جوان آنلاین: صحبت‌هــای امیر قلعه‌نویی نتوانســـت اتفاقات رخ داده در تورنمنت العین امارات را توجیه کند و حتی از حجم نگرانی‌ها نیز کم نکرد، شاید، چون دیگر خوب می‌دانیم به عمل کار برآید، به ســـخندانی نیســـت.
قرار بود تورنمنت العین فرصتی باشد برای مرور ایده‌ها، افزایش سطح هماهنگی و در نهایت محک بازیکنان، اما یک تصمیم ناگهانی در فینال، واقعیتی تلخ و چهره‌ای متفاوت از تیم ملی را رو و نگرانی‌ها را صد‌چندان کرد، چراکه نشان داد مشکلات تیم ملی صرفاً حول محور مسائل فنی چرخ نمی‌خورد! البته امیر قلعه‌نویی با حضور در یک برنامه تلویزیونی تلاش زیادی کرد برای کمرنگ نشان دادن اتفاق رخ داده، اما تیمی که در زمین لرزان است، پشت تریبون محکم نمی‌شود، خصوصاً اگر این لغزش زیر سایه بازیکن‌سالاری باشد که قبل از هر چیزی، اقتدار سرمربی را زیر سؤال می‌برد، حتی اگر سرمربی با طول و تفسیر ماجرا سعی در شرح اتفاقات افتاده داشته باشد و تأکید به برخورد با بازیکن فوق!
در واقع مسئله اصلی از همین نقطه آغاز می‌شود، از جایی که نه نمایش بازیکنان قانع‌کننده است، نه مدیریت و آرامش رختکن و نه حتی روایت رسانه‌ای سرمربی که با این در و آن در زدن هم نمی‌تواند صورت مسئله را پاک کند، خصوصاً که قبل از بازگشت تیم از العین امارات همه دریافتند مشکلات صرفاً فنی نیست و چیزی عمیق‌تر از اشتباهات تاکتیکی یا تعویض‌های نادرست و دیرهنگام در زیر پوست این تیم جریان دارد. واقعیت تلخی که نه می‌توان آن را پشت آمار کلین‌شیت‌ها پنهانش کرد و نه می‌توان با وعده‌های سرخرمن از شدت و حدتش کاست. شاید به همین دلیل هم هست که امیر قلعه‌نویی برای نخستین بار در خلال بازی با آمار و ارقام، گریزی کوتاه و مختصر به مشکلات تیم‌ملی هم می‌زند: «بازیکنان ما صدشان را گذاشتند، اندازه ژاپن امتیاز گرفتیم. گل زده، خورده و رنکینگ و سیدمان مشخص است. البته کلی ایراد هم داریم که این ایراد‌ها در جام‌جهانی به حداقل می‌رسد و تیم‌ملی کاری می‌کند که ایران یک هفته تعطیل باشد.»
قلعه‌نویی خوب می‌داند تیم‌ملی فوتبال، چه جایگاهی برای مردم ایران دارد. شاید به همین دلیل هم هست که با دست گذاشتن روی احساسات مردم، بحث را به ماجرای کسب امتیاز در جام‌جهانی می‌کشاند: «این تیم ملی است و متعلق به همه مردم، به همین دلیل اگر ببینیم شرایط بازیکنانی که مردم روی آنها نظر دارند خوب است، حتماً در تصمیمات و انتخاب‌های خود تجدیدنظر می‌کنیم. ما باید در جام‌جهانی حداقل چهار امتیاز کسب کنیم که فکر می‌کنم بیش از چهار امتیاز به دست بیاوریم، چون توانش را داریم.» قلعه‌نویی حتی زمانی که سعی دارد با زبان، دل مردم ناراضی (بابت عملکرد و کسب نتایج ضعیف) را به دست آورد هم دست از کنایه زدن به منتقدانش برنمی‌دارد: «قلعه‌نویی را قبول ندارید، اینفانتینو را که قبول دارید؟ او وقتی برای نخستین بار به رختکن تیم آمد، گفت تیم ملی شما سریع‌ترین صعود را داشت، خانواده‌ها و مردم‌تان باید به شما افتخار کنند. شما یک تیم باقدرت و منسجم هستید.»، اما نه مایه گذاشتن از رئیس فیفا جوابگوست و نه بازی با احساسات مردم، چراکه نه یادآوری سرعت صعود تغییری در اوضاع و شرایط ایجاد می‌کند و نه مرور حضور رئیس فیفا در رختکن تیم جهت تحسین می‌تواند از شدت نگرانی‌ها بکاهد، وقتی جدا از مشکلات فنی، حالا مسائل و مشکلات دیگر هم سرباز کرده‌اند!
قلعه‌نویی گویا فراموش کرده سال ۹۸ نیست که مردم بابت آن صعود دراماتیک به وجد بیایند و ذوق‌زده شوند. بعد از حضور در جام‌های جهانی ۲۰۰۶، ۲۰۱۴، ۲۰۱۸ و ۲۰۲۲ دیگر صعود به جام‌جهانی اتفاقی خارق‌العاده برای ایران نیست و حالا انتظارات از این تیم آنقدر بالا رفته که صعود از مرحله گروهی می‌تواند آنها را ذوق‌زده کند، نه صعود به جام‌جهانی یا کلین‌شیت در بازی‌های تدارکاتی که هیچ گل زده‌ای هم به همراه ندارد!
ضمن اینکه تیم ملی در جام‌جهانی روسیه کسب چهار امتیاز در مرحله گروهی را تجربه کرده و حالا وعده‌ای هم اگر قرار است داده شود، باید وعده‌ای باشد که پیش از این محقق نشده باشد. هرچند که با نگاهی به اوضاع فعلی تیم‌ملی و مشکلات پرتعداد آن، از خط دفاعی که سرمربی تصور می‌کند سروسامان گرفته تا خط هافبک و حمله، کسب چهار امتیاز هم سنگ بزرگ است و کمتر کسی است که نداند نشانه چیست!
اما سؤال اصلی اینجاست که وقتی تیم ملی در دو سال گذشته ساختاری مشخص و ایده‌ای ثابت برای ایجاد هماهنگی تهاجمی نداشته، چطور می‌تواند ادعا کند که ایراد‌ها در جام‌جهانی به حداقل می‌رسد؟ آیا نباید برای کاهش ایراد‌هایی که علنی‌تر هم شده برنامه و راهکار داشت؟ مردم دیگر گوش‌شان پر است از وعده‌هایی، چون «کاری می‌کنیم ایران یک هفته تعطیل شود.» مردم خواهان چیزی فراتر از صحبت‌های کلیشه‌ای هستند، چون خوب می‌دانند نظم، تاکتیک، برنامه و اقتدار است که می‌تواند موفقیت در جام‌جهانی را تضمین کند، نه توجیه و تمجید اتفاقات گذشته. اما تیم‌ملی برخلاف تصویر ذهنی قلعه‌نویی، نه فشار می‌آورد، نه موقعیت می‌سازد، نه ریتم دارد و نه حتی نشانی از تیمی که در آستانه یک تورنمنت جهانی قرار دارد و در بهترین حالت ممکن نهایتاً با ارفاق بتوان گفت تمیز دفاع می‌کند. البته در صورت آمادگی تمام مهره‌هایش و کیست که نداند با این شرایط، کسب موفقیت در مرحله گروهی جام‌جهانی رؤیایی بیش نیست.
