عمومی کردن مسائل خصوصی زندگی یک زوج هنری از سوی خودشان که چند روز است در فضای مجازی خودنمایی می‌کند یک پیام مهم برای مردمی دارد که در شبکه‌های اجتماعی دنبال کننده چهره‌های مشهور هستند. در واقع گلاب آدینه و مهدی هاشمی با به اشتراک گذاشتن مسائلی که علی القاعده ربطی به جامعه ندارد و به طور عادی نباید در معرض نگاه و توجه عموم گذاشته شود، ناخودآگاه و ناخواسته این پیام را به جامعه مخابره می‌کنند که ما را به عنوان گروه مرجع اجتماعی محسوب نکنید. ما آدم‌های معمولی هستیم مانند بسیاری از مردم دیگر؛ آدم‌هایی که ممکن است در یک وضعیت از زندگی‌مان قدرت تصمیم‌گیری درست را از دست بدهیم، بنابراین برای انتخاب‌های خود در زندگی به دنبال ما نباشید. گویی این دو بازیگر سینما و تلویزیون طی روز‌های اخیر با صدای بلند فریاد زدند که ما ممکن است در وادی هنر آدم‌های خاصی باشیم، اما این وجه از زندگی ما نباید باعث شود که همه جنبه‌های زندگی ما الگوی شما باشد. ما الگو‌های خوبی برای شما نیستیم و هرگز نخواهیم بود. اگرچه بازیگران خوبی هستیم، اما برای نقش‌های زندگی خودمان خیلی هم بلد نبودیم خوب بازی کنیم، چون ما برخلاف آن چیزی که شما فکر می‌کنید و به واسطه رسانه‌ها به شما القا شده آدم‌های بی‌عیب و اشکالی نیستیم. شما شایسته الگو‌های بهتری برای زندگی خودتان هستید. بگردید و الگو‌های مناسب خود را پیدا کنید. هر چند رسانه‌ها در این امر کوتاهی کنند و به شما آدرس غلط بدهند، اما شما هوشمندانه رفتار کنید و به دنبال آدم‌های بهتری باشید. ما را فقط به عنوان یک بازیگر که خوب نقش خود را بازی می‌کند بپذیرید که شهرت جزو ذاتی شغلش است. اینکه رسانه ملی و رسانه‌های دیگر به هر مناسبتی امثال ما را دعوت کردند تا جلوی دوربین‌ها بنشینیم و درباره همه چیز نظر بدهیم، کار درستی نبود. ما آنقدر غرق بازیگری شدیم که بازی اصلی را فراموش کردیم. ما فراموش کردیم که بازی مهم زندگی‌مان آن چیزی نیست که مردم ما را با آن می‌شناسند. ما آدم‌هایی معمولی بودیم که ممکن است اشتباهات‌مان هم برای شمایی که ما را دنبال می‌کنید، آنطور که باید اشتباه به نظر نرسد، چون همه جا ما را با نام هنرمند می‌شناسند و این لفظ سبب می‌شود همه فکر کنند ما در بازی زندگی خودمان هم قرار است هنرمندانه رفتار کنیم. بعضی وقت‌ها محبوبیت ما و لطف شما باعث شد ما فکر کنیم می‌توانیم درباره همه چیز نظر بدهیم و بعضی وقت‌ها هم همین کار را کردیم، چون فکر می‌کردیم ما می‌توانیم جامعه خود را ارشاد کنیم و صلاح و خیر جامعه را تشخیص می‌دهیم، اما واقعیت این است که ما ممکن است گاهی صلاح زندگی خودمان را هم تشخیص ندهیم و این خیلی هم غیرعادی نیست، چون ما آدم‌های معمولی هستیم.
