جوان آنلاین: در ۱۸ مارس ۲۰۲۵، زمانی که رژیم صهیونی آماده میشد تا یک آتشبس را که از ژانویه برقرار بود، به طور یکجانبه پایان دهد، ارتش این رژیم شروع به هشدار به ساکنان غزه برای تخلیه مناطق خود کرد.
به گزارش ایرنا، وبگاه «انتفاضه الکترونیک» گزارش داد کسانی که در ماههای گذشته به آنچه از خانه و زمینهایشان باقی مانده بود بازگشته بودند، بار دیگر با آغاز مرحله بعدی نسلکشی توسط اسرائیل، آواره اجباری شدند.
یکی از آنان بهجت طنطیش، ۵۶ ساله، سرهنگ دوم پلیس و نایب رئیس فدراسیون کاراته فلسطین بود که در غزه به سادگی با نام «سروان بهجت» شناخته میشد.
طنطیش، پدر شش فرزند، خانهای در محله الشیماء در شهر بیت لاهیا در نوار شمالی غزه داشت؛ منطقهای که اکنون با «خط زرد» متحرک و دائماً در تغییر اسرائیل قطعهقطعه شده و عمدتاً برای ساکنانش غیرقابل دسترس است.
آنان که برای دستورهای تخلیهی عجولانه آماده نبودند، بهجت، دو پسرش — حسن ۱۷ ساله و حسین ۹ ساله — و برادرش امجد طنطیش ۴۵ ساله، چهار روز بعد در ۲۲ مارس به خانه خود بازگشتند.
ادای احترامی به کاپیتان بهجت؛ ورزشکاری که با کاراته، زندگی را در غزه جاری میساخت
بهجت طنطیش (نفر اول از راست)، مسابقات قهرمانی کاراته در شهر غزه، ۶ اکتبر ۲۰۲۳
آنان سعی کردند برخی از وسایلشان را بردارند: یک چادر، برزنتها، یک بشکه آب، تختهها، میخ — چیزهایی که ممکن است برای تحمل بهتر دور دیگری از آوارگی به آن نیاز داشته باشند.
امجد، یک مربی شنا، به وبگاه «انتفاضه الکترونیک» گفت: "وقتی به خانههایمان رسیدیم، نیروهای اشغالگر آتش سنگین گشودند. "
او گفت که با درک نیاز به ترک فوری مکان، آنچه میتوانستند برداشتند و بازگشتند. "بهجت و من با هم راه رفتیم. دو پسرش از ما جلوتر رفتند. "
سپس مورد اصابت چیزی قرار گرفتند که امجد معتقد است، گلوله تانک بود.
"احساس کردم دنیا دور سرم میچرخد و صدای زنگ بلندی در گوشم بود. وقتی به هوش آمدم، برادرم را دیدم که روی زمین دراز کشیده و تکان نمیخورد. "
امجد به سمت برادرش خزید، اما او را با زخمی در سر و بیهوش یافت. آنها آمبولانس خبر کردند، اما طنطیش در راه بیمارستان جان باخت.
امجد باور دارد که برادرش جان او را نجات داد:
" بهجت به جای من گلوله را به خود گرفت. او بین من و مرگ ایستاد. او به محل اصابت نزدیکتر بود، بنابراین ضربه مهلک را دریافت کرد. او مرا نجات داد، اما به بهای جان خود. "
ستونی استوار
برای سالهای متمادی، طنطیش ستونی در جامعه کاراته فلسطین بود و زندگی خود را وقف خدمت به این ورزش در غزه کرد. در دوران رهبری او، کاراته در غزه شکوفا شد چرا که طنطیش بیوقفه برای ترویج این ورزش در سراسر غزه کار کرد و همزمان نسل امیدبخشی از ورزشکاران و مربیان را آموزش داد.
طنطیش سفر خود در کاراته را در سال ۱۹۸۴ در مدرسه راهنمایی آغاز کرد. سپس برای تحصیل در دانشگاه به لیبی رفت، جایی که تحت آموزش یک استاد (سِنسی) ژاپنی قرار گرفت و چندین بار بین سالهای ۱۹۸۸ تا ۱۹۹۲ قهرمان لیبی شد.
طنطیش در سال ۱۹۹۳ به غزه بازگشت و شور خود به ورزش را ادامه داد. او اولین باشگاه آموزش کاراته را در بیت لاهیا، با نام «باشگاه کاراته جوانان بیت لاهیا» افتتاح کرد و شروع به تثبیت جایگاه خود در جامعه ورزشی فلسطین کرد.
او چندین بار قهرمانی فلسطین را کسب کرد و همچنین در رقابتهای بینالمللی از جمله «مسابقات قهرمانی کارانه پلیس عرب ۱۹۹۶» در سوریه، نماینده فلسطین بود و در آنجا مدال برنز را به دست آورد.
او به مدت ۳۰ سال به عنوان مربی فعال بود و در نهایت به معاونت ریاست فدراسیون کاراته رسید. شهادت طنطیش ضربهای دیگر به ورزش فلسطین است. به گفته «ناظر حقوق بشر یورومد»، اسرائیل از اکتبر ۲۰۲۳ تاکنون ۶۶۴ ورزشکار را در غزه به شهادت رسانده است.
درخواستهای مقامات ورزشی فلسطین از نهادهای ورزشی بینالمللی برای تعلیق اسرائیل — اخیراً توسط جبریل رجوب، رئیس فدراسیون فوتبال در سپتامبر — تاکنون نادیده گرفته شدهاند، علیرغم اقدام سریعی که علیه روسیه به دلیل جنگ در اوکراین انجام شد.
این در حالی است که رجوب در یک کنفرانس مطبوعاتی در ماه اوت، از نقض «غیرقابل انکار» قوانین بینالمللی توسط رژیم صهیونی سخن گفت.
رجوب همچنین به ۲۸۸ تأسیسات ورزشی — از جمله ۲۶۴ مورد در غزه — که رژیم در دو سال گذشته تخریب کرده است، اشاره کرد. این شامل باشگاه کاراته بیت لاهیای طنطیش نیز میشود که اکنون در نتیجه تجاوز نسلکشی اسرائیل به تلی از خاک تبدیل شده است.
با این حال، اسعد المجدلاوی، معاون کمیته المپیک فلسطین، گفت که میراث طنطیش پابرجاست.
المجدلاوی به انتفاضه الکترونیک گفت: " طنطیش یکی از «مهمترین رهبران» جامعه ورزشی فلسطین بود. سروان بهجت به مدت پنج دهه، به ورزش فلسطین به طور کلی، و به ویژه به کاراته، خدمات بزرگی ارائه کرد. به لطف او، بسیاری از کاراتهکاران ما در رقابتهای محلی، عربی و بینالمللی به سکوهای قهرمانی رسیدند. او میراثی شایسته افتخار از خود به جای گذاشت که نسلها باقی خواهد ماند. "
میراث
محمد طنطیش، ۳۸ ساله، برادرزاده طنطیش گفت که این میراث محدود به ورزش نبود. طنطیش مدافع صریح اتحاد مجدد مردم فلسطین — که از سال ۲۰۰۷ بین غزه تحت حکومت حماس و کرانه باختری تحت کنترل تشکیلات خودگردان فلسطین تقسیم شدهاند — بود و تلاشهایش از طریق ورزش به ثمر نشست.
" یکی از دستاوردهایی که عمویم بیشتر به آن افتخار میکرد این بود که توانست تضمین کند یک مسابقه قهرمانی به مدت چهار سال متوالی از ۲۰۱۸ تا ۲۰۲۲ با حضور بازیکنان کرانه باختری و غزه برگزار شود. "
در واقع، در ماه آوریل، فدراسیون کاراته اعلام کرد که یک دوره در شهر اریحای کرانه باختری برای صدور مجوز مربیان و داوران، به افتخار او «دوره شهید بهجت طنطیش» نامگذاری خواهد شد.
طنطیش یک کشاورز نیز بود. در طول آتشبس شکننده ماه ژانویه امسال، یکی از انگیزههای اصلی او برای بازگشت به بیت لاهیا، بررسی زمین و درختانش بود.
ادای احترامی به کاپیتان بهجت؛ ورزشکاری که با کاراته، زندگی را در غزه جاری میساخت
امجد به یاد آورد که مزرعه پر از درخت، مرکبات، سبزیجات و زیتون بود. "بیش از ۱۰۰۰ درخت داشت و زمانی ۱۰۰۰۰ متر مربع وسعت داشت. ".
اما ارتش اسرائیل تا زمان بازگشت طنطیش بیشتر منطقه را نابود کرده بود. برادرش امجد گفت که طنطیش به شدت ناامید شده بود: " وقتی بهجت بالاخره به بیت لاهیا بازگشت و خانه و مزرعهاش را دید، متلاشی شد. خانه کاملاً تخریب شده بود و مزرعه با بولدوزر ویران شده بود. درختانی که با بولدوزر از بین نرفته بودند، خشک شده و مرده بودند و فقط تعداد کمی زنده ماندند. "
به گفته برادرش، بهجت دو ماهی را که در بیت لاهیا گذراند صرف تلاش برای زنده کردن دوباره زندگی کرد. به واسطهی شخصیتش، علیرغم مشقتها و موانع عظیم به تلاش خود ادامه داد. او سعی کرد هر درخت باقیماندهای را با از بین بردن علفهای هرز و آوردن آب از مکانهای دور، احیا کند.
میراث طنطیش به شکلی مستقیمتر نیز حفظ خواهد شد. طنطیش پسر بزرگش، رزق ۲۸ ساله، را آموزش داد و نقش کلیدی در کمک به او برای رسیدن به رتبه یک ورزشکار کاراته دارای اعتبار بینالمللی ایفا کرد.
رزق که از سال ۲۰۱۹ در ترکیه مستقر است، در رقابتهای بینالمللی شرکت میکند و به طور مداوم افتخارات بالایی کسب میکند، از جمله کسب مقام سوم در مسابقات قهرمانی اوراسیا ۲۰۲۰ در استانبول.
رزق از طریق واتساپ به انتفاضه الکترونیک گفت: "بعد از خدا، هرچه امروز هستم مدیون پدرم هستم. او فقط یک پدر نبود. یک برادر، یک دوست و در نهایت یک مربی بود. او در هر قدم از من حمایت کرد، همیشه مرا در بحثها دخیل میکرد انگار که یک مرد بالغ هستم. این بسیار شخصیت مرا شکل داد. "
با این حال، او یک مربی سختگیر بود: " من در تمرین هرگز پسرش نبودم. او مرا به یک ورزشکار قوی تبدیل کرد. بدنم را به بهترین شکل ممکن ساخت و کاراته را با تمام جزئیاتش به من آموخت. امروز با افتخار نماینده غزه و فلسطین هستم. "
