جوان آنلاین: از ایستگاه مترو که بیرون می‌آیم، پسر جوانی دستش را دراز می‌کند و تراکت تبلیغاتی را به دستم می‌دهد. تبلیغ یک کلینیک دندانپزشکی است که خدمات ایمپلنت ارائه می‌کند و به شما حق انتخاب میان ایمپلنت‌های کره‌ای و آلمانی را می‌دهد. حتی قول می‌دهد لبخند شما را مانند بازیگران طراحی کند. با تمام اینها، اما صاحبان این کلینیک‌ها هم می‌دانند «لبخند هالیوودی» و «طراحی خط لبخند» برای از ما بهتران است. حتی کشیدن دندان خراب و پوسیده هم برای کارگری که حقوق ماهانه‌اش چیزی حدود ۱۵ میلیون تومان است، کار ساده‌ای نیست.
حالا دیگر وام‌های ۵۰ میلیونی و ۱۰۰ میلیونی برای انجام خدمات دندانپزشکی باب شده‌است. ارقام کلانی که البته شاید بخشی از هزینه‌های درمانی خدمات دهان و دندان را پوشش بدهد و اغلب اوقات با نداشتن تغذیه مناسب و رعایت نکردن بهداشت دهان و دندان و همچنین تأخیر در مراجعه به دندانپزشک باید هزینه‌هایی به مراتب بیشتر را برای درمان دندان‌های خراب و پوسیده پرداخت کرد.
سهم ۹۰ درصدی جیب مردم در پرداخت هزینه‌های دندانپزشکی
درمان‌های پیشگیرانه‌ای همچون ارتودنسی هم که هم هزینه بالایی می‌خواهد و هم شرایط خاص خودش را دارد. از همه مهم‌تر اینکه قشر متوسط و ضعیف جامعه اغلب اوقات نمی‌تواند به چنین گزینه‌هایی فکر کند و فقط وقتی به سراغ دندانپزشک می‌رود که درد در عمق جانش نفوذ کرده و چاره دیگر ندارد.
براساس گزارش مرکز پژوهش‌های مجلس با همکاری سازمان نظام پزشکی، حدود ۲۱ درصد از کل پرداختی مستقیم مردم در حوزه سلامت، مربوط به خدمات دندانپزشکی است. این سهم بعد از هزینه دارو، دومین بخش بزرگ پرداخت از جیب در نظام سلامت به شمار می‌آید. از سوی دیگر بر اساس آمار‌های سازمان نظام پزشکی، بیش از ۹۰ درصد هزینه‌های دندانپزشکی همچنان مستقیماً از جیب مردم پرداخت می‌شود.
حمایت بیمه از کشیدن
در مراکز درمانی تأمین اجتماعی هم اگر چه خدمات رایگان دندانپزشکی ارائه می‌شود، اما برای دسترسی به این خدمات باید صبور و پیگیر باشید! شاید هفته‌ها و ماه‌ها زمان ببرد تا در یکی از این مراکز موفق به دیدار با دندانپزشک شوید. تازه فهرست خدماتی که در این مراکز به بیمه‌شدگان عرضه می‌شود، محدود به معاینه، جرم‌گیری، کشیدن دندان و نهایتاً پر کردن سطحی دندان است؛ نه از عصب‌کشی دندان خبری هست و نه از روکش و بریج و دندان مصنوعی. در واقع هیچ‌یک از خدمات اصلی دندانپزشکی به صورت رایگان ارائه نمی‌شود.
به همین‌خاطر هم هست که خیلی وقت‌ها لبخند میانسالان و سالمندان هیچ قرابتی با لبخند هالیوودی ندارد! خط لبخند این مادران و پدران را نه دندانپزشکان زبده، بلکه وضعیت معیشتی‌شان طراحی کرده‌است. لبخند‌هایی که خیلی وقت‌ها جای خالی دندان‌های از دست رفته تراژدی عدالت در سلامت را در چهره این زنان و مردان به نمایش می‌گذارد.
وقتی یک ترمیم ساده چیزی بین ۳ تا ۵ میلیون و عصب‌کشی و درمان ریشه ۵ تا ۱۰ میلیون هزینه روی دست بیمار می‌گذارد، خیلی وقت‌ها مردم گزینه نهایی یعنی کشیدن را انتخاب می‌کنند! این تنها گزینه‌ای است که بیمه‌های پایه از آن حمایت می‌کنند و لااقل می‌توان در یک درمانگاه دولتی با هزینه پایین‌تر دندانی را که درد می‌کند، کشید و دور انداخت! دندان‌هایی که کشیده می‌شوند تا هزینه‌های درمان آنها برای درمان فرزندان و اعضای جوان‌تر خانواده ذخیره شود.
با این اوصاف عجیب نیست اگر خیلی وقت‌ها با افرادی مواجه می‌شویم که فقط دندان‌های جلویی را درست می‌کنند و در صورت خرابی دندان‌های کرسی، عطای درمان را به لقای هزینه‌های کلان می‌بخشند و دندانشان را می‌کشند.
تشخیص طبقه اقتصادی از روی لبخند!
خدمات دندانپزشکی همچنان که بیمه‌ها آن را لوکس می‌انگارند، واقعاً لوکس‌شده و فقط طبقات مرفه جامعه می‌توانند از این خدمات برخوردار باشند. طبقاتی که نه فقط درمان‌های معمول دندانپزشکی را دریافت می‌کنند، بلکه برای داشتن لبخندی شبیه به بازیگران هالیوودی یا حتی سلبریتی‌های خودمان، به سراغ کلینیک‌های تخصصی لوکس بالاشهری می‌روند و دندان‌هایشان را به لمینیت و کامپوزیت می‌سپارند تا وقتی می‌خندند، دندان‌هایشان همچون رشته‌های مر‌وارید سفیدی بدرخشد و زیبایی چهره‌شان را چند برابر کند. چهره‌هایی که البته به مدد سایر روش‌های زیبایی تغییرات قابل‌ملاحظه‌ای دارند.
حالا از خط لبخند آدم‌ها هم می‌توان طبقه اقتصادی‌شان را متوجه شد؛ لبخند‌هایی با دندان‌های رنگ پریده و یکی در میان، اما ساده، گرم و صمیمی و لبخند‌هایی که ۱۰۰ میلیون و شاید بیشتر آب خورده‌باشد!
