جوان آنلاین: زیر ذره‌بیـن قرار گـرفتن عملکرد تیم‌ملی تکواندو در رقابت‌های قهرمانی جهان ۲۰۲۵، سرمربیان تیم‌های ملی مردان و زنان را در مقام پاسخگویی قرار داده است، اما مجید افلاکی و مهروز ساعی نه‌تنها انتقاد کارشناسان و رسانه‌ها را قبول ندارند، بلکه با لحنی طلبکارانه بابت پذیرفتن هدایت تیم‌ملی منت سر مردم و اهالی ورزش می‌گذارند، به قلیان‌کشی افتخار می‌کنند و به منتقدان‌شان اتهام سهم‌خواهی می‌زنند!
اگرچه نایب‌قهرمانی تیم مردان در جهانی چین و شکستن طلسم ۱۰ ساله کسب مدال طلا افتخاری بزرگ برای تکواندو است، ولی کسب سه مدال طلا، نقره و برنز توسط تیم هشت نفره، نباید بهانه‌ای باشد برای افلاکی تا ضعف سایر شاگردانش را پنهان کند و ناکامی ملی‌پوشان باتجربه را کم‌اهمیت جلوه دهد. این در حالی است که تیم هفت نفره بانوان حتی یک مدال نیز کسب نکرد و مهروز ساعی کمبود زمان و عدم اعزام‌های برون‌مرزی را علت این ناکامی خوانده است. تشکیل فوری کمیته فنی بیش از پیش ضروری به نظر می‌رسد و جامعه تکواندو منتظر است تا ببیند اعضای این کمیته نیز به ادعا‌ها و توجیهات سرمربیان ملی اعتقاد دارند یا نه.
ادبیات عجیب سرمربی
حضور در تیم‌ملی چه به‌عنوان ورزشکار و چه به‌عنوان سرمربی افتخار بزرگی است که آرزوی خیلی‌هاست و بسیاری هرگز به آرزویشان نمی‌رسند. اما انتظار می‌رود آنها که به این افتخار دست پیدا می‌کنند، بیش از پیش مراقب رفتار، گفتار و شخصیت اجتماعی‌شان باشند، نه اینکه برای جواب دادن به انتقاد سرمربی سابق تیم‌ملی با ادبیاتی عجیب هم شأن خود را زیر سؤال ببرند و هم تیم‌ملی را، به‌ویژه اگر سرمربی و بزرگ‌تر تیم باشید و شاگردان جوان شما نگاه‌شان به رفتار شما باشد. در روز‌های گذشته انتقاد‌های زیادی علیه سرمربی تیم تکواندو مردان مطرح شد. از آنجا که ابوالفضل زندی طلا، مهدی حاج‌موسایی نقره و امیرسنا بختیاری برنز گرفتند و عنوان نایب‌قهرمانی به کشورمان رسید، مجید افلاکی به‌رغم اذعان به عملکرد ضعیف سایر ملی‌پوشان، انتقاد‌ها را وارد نمی‌داند. اگرچه او برای حذف نفراتی، چون آرین سلیمی و مهران برخورداری توجیهات خودش را دارد، ولی در اصل تمام تمرکزش را روی پاسخگویی به منتقدانش گذاشته است.
افتخار به قلیان‌کشی
افلاکی در گفت‌وگویی تفصیلی با تسنیم به شکلی عجیب از قلیان کشیدنش دفاع کرده و مدعی شده به عشق تکواندو زیر بار دریافت حقوق چندرغازی از تیم‌ملی رفته است: «یک روزی وقتی تکواندو را به‌خاطر رضا مهماندوست رها کردم و رفتم، برای یک شغل در این مملکت مجوز گرفتم. قاچاق‌فروش نبودم و روزی حلال کسب کردم. همه دنیا می‌دانند قلیان می‌کشم، اما نه از دیوار کسی بالا رفتم و نه دزدی و هیزی کردم. روزی ۱۲ قرص برای قلبم می‌خورم و در چین روزی یک قرص معده نیز می‌خوردم. دکان و بقالی باز نکردم که بابت سه جلسه تمرین از یک ملی‌پوش ۱۵ میلیون یا از او درصد بگیرم. اگر عشق به تکواندو نبود به‌خاطر چندرغاز در تیم‌ملی نمی‌ماندم. درآمدم از ساختمان‌سازی است و پولی که از تکواندو می‌گیرم پول اضافه‌کاریم در شرکت نفت است. بار‌ها گفته‌اند جوایز میلیاردی گرفته‌ام، اما خدا را صد هزار مرتبه شکر در یک ساختمانم سود ۲۰ تا ۳۰ میلیاردی می‌کنم.»
شنیدن و خواندن این صحبت‌ها از سرمربی تیم‌ملی و آن هم یک رشته مدال‌آور المپیکی جای تعجب دارد. حتی اگر افتخار به قلیان کشیدن را نیز نادیده بگیریم، نمی‌توانیم نسبت به دستمزد چندرغازی تیم کشورمان و مقایسه آن با درآمد ساختمان‌سازی و شرکت نفت بگذریم. افلاکی جوری صحبت کرده که انگار او را با غل و زنجیر در تیم‌ملی نگه داشته‌اند و به زور حقوق خجالت‌آور تیم‌ملی را تحمل می‌کند. درحالی‌که بسیاری از مربیان خوشنام و کارنامه‌دار تکواندو ایران برای رسیدن به این سمت سرودست می‌شکنند و قطعاً خودش نیز به این راحتی‌ها سرمربی تیم‌ملی نشده است. کاش دیگر کسی به افلاکی برای ادامه کار اصرار نکند تا او همه وقتش را صرف دیگر مشاغل پرسودش کند. سرمربی تیم‌ملی فراموش نکند که هنوز خیلی‌ها در مورد اتفاقات فینال حاجی‌موسایی و توضیحاتی که او داده، قانع نشده‌اند.
جمله انگیزشی از زبان مهروز ساعی
متأسفانه حواشی تکواندو ایران در این دوره از مسابقات جهانی بسیار پررنگ‌تر از متن آن بود و حتی سه مدال تیم مردان نیز نمی‌تواند روی جنجال‌های کادرفنی دو تیم سرپوش بگذارد. مهروز ساعی با هفت شاگرد خود در شیاپ‌چانگ ووشی چین حضور داشت، ولی دریغ از کسب یک مدال. جدای از این، جمله تحقیرآمیز «لیاقت نداری» سرمربی بانوان به سعیده نصیری شوک دیگری بود برای تکواندو ما. مهروز ساعی در گفتوگو با ورزش سه ضمن بیان دلایل شکست کامل تیمش تأکید کرده جمله‌ای انگیزشی به شاگردش گفته است: «تیم ما از لحاظ فنی، بدنی و روانی در بالاترین سطح ممکن قرار داشت، اما شرایط اعزام‌های ما نسبت به المپیک کاملاً متفاوت بود. تنها محک جدی تیم من، یک هفته شرکت در مسابقات لیگ داخلی بود، همین. بسیاری از قهرمانان المپیک دیگر کشور‌ها در همان بازی‌های ابتدایی مسابقات جهانی حذف شدند و از دور رقابت‌ها کنار رفتند. حدود شش ماه است که هدایت تیم‌ملی را برعهده گرفته‌ام. در حالی که خانم مداح حدود سه سال با این تیم کار کرده بود. خصوصیات اخلاقی تک‌تک بازیکنانم را می‌شناسم. دو ثانیه به پایان رقابت نصیری باقی مانده بود که بازی برده را از دست داده و با چهره ناامید تسلیم شده بود. من فقط خواستم با آن جمله غیرتش را تحریک کنم که به خودش بیاید.»
