سرویس ورزش جوان آنلاین: نیم‌فصل اول لیگ برتر فوتبال در حالی به پایان رسید که به‌رغم بازی‌های جذاب و رقابت میلیمتری تیم‌ها، خبری از بازتاب این لیگ پرهیجان در تیم ملی نیست. این در شرایطی است که یک تیم ملی قوی و قدرتمند همواره از دل یک لیگ پویا و جذاب بیرون می‌آید، اما با این حال به نظر می‌رسد در ایران به‌رغم داشتن یک لیگ باکیفیت، تیم ملی راهش را جدا کرده است و کارلوس کی‌روش بدون اتفاقاتی که در لیگ داخلی ایران می‌افتد به راهش در تیم ملی ادامه می‌دهد. نمونه این بی‌تفاوتی به لیگ را می‌توان به‌خوبی در لیست نهایی تیم ملی برای رقابت‌های جام ملت‌های آسیا مشاهده کرد؛ جایی که بازیکنان لیگ کمترین سهمیه را دارند و خبری از نام‌هایی که در لیگ هجدهم درخشیده‌اند نیست.
البته این اولین بار نیست که لیگ برتر قربانی بی‌تفاوتی‌های کی‌روش می‌شود. او در تمام سال‌هایی که در ایران حضور داشته نشان داده که نسبت به لیگ داخلی ایران نظری ندارد و همواره از کنار ستاره‌های لیگ به‌راحتی عبور کرده است؛ ستاره‌هایی که به طور قطع در صورت قرار گرفتن در ترکیب تیم ملی می‌توانند گرهی از مشکلاتی را که فوتبال ملی در بخش‌های مختلف با آن درگیر است، باز کنند.
بی‌تفاوتی آزاردهنده کی‌روش به لیگ در شرایطی است که رقابت‌های نیم‌فصل اول هجدهمین دوره لیگ در بالاترین کیفیت و سطح فنی نسبت به سال‌های اخیر برگزار شد و نشانه آن هم نزدیک بودن رقابت در بالای جدول برای قرار گرفتن در صدر است؛ رقابت‌هایی که کم بازی جذاب و دیدنی نداشت. با این حال چنین ویترین بزرگی که می‌تواند استعداد‌های زیادی را به فوتبال ملی کشورمان معرفی کند، از دید سرمربی پرتغالی تیم ملی دور مانده است و او چند سال است که حتی برای تماشای بازی‌های لیگ هم به ورزشگاه نمی‌رود.
چنین سطح بی‌تفاوتی نسبت به بازیکنانی که در لیگ درخشیده‌اند، در شرایطی است که بازیکنان لژیونر که حتی در بی‌کیفیت‌ترین لیگ‌های دنیا بازی می‌کنند هم همواره جایی ثابت در لیست تیم ملی دارند؛ بازیکنی مانند فرشاد احمدزاده که در یکی از بی‌کیفیت‌ترین لیگ‌های اروپایی یعنی لیگ لهستان حتی جای ثابتی در ترکیب تیمش ندارد و سکونشین است، در لیست تیم ملی قرار می‌گیرد، اما از پدیده تیم شگفتی‌ساز لیگ هجدهم بازیکنی چشم کی‌روش را نمی‌گیرد.
همین لجبازی و ندیدن لیگ توسط کی‌روش است که سبب می‌شود لژیونر‌های ناآماده به بازیکنان باکیفیت لیگ ترجیح داده شوند تنها به این دلیل واهی که بازیکنانی که در لیگ‌های خارجی بازی می‌کنند، تجربه بین‌المللی دارند. این مسئله‌ای است که دود آن نیز درنهایت هم در چشم فوتبال ملی و هم باشگاهی کشور می‌رود. بی‌توجهی کادر فنی تیم ملی به رقابت‌های لیگ به‌رغم پشت سرگذاشتن یک نیم‌فصل جذاب قطعاً سبب خواهد شد انگیزه‌های استعداد‌ها و چهره‌های جدید فوتبال باشگاهی ایران کمتر شود و آن‌ها را دلزده کند. وقتی بازیکنی می‌بیند که با وجود نمایش‌های خیره‌کننده و کیفیت بالا در بازی‌های لیگ، جایی در لیست تیم ملی ندارد و در مقابل یک لژیونر سکونشین یا شاغل در لیگ‌های عربی با وجود آماده نبودن و حتی ماه‌ها بیرون ماندن و تیم نداشتن پایه ثابت تیم ملی است، دیگر کمتر انگیزه‌ای برای ادامه بازی‌های لیگ برایش باقی می‌ماند.
در چنین شرایطی لازمه تقویت تیم ملی، تغییر نگاه به لیگ داخلی است تا فوتبال ایران بتواند از تمام پتانسیل‌هایی که دارد برای درخشش در سطح آسیا و جام‌جهانی‌های پیش رو استفاده کند؛ رویکرد عادلانه‌ای که هم می‌تواند سبب جذاب‌تر شدن لیگ شود و هم تیم ملی قدرتمندتر راهی مسابقات پیش رو شود.
