در روز‌های اخیر انتشار سخنان و اظهاراتی از مسئولان دولت راجع به مسئله حجاب، نگرانی و اعتراض دغدغه‌مندان جامعه را برانگیخته است. معاون وزیر گردشگری در اظهار نظری نسنجیده و عجیب در پاسخ به توضیحات یکی از مسئولان محلی پاسخ می‌دهد که «گردشگر می‌آید، روسری ندارد، نداشته باشد! مگر در تهران کسی روسری دارد؟» و چندی بعد استاندار مازندران در همایشی پشت تریبون رسمی صریحاً اعلام می‌کند: «تا وقتی مردم گرسنه‌اند، اعتقادی به عفاف و حجاب ندارم.»!
چنین اظهارات ناپخته و خطرناکی اگرچه در پوستین دغدغه‌مندی معیشتی و اجتماعی پیچیده، اما بازتابی است از جاگیری آرام جریان‌هایی که احکام و شریعت الهی را کم‌اهمیت جلوه می‌دهند یا دست‌کم اولویتی قابل تساهل می‌دانند. توالی و تکرار چنین اظهاراتی میان مسئولان دولتی باعث ایجاد چنین ظنی در جامعه می‌شود که این سخنان، نه لغزش‌های کلامی که ناشی از لغزش‌ها و انحرافات فکری و اعتقادی است. آقایان طوری اظهارنظر می‌کنند که گویی مقصر وضعیت فعلی معیشت و مسئول اصلاح آن کسانی غیر از حضرت‌شان است!
هیچ قلب سلیم و عقل فهیمی اقتصاد را در تقابل ارزش‌های اجتماعی اقامه نمی‌کند و پرواضح است که نقص و کوتاهی در یکی از اینها دلیل بر ترک و رهاکردن دیگری نیست. در شرایطی که کشور بیش از هر زمان دیگری نیازمند انسجام و وحدت است و دولت فعلی خود را پیرو سیاست وفاق می‌داند، ایجاد دوقطبی «معیشت- شریعت» و «نان- ایمان» از سوی مسئولان، هم برخلاف رویه و سیاست‌های دولت مستقر است و هم برخلاف صلاح جامعه و توصیه‌های صریح رهبری.
آقای رئیس‌جمهور که خود بحمدالله مأنوس با نهج‌البلاغه و فرمایشات امیرالمؤمنین (ع) هستند، حتماً این فراز را مطالعه فرموده‌اند که ایشان در نهج‌البلاغه هشدار داده‌اند: «ما ترک قومٌ الأمر بالمعروف و النهی عن المنکر إلا سلط الله علیهم شرارهم»؛ هرگاه مردمی امر به معروف و نهی از منکر را ترک کنند، خداوند بدترین افراد را بر آنان مسلط می‌کند.
بی‌اعتنایی به احکام الهی، به‌ویژه حجاب که حصار امنیت اخلاقی جامعه است، نه فقط یک دوقطبی کاذب و منحصر به یک قواره روسری و چند تار مو که گامی خطرناک در مسیر فرسایش ارزش‌هاست.
امروز حجاب، فردا عدالت، پس‌فردا مبارزه با فساد و این عقب‌نشینی، بی‌صدا، اما پیوسته رخ می‌دهد. تلاش برای رفع مشکلات سخت اقتصادی، ناترازی‌های آب و برق و حتی بسیاری از مسائل امنیتی و منطقه‌ای بر عهده دولت است و تزریق دوقطبی‌های کاذب در جامعه باعث رفع این تکالیف و شانه خالی‌کردن و عدم مؤاخذه دولتمردان و مسئولان از سوی افکار عمومی نخواهد شد. آقای رئیس‌جمهور قبلاً به درستی اشاره کرده‌اند که حل مسئله حجاب با روش‌های قهری و تند ممکن نخواهد بود و نیازمند اقدامات فرهنگی و ملاطفت با جامعه است.
حالا تقریباً تمام دغدغه‌مندان فرهنگی هم اذعان دارند که این مسئله، نسخه‌ای چندوجهی می‌طلبد و به صرف دستگیری و اقدامات تحقیرآمیز قادر به اصلاح این وضعیت نخواهیم بود، اما دولت به عنوان قوه مجریه نظام اسلامی، باید موضع خود را شفاف و رسمی اعلام کند؛ آیا از سخنان اخیر مسئولان دولتی حمایت می‌کند یا آنها را انحراف از مبانی فکری انقلاب می‌داند؟ سخنان منتشرشده از این مسئولان، موضع رسمی و ابلاغ شده دولت به زیرمجموعه‌های خود است یا اعتقادی شخصی و خلاف ارزش که مستلزم تذکر است؟ دولت باید مراقب باشد که بی‌توجهی یا سکوت در برابر این اظهارات، به معنای تأیید یا عادی‌سازی آنها برداشت نشود. هر واژه در دهان یک مسئول، وزنی دارد که می‌تواند جامعه را به سوی صلاح یا انحراف سوق دهد. در پایان یادآوری فرمایشی از حضرت امیر (ع) به دولت و رئیس‌جمهور محترم لازم است که «نّ أحَقَّ الناسِ بهذا الأمرِ أقواهُم علَیهِ، و أعمَلَهم بأمرِ اللّه ِ فیه»؛ سزاوارترین مردم به حکومت، تواناترین آنها بر آن و عمل کننده‌ترین‌شان به فرمان خدا در زمینه آن است!
