سرویس ورزشی جوان آنلاین: اینبار، اما بیکفایتیهای مدیریتی باعث شده بین منهای فوتبالیها هم دودستگی به وجود آید، وقتی گروهی مثل والیبالیها توانستهاند به لطف دیده شدن با اسپانسرهای خوبی قرارداد ببندند و پول کلانی به جیب بزنند، ولی سایر رشتهها، چون کشتی، تکواندو و کاراته همچنان مهجور ماندهاند. کارد دیگر به استخوانشان رسیده و سخت شدن شرایط اقتصادی کشور اعتراضها را بیشتر کرده است؛ اعتراضهایی که میتوان بساط آن را با مدیریتی درست جمع کرد، اما معضل همین عدم مدیریتی است که نتوانسته مشکلات را حلوفصل کند. حرفشان ساده است؛ دیده نمیشوند. لیگهای کشتی، تکواندو، کاراته و سایر رشتههای دیگر کی به جذابیت والیبال برگزار و حتی پخش شده است. اسپانسرها هم برای دیده شدن است که پا پیش میگذارند، اما وقتی نه جذابیتی باشد و نه دیده شدنی، دلیلی ندارد چتر حمایتی خود را بر سر منهای فوتبالیهایی، چون کشتی، وزنهبرداری، کاراته، تکواندو و سایر رشتهها بگیرند تا اوضاع را برای آنها هم اندکی بهبود بخشند. انتقادها به والیبالیها برنمیگردد یا پولهای کلانی که میگیرند. نوک پیکان انتقادات به سمت مدیرانی است که از مدیریت تنها پشت میز نشستن و ژست گرفتن را میدانند که اگر غیر از این بود، وزنهبرداری و کشتی هم این روزها باید لیگهایی جذاب برگزار میکردند و با پخش بازیهایشان از آنتن صداوسیما، اسپانسرها را ترغیب به حمایتی میکردند که در نهایت به باز شدن دست و بال ورزشکاران این رشتهها منتهی میشود، اما توجهی نیست. مدیریتی نیست، برنامه و تلاش هم نیست. با این اوصاف چطور میتوان انتظار داشت که اسپانسر باشد، پول باشد و رفاه هم برای کشتیگیران، وزنهبرداران، تکواندوکاران و دیگر ورزشکاران باشد تا بتوانند با روحیه و انگیزه بیشتری کار کنند و نتیجه زحماتشان را با دلی شاد و فکری آزاد ببینند؟! وقتی تمامش بیتوجهی مدیریتی است، چطور میتوان از حجم این گلایههای بحق کم کرد؟ اعتراضهایی که البته به هیچ جا هم نمیرسد!