جوان آنلاین: نمایش تازه‌ترین انیمیشن ایرانی با محوریت «یوز» در سالن کوچک یکی از فرهنگسرا‌های شهر، حال‌و‌هوای متفاوتی داشت. این بار مخاطبان نه منتقدان و کارشناسان سینما، بلکه گروهی از تماشاگران کوچک بودند. کودکانی که با شور و دقت، ماجرای یوز مادر و بچه‌اش را در دل کویر دنبال کردند و پس از پایان فیلم، هر یک از تجربه خود گفتند. انیمیشن «یوز» داستان یوزپلنگی ایرانی را روایت می‌کند که برای نجات فرزندش از دست شکارچیان، سفری پرخطر را در بیابان آغاز می‌کند. در طول مسیر، دویدن‌های نفس‌گیر، مناظر خیره‌کننده و موسیقی احساسی، تماشاگر را درگیر ماجرای قهرمان مادر می‌کند. پس از پایان نمایش، خبرنگار روزنامه «جوان» پای صحبت چند کودک نشست تا احساس‌شان را از دیدن این انیمیشن روایت کند.
علی، ۹ ساله:
«فیلم خیلی هیجان‌انگیز بود! وقتی یوز از روی دره پرید، حس کردم قلبم داره تند می‌زنه. دلم می‌خواست خودم هم برم کمکش کنم. اون لحظه‌ای که بچه‌اش رو نجات داد، قشنگ‌ترین بخش فیلم بود.»
آلا، ۸ ساله:
«من گریه‌ام گرفت وقتی یوز زخمی شد، ولی آخرش خوشحال شدم. فهمیدم حیونا هم مثل ما احساس دارن. وقتی دیدم دوباره پیش بچه‌اش برگشت، لبخند زدم.»
نازنین فاطمه، ۷ساله:
«من از بچه یوز خیلی خوشم اومد، خیلی ناز بود!ای کاش عروسکشو بسازن. رنگ‌های فیلم خیلی قشنگ بودن، مخصوصاً آسمون و شن‌های کویر.»
محمد، ۱۰ساله:
«به نظرم فیلم می‌خواست بگه نباید به حیونا آسیب برسونیم. شکارچی‌ها بد بودن، ولی بعضی آدما خوب بودن و کمک می‌کردن. من یاد گرفتم وقتی می‌ریم بیرون، نباید زباله بریزیم تا طبیعت تمیز بمونه.»
آوین، ۹ساله:
«من فکر می‌کنم فیلم درباره امید بود. یوز مادر هیچ‌وقت ناامید نشد، حتی وقتی تنها موند. صحنه‌های بارون و شن‌باد قشنگ بودن. انگار خدا داشت بهش کمک می‌کرد.»
امیرحسین، ۸ساله:
«به نظرم یوز شجاع‌ترین حیوان دنیاست! اون جلوی ماشین شکارچیا وایساد و اجازه نداد نزدیک بچه‌اش بشن. فیلم کوتاه بود ولی پر از معنی. دلم خواست نقاشی یوز بکشم و تو مدرسه بزنم روی دیوار.»
آنا، ۹ساله:
«من توی فیلم بیشتر از همه صدای یوز رو دوست داشتم، وقتی صدا می‌کرد یا می‌دوید، حس می‌کردم واقعیه. فیلم به من یاد داد که حیوانا هم می‌ترسن ولی با شجاعت جلو می‌رن. مامانم گفت یوز ایرانی در خطره، کاش بتونیم کمکش کنیم.»
مهدخت، ۱۱ساله:
«من به جز داستان، از نقاشی‌ها و رنگ‌ها هم خوشم اومد. معلوم بود خیلی روش کار شده. این فیلم مثل بازی‌های کامپیوتری نیست که فقط دعوا باشه، معنا داره. به نظرم نشون داد ایرانمون چقدر قشنگه، مخصوصاً بیابون‌ها.»
در میان جمع، مادری که با دو فرزندش برای تماشای فیلم آمده، لبخند می‌زند و می‌گوید: «برای ما بزرگ‌تر‌ها هم دیدن این فیلم تجربه تازه‌ای بود. بچه‌ها معمولاً قهرمان رو در شکل انسان می‌بینن، اما اینجا با یک حیوان هم‌دل شدن. بعد از فیلم، دخترم ازم پرسید چرا یوز‌ها کم شدن و این یعنی فیلم تونسته ذهنش رو درگیر کنه. من فکر می‌کنم این نوع انیمیشن‌ها بهتر از هر درس و نصیحتی، به بچه‌ها یاد می‌دن که طبیعت و زندگی حیوانات بخشی از ماست.»
تماشای «یوز» برای کودکان نه فقط سرگرمی، بلکه تجربه‌ای احساسی و تربیتی بود. هرچند زبان فیلم ساده است، اما توانسته مفاهیمی، چون دوستی، مادرانگی، شجاعت و پاسداشت محیط‌زیست را به مخاطب خردسال منتقل کند.
در چشمان بچه‌ها می‌شد هم‌زمان دو احساس را دید: ترسی کودکانه از تنهایی حیوان قهرمان و امیدی صادقانه به زنده‌ماندنش. وقتی از آنها می‌پرسیم اگر جای یوز بودند چه می‌کردند، پاسخ‌ها ساده، اما پرمعناست:
علی می‌گوید: «با سرعت بیشتری می‌دویدم تا کسی دنبالم نیاد!»
هستی می‌گوید: «به شکارچیا می‌گفتم حیونا هم دل دارن، نزنیدشون!»
و سارا با لبخند اضافه می‌کند: «بچه‌مو بغل می‌کردم و می‌رفتم یه جای امن توی کویر.»
کودکان این حرف‌ها را با سادگی می‌گویند، اما در لایه پنهان سخنان‌شان، نشانه‌ای از درک و همدلی نهفته است؛ همان چیزی که هنر می‌تواند در دل انسان بکارد.
«یوز» از آن‌دست انیمیشن‌هایی است که نشان می‌دهد سینمای کودک در ایران می‌تواند با تکیه بر ریشه‌های فرهنگی و محیط‌زیستی، پیام جهانی داشته باشد. قهرمان این فیلم نه ابرقهرمانی با قدرت‌های عجیب، بلکه مادری تنها در دل کویر است که برای حفظ زندگی تلاش می‌کند. همین تصویر ساده، برای کودکان ما معنایی ژرف دارد؛ تصویری از پایداری، عشق و امید.
در روزگاری که بیشتر سرگرمی‌های کودکانه در دنیای دیجیتال و پرسرعت غرق شده‌اند، فیلمی مانند «یوز» می‌تواند یادآور ارزش‌های انسانی و طبیعی باشد. کودکان تماشاگر در این فرهنگسرا، بعد از دیدن فیلم نه‌تنها قهرمان تازه‌ای پیدا کردند، بلکه بخشی از واقعیت سرزمین‌شان را هم شناختند: اینکه در بیابان‌های ایران هنوز حیوانی می‌دود که نماد زندگی و پایداری است.
در پایان، یکی از بچه‌ها هنگام خروج از سالن زیر لب می‌گوید: «یوز فقط یه حیوان نیست، یه قهرمانه.» شاید همین جمله کوتاه، بهترین تعریف برای اثری باشد که توانسته قلب کوچک تماشاگرانش را تسخیر کند؛ انیمیشنی که با زبان تصویر، به نسل تازه یادآوری می‌کند؛ در این سرزمین، حتی یک یوز هم می‌تواند قهرمان باشد.
