترین مربی والیبال در یک دهه اخیر می‌دانند، مربی‌ای که وقتی فروردین ۹۰ به ایران آمد، والیبال کشورمان را با یک رشد موشکی و در کمتر از سه سال از جمع تیم‌های درجه ۲ آسیا به جمع تیم‌های مطرح جهان رساند.
با وجود چنین تأثیرگذاری، جدایی ولاسکو سبب شد تا والیبال ایران در هفت سال گذشته از ثبات و روند صعودی که در زمان این مربی آرژانتینی داشت، فاصله بگیرد و بالا و پایین‌های زیادی را تجربه کند. با وجود موفقیت‌های مقطعی پس از ولاسکو، افت والیبال انکارنشدنی است و نه کواچ، نه لوزانو و نه کولاکوویچ نتوانستند مسیری که والیبال با ولاسکو آغاز کرده بود و به اوج رسانده بود را ادامه دهند و در این مسیر والیبال سکته‌های مختلفی را تجربه کرد و سبب شد والیبال به رغم تداوم حضور در بین ۱۰ تیم اول دنیا نتواند قدم رو به جلویی بردارد و عقبگرد را نیز تجربه کند.
حال در روز‌هایی که والیبال ایران در انتظار یک مربی جدید است، باید واکاوی شود چرا سه مربی‌ای که پس از ولاسکو به ایران آمدند نتوانستند مانند این مربی تأثیرگذار باشند و به روند صعودی که والیبال در زمان سرمربی آرژانتینی‌اش آغاز کرده بود، سرعت بیشتری بدهند. طبیعی است که کواچ، لوزانو و کولاکوویچ با وجود موفقیت‌هایی که در دوران نشستن روی نیمکت ایران به دست آوردند، ضعف‌های مشهودی داشتند که سبب شد تا نتوانند روند صعودی والیبال را تداوم ببخشند.
مهم‌ترین مسئله‌ای که در هفت سال گذشته و پس از رفتن ولاسکو، والیبال ایران را رنج داد، نداشتن یک مربی مقتدر و روانشناس بود. به خصوص که یکی از مهم‌ترین فاکتور‌هایی که سبب موفقیت ولاسکو با ایران شد، علاوه بر دانش فنی و تجربه بالای این مربی، توانایی‌های روانشناسانه وی بود که سبب شد این مربی با جذبه و دیسیپلین منحصر به فردش بر فضای تیم اشراف داشته باشد و نگذارد تا فضای بازیکن‌سالاری در تیم شکل بگیرد و بازیکنی به خودش اجازه ندهد پا را فراتر از اختیاراتش بگذارد. البته ولاسکو هیچ‌گاه فضای تیم ملی را به سمت یک جو پادگانی برای رسیدن به این هدفش نبرد و با استفاده از علم روانشناسی علاوه بر ایجاد یک فضای دوستانه در روابط مربی و بازیکن، اجازه سوءاستفاده را هم از ملی‌پوشان گرفت.
پس از رفتن ولاسکو، اما در هفت سال اخیر والیبال کشورمان بیشترین ضربه را نه از ناحیه دانش فنی پایین‌تر مربیان بعدی نسبت به ولاسکو، بلکه از نداشتن اقتدار این مربیان خورد، مربیانی که نتوانستند مانند سرمربی آرژانتینی با تاکتیک‌های روحی و روانی، بازیکنان را مطیع بار بیاورند و همین ضعف سبب شد تا والیبال در هفت سال اخیر به سوی بازیکن‌سالاری پیش برود و حتی کار به جایی برسد که برخی بازیکنان در چشم مربی تیم ملی نگاه می‌کردند و برخلاف دستورش عمل می‌کردند تا مربی را برکنار کنند!
حال والیبال ایران در شرایطی در انتظار معرفی سرمربی جدید تیم ملی است که باید از تجربه مربیانی که پس از ولاسکو به ایران آمده‌اند، درس گرفته شود و با توجه به نقاط ضعف و قوتی که کارنامه کواچ، لوزانو و کولاکوویچ در کشورمان داشت، برای انتخاب مربی جدید یک بازنگری جدی در فاکتور‌های مورد نظر فدراسیون والیبال برای انتخاب سرمربی تیم ملی صورت بگیرد. با توجه به تجربه هفت سال گذشته، والیبال به مربی‌ای احتیاج دارد که علاوه بر دانش فنی بالا برای موفقیت، از اقتدار کافی هم برای مدیریت ملی‌پوشان برخوردار باشد تا والیبال ایران که بخش زیادی از ناکامی‌هایش در سال‌های اخیر به واسطه بازیکن‌سالاری بوده است، دوباره در یک مسیر صعودی قرار بگیرد و فراز و نشیب‌های دوره‌های اخیر تکرار نشود.
