این کارگردان در این باره که آیا شما سیستم امنیتی را محکوم کردید، گفت: هر اتفاق بزرگی که در کشور بیفتد یک طرف آن سیستم امنیتی است. وقتی امنیت ما به خطر میافتد، چه کسی مسئول آن است؟ ما نباید از یک چیزهایی فرار کنیم. وقتی میگویند سربازان گمنام امام زمان فلان تیم ترور یا اختلاسگر را گرفتند، اگر غفلتی هم صورت میگیرد باید بگوییم. درست نیست که اتفاقی هشت ماه کشور را به هم بریزد و پنج قطعنامه علیه ما صادر شود، اما حرفی نزنیم. فیلم من درباره این بود که چرا این اتفاقات افتاده است. تظاهرات ۸۰۰ هزار نفری معترضان به انتخابات ۸۸ فقط در فیلم من پخش شد. من از نیروی انتظامی فیلم را گرفتم و نمایش دادم، چون ابایی نداشتم که بگویم این همه آدم آمدهاند و فکر میکردند مشکلی برای رأیشان پیش آمده و در سکوت اعتراض کردند. آن روز ۱۵ پایگاه بسیج هم آمده بودند، اما یک نفر هم به بسیجیها سنگ نزد، حتی شعار هم ننوشتند، اما آخر راهپیمایی چند نفر میروند و به بسیج حمله میکنند. وی ادامه داد: من این را نشان دادم و در دیالوگ هایم هم گفتم که اینها ربطی به مردم نداشتند. اگر جمعیت آن روز
۸۰۰-۷۰۰ هزار نفر بودند به مرور ۲۰۰ هزار نفر بیرون آمدند و مردم قانع شدند تخلفی در انتخابات صورت نگرفته، اما کمکم در هر میدان ۵-۴ هزار نفر از کسانی میآمدند که میخواستند اوضاع را به هم بریزند تا اینکه سرانجام در ۹ دی مردم به خیابان آمدند و به ماجرا فیصله دادند.