تنها چند روز بعد از مصاحبه ناباورانه مهدی مهدوی‌کیا در خصوص وضعیت وخیم پای احمدرضا عابدزاده قبل از مصاف با امریکا در جام‌جهانی ۹۸ فرانسه، نحوه پنالتی زدن میلاد محمدی، تفاوت دو نسل را به شکلی غیرقابل انکار به تصویر کشید.
مهار پنالتی میلاد محمدی توسط گلر ازبکستان آنقدر آزاردهنده نبود که نوع رفتار و حرکات او در لحظه ضربه زدن به توپ. ضربه‌ای که در اصل نه فقط واقعیت تیم قلعه‌نویی که تفاوت از جان و دل و از سر شکم‌سیری بازی کردن را به نمایش گذاشت.
البته باید این اتفاق رخ می‌داد. وقتی سرمربی تیم‌ملی با نادیده گرفتن تساوی برابر کیپ‌ورد در وقت‌های قانونی بازی از برتری مقابل این تیم در ضیافت پنالتی‌ها به عنوان پیروزی یاد می‌کند و شجاع خلیل‌زاده در امتداد مسیری که قلعه‌نویی سال‌هاست در پیش گرفته (واکنش تند به هرگونه انتقادی) مردم و آنهایی را که بابت نتیجه رقم خورده نگران شدند، بی‌مغز می‌خواند، باید هم شاهد نمایشی این‌چنین مضحک هنگام زدن ضربه پنالتی باشیم. ضربه‌ای تأثیر‌گذار و تعیین‌کننده که یک ملت چشم به آن دارد، اما برای نوازنده آن گویی یک شوخی یا شاید هم بازی بود، چراکه نه از جنس استرس و کم‌دقتی بود و نه از روی عطش یا حتی از سر وظیفه! اما دقیقاً واقعیت فوتبال ایران بود و تیمی که امیرقلعه‌نویی ساخته، تیمی که خود را برتر از نسل ۹۸ می‌داند و هیچ کس هم حق ندارد به آن بگوید بالای چشمت ابروست!
تیم ملی به چنین زمین خوردنی نیاز داشت. به اینکه دریابد حتی از عهده تیمی که ۲۰ دقیقه پایانی بازی ۱۰ نفره است هم برنمی‌آید و توان گلزنی به این تیم را ندارد. هرچند که قلعه‌نویی همچنان در عین ناباوری می‌گوید اگر منصف باشید باید از تیم ملی تعریف کنید! او همچنان در خواب اعداد است و با افتخار از مالکیت ۶۰ درصدی، هشت کرنری که نصیب تیمش شده و پیشرفت ساختار دفاعی صحبت می‌کند و کلین‌شیت در سومین بازی متوالی! حال آنکه همان ساختار دفاعی نیز در ۱۵ دقیقه نخست بازی چنان به‌هم ریخت که ازبک‌ها سه مرتبه تا آستانه باز کردن قفل دروازه بیروانوند پیش رفتند. با وجود این قلعه‌نویی همچنان ترجیح می‌دهد مردم را به انصاف دعوت کند، آن‌هم در شرایطی که خود کوچک‌ترین انتقادی را برنمی‌تابد و آن را دشمنی مغرضانه می‌خواند!
نیمه دوم ایران تنها روی کرنر‌ها حساب باز کرده بود. نمونه کرنری که روی سر خلیل‌زاده نشست، اما به شکلی عجیب هدر رفت و تأسف‌بارتر اینکه حتی ۱۰ نفره شدن حریف هم نتوانست تغییری ایجاد کند، چراکه ایران نه ایده‌ای برای حمله داشت، نه هماهنگی و نه حتی تنوع تاکتیکی و تنها نفوذ‌های مقطعی کوشکی و محبی که اتفاقاً هر دو نیز ۱۰ دقیقه پایانی وارد میدان شدند کورسوی امید بود. البته کوشکی در اندک فرصتی که برای حضور در میدان داشت، خوش درخشید. مأموریت وینگر چپ ایران به‌هم ریختن دفاع حریف بود که ۱۳ دریبل موفق در ۱۲ دقیقه، نشان از موفقیت او در انجام وظایف محوله داشت، اما فوتبال تنها دریبل زدن نیست و باز کردن فقل دروازه حریف برنامه می‌خواهد که تیم ملی ما نداشت!
البته قلعه‌نویی اشتباهات دیگری هم داشت که از جمله آن می‌توان به برخی تعویض‌های بی‌منطق اشاره کرد. برای نمونه هاشم‌نژاد که مأمور مهار اورونوف بود و خوب هم عمل کرده بود در بین دو نیمه جای خود را به نورافکن داد، تعویضی که هیچ بار فنی نداشت.
اما تمام ماجرا درون مستطیل سبز رخ نداد. تیم ملی در طول ۹۰ دقیقه زورش برای باز کردن دروازه به ازبک‌ها نرسید و با قبول تساوی بدون گل، تعیین سرنوشت به دست پنالتی‌زن‌ها رسید. دقیقاً همانجا که مشخص شد آب از سرچشمه گل‌آلود است، نه، چون ایران در نهایت در ضربات پنالتی نتیجه را ۳ بر ۲ به ازبکستان واگذار کرد و یک‌بار دیگر مقابل این تیم ناکام ماند، بلکه به دلیل اتفاقات ناخوشایندی که در تیم ملی در حال رخ دادن است و شاید اگر کار این بازی به ضربات پنالتی نمی‌کشید، کسی متوجه اصل داستان نمی‌شد!
یکی از ایراد‌های وارده به تیم ملی در پی باخت به ازبکستان، نحوه چینش پنالتی‌زن‌های تیم بود، اما در عین ناباوری دقایقی بعد از پایان بازی مشخص شد طارمی به‌طور ناگهانی دست به تغییر چینش پنالتی‌زن‌ها و بدون هماهنگی با کادرفنی تصمیم گرفته فرصت را به جوان‌تر‌ها بدهد! مسئله‌ای که نشان می‌دهد اقتدار سرمربی در رختکن از دست رفته است. البته طارمی بعد از بازی صراحتاً می‌گوید خواستم بقیه هم تجربه کنند و ابایی ندارد از اینکه بگوید بدون هماهنگی با کادرفنی و خودسرانه دست به چنین تغییری زده است! قلعه‌نویی هم نهایتاً با کنایه می‌گوید او به دلیل انتخاب دیرهنگام تیم جدیدش به لحاظ روحی و روانی شرایط خوبی ندارد، همین و بس! البته طارمی در این میان، صحبت‌های حاشیه‌ای دیگری هم می‌کند و مدعی می‌شود دو، سه سالی است که فوتبال را از بالا خراب کردند!
تورنمنت چهارجانبه العین امارات، واقعیت‌های زیادی را به رخ کشید، از پنالتی عجیب و بی‌رمق میلاد محمدی که نماد تیمی فروپاشیده در داخل و بیرون زمین بود تا عیان شدن بی‌نظمی و اقتدار گمشده رختکن و وضعیت بحرانی تیمی که قرار است چند ماه دیگر در جام‌جهانی حاضر شود، آن هم با این شرایط.
