دكتر عماد افروغ در بررسي مشكلات پژوهش در حوزه علوم انساني، فقدان نگاه منسجم و منظومه‌اي را از مهم‌ترين مشكلاتي دانست كه روند پژوهش علوم انساني با آن رو به روست. عضو هيئت علمي دانشگاه تهران گفت: متأسفانه ما نگاه منظومه‌اي نداريم، هم‌وقوعي اتصال در حين و عين تمايز نداريم، يا به سمت تمايز مفرط مي‌رويم يا شايد در مقاطع و عرصه‌هايي مانند سياست و فرهنگ به سمت وحدت متصلب روي مي‌آوريم. هيچ كدام دلخواه و مطلوب نيست. ما يك نگرش منظومه‌اي مي‌خواهيم كه مانند چتري همه حوزه‌هاي ما را در بربگيرد، ما فاقد آن چتر هستيم. منظومه‌اي ديدن يعني مراحل زيادي را پشت سر گذاشتن. تصور من اين است كه ما هنوزدر ابتداي راهيم.
فقط اميدواريم در مسير باشيم، اما متأسفانه علائمي نمي‌بينيم كه در مسير باشيم، تنها اميدواريم. وي همچنين در بخش ديگري از سخنان خود در بررسي موانع «پژوهش» و جايگاه اين مسئله در كشور چنين گفت: درباره اينكه چرا آن جايگاهي كه پژوهش بايد داشته باشد را ندارد، بخشي از آن مربوط به خود پژوهش و پژوهشگران و روش‌هاي پژوهشي است و بخشي از آن مربوط به نگاه طفيلي و تبعي در عمل است كه بالادستي‌ها به پژوهش دارند. هم خود پژوهش را بايد مورد سؤال قرار داد و هم نوع نگاهي كه صاحبان قدرت به پژوهش دارند. مملكت اگر بخواهد رشد و پيشرفت كند و برون‌رفتي از دردها و مسائل آن داشته باشد، بدون پژوهش امكان‌پذير نيست، اما چه پژوهشي؟ پژوهشي كه مسئله‌مند است، نيازمحور است و دردي از مردم را درمان مي‌كند. آن وقت است كه بايد ديد كه پژوهش جايگاه خود را پيدا مي‌كند يا خير؟ اگر دانشگاه كاربردي شود و از اين وضعيت فرماليستي و منجمد خارج شود و دانش هم رافع نياز باشد، آن وقت يك ديالكتيكي از آموزش و پژوهش و رفع نيازها و كارآمدي‌ها خواهيم داشت.
