سرویس سبک زندگی جوان آنلاین: وقتی محترم شمرده خواهی شد که احترام گذاشتن به والدین را درست به جا آورده باشی. احترام در حوزه کنش‌های ارتباطی از جایگاه خاصی برخوردار است و یکی از نیاز‌های اساسی در زندگی انسان است. در هرم مزلو هم یکی از نیاز‌های پنجگانه انسان شمرده می‌شود. پس احترام گذاشتن به دیگران مخصوصاً به پدر و مادر از وظایف انسانی ماست؛ چراکه پدر و مادر برای هر کسی بویی از خدا را به همراه دارد و دو نعمت گرانقدری هستند که پروردگار در زندگیمان قرار داده است. مهم نیست پدر یا مادرمان از چه خانواده و مذهب و جایگاه و مقامی باشند، هر چه باشند برای فرزندانشان بهترین پدر و مادر دنیا تلقی می‌شوند.
پدر و مادر‌ها فرشتگانی هستند که راهشان را در زمین گم کرده‌اند. جالب است هر یک از ما اگر بزرگ و صاحب بچه‌های قد و نیم قد شویم، یعنی خودمان پدر یا مادر فرزندی شده باشیم، باز دلمان لک می‌زند برای نوازش‌های مادر، دلمان غنج می‌رود برای صدای زنگ پدر. به راستی که اگر در کودکی می‌دانستیم با بزرگ شدنمان، پدر و مادرمان پیر می‌شوند، هیچگاه آرزوی بزرگ شدن نمی‌کردیم. از آنجا که نیکی کردن و محبت به این دو عزیز بر عهده ما فرزندان است، مهم‌ترین تکلیف الهی هم تلقی می‌شود، به‌طوری‌که بعد از توحید از آن یاد شده است. گرچه شاید برخی از والدین به دلیل شرایط خاص خانوادگی یا بی‌تجربگی یا هر چیز دیگر کودک خود را در زندگی دچار خلأ‌هایی کرده باشند، اما باز هم نباید از محاسنی که دارند، چشم پوشاند.
به قول مادربزرگم «بچه با بزرگ شدنش، مشکلاتش هم بزرگ‌تر می‌شود.» همیشه می‌گفت: «بچه اگه ۵۰ سالش هم بشه، برای پدر و مادرش همون بچه کوچولوییه که هر لحظه باید دلواپسش شد». هر وقت به هنگام پیری آن‌ها دچار غرور یا حتی خستگی شدیم، به یاد آوریم که آن‌ها ما را از بدو تولدمان در حد توانایی خود بی‌آنکه خسته شوند، حمایت کردند. امام رضا (ع) در‌این‌باره می‌فرمایند: «نیکی به پدر و مادر واجب و لازم است، اگرچه مشرک و کافر باشند، اما در معصیت خدا نباید اطاعتشان کرد.»
صرف‌نظر از این مورد که والدین هم در قبال فرزندان خود مسئولیت‌هایی را عهده‌دار هستند، اما احترام به آن‌ها از واجبات است. البته هستند انسان‌های بزرگی هم که طعم پدر و مادر شدن را نچشیده‌اند، اما طعم پدر و مادر داشتن را به کودک‌های بی‌سرپرست یا نیازمند و... چشانده‌اند و برای آنان پدری و مادری کرده‌اند. هستند کسانی که لیاقت موهبت بزرگ الهی پدر یا مادر شدن را نداشته و موجب آزار و اذیت کودک خود قرار گرفته‌اند. کاش بیاموزیم و آموزش دهیم که در این دنیا همه چیز خیلی زود دیر می‌شود. کاش عکس پدر و مادرمان را تا زنده‌اند روی طاقچه اتاقمان بگذاریم، نه وقتی که آن‌ها را از دست دادیم. تا زنده‌اند قدرشان را بدانیم و یادشان کنیم نه زمانی که از دستشان دادیم.
برای گل دادن به عزیزانمان دنبال مناسبت نگردیم و بی‌دریغ محبت کنیم. محبت و مهربانی به والدین امری است که عقل و شرع هم به آن اقرار می‌کند. ما انسان هستیم و نباید اجازه دهیم که انسانیت در ما گم شود. اگر روزی پدر یا مادرت به دلیل کهنسالی دچار فراموشی شدند و تو را به خاطر نیاوردند، یادت باشد اگر او تو را نمی‌شناسد، اما تو او را خوب می‌شناسی، مبادا او را طرد کنی یا موجب دلگیری‌اش شوی. همانگونه رفتار کن که آرزو داری فردا فرزندت با تو رفتار کند. برای فرزندت همان پدر یا مادری باش که آرزو داشتی والدینت همانگونه باشند. انسان بی‌آنکه بفهمد روزی آن چیزی را درو می‌کند که قبلاً خودش آن را کاشته است. پس بیاییم بذر محبت در دل والدینمان بکاریم تا با مهربانی‌شان مواجه شویم.
