انتقال محرمانه‌ترین اسناد امنیتی رژیم صهیونیستی به ایران، تل‌آویو را در بحرانی بی‌سابقه فرو برده است. این عملیات که از طریق نفوذ انسانی انجام شده، دستگاه امنیتی رژیم را با شوکی عمیق مواجه ساخته است. این عملیات، آسیب‌پذیری ساختار‌های امنیتی رژیم را آشکار کرد. دولت راست‌گرای نتانیاهو که پیش‌تر نیز با اعتراضات گسترده مواجه بود، اکنون با چالشی وجودی روبه‌رو شده است. برخی رسانه‌های عبری‌زبان با اشاره به گستردگی نفوذ ایران، از «ورزش ملی همکاری با تهران» سخن می‌گویند.
برخی تحلیلگران امنیتی معتقد‌ند که بزرگ‌ترین تهدید برای اسرائیل نه موشک‌های مقاومت، که ساختار معیوب و ناهمگون خود این رژیم است. جامعه‌ای که بر پایه تبعیض سیستماتیک بنا شده، امروز در حال بلعیدن خود است.
جامعه چندپاره صهیونی ریشه بنیان‌های لرزان امنیت ملی این رژیم است. شهروندان عرب که همچون شهروندان درجه ۲ با آنها رفتار می‌شود، جنگ قدرت میان یهودیان ارتدوکس و سکولار و شکاف عمیق بین یهودیان اشکنازی و سفاردی، تنها گوشه‌ای از زیربنای حفره‌های امنیتی است.
در حالی که مقامات تل‌آویو مدعی برتری اطلاعاتی و امنیتی خود بوده‌اند، زنجیره‌ای از افشاگری‌ها، نفوذ‌ها و ناکامی‌های امنیتی در سال‌های اخیر چهره‌ای متفاوت از آنچه اسرائیل می‌کوشد نمایش دهد، آشکار ساخته است. رژیمی که ادعای نفوذناپذیری دارد، امروز بیش از همیشه در برابر نفوذ‌های خارجی، آن هم از دل اختلافات داخلی، آسیب‌پذیر شده است.
افشای اطلاعات هسته‌ای از نیروگاه دیمونا در سال ۲۰۲۲ توسط یکی از کارکنان ناراضی، تنها آغازگر سلسله‌ای از شکست‌های پرهزینه بود. دستگیری این فرد که از تبعیض علیه یهودیان شرقی شکایت داشت، پرده از چالشی عمیق‌تر برداشت: شکاف‌های قومی و طبقاتی در دل ساختار امنیتی اسرائیل. سال بعد، نفوذ یک گروه سایبری وابسته به ایران به واحد ۸۲۰۰، یکی از حساس‌ترین یگان‌های نظامی اسرائیل، نیز ناشی از نارضایتی یک افسر مذهبی بود. رسوایی جاسوسی در موساد و فروش اطلاعات پروژه‌های دفاعی به بازیگران خارجی، تنها تأییدی است بر این واقعیت که تهدیدات بزرگ اسرائیل، نه از مرزها، بلکه از درون برمی‌خیزند.
در یک مورد تکان‌دهنده در اوایل ۲۰۲۴، یک تحلیلگر ارشد موساد به اتهام همکاری با حزب‌الله لبنان دستگیر شد. تحقیقات نشان داد این فرد که از سیاست‌های اسرائیل در قبال لبنان ناراضی بود، برای سال‌ها اطلاعات عملیاتی را در اختیار این گروه گذاشته بود.
در ۲۰۲۱، طرح‌های پیشرفته‌ترین پهپاد نظامی اسرائیل (پروژه «فرشته مرگ») به صورت مرموزی به بیرون درز کرد. نهایتاً صهیونیست‌ها پی بردند که یک مهندس شرکت رافائل که به دلیل گرایش‌های چپ‌گرایانه تحت نظر بود، این اطلاعات را به یک گروه مرتبط با روسیه فروخته است.
در پی حملات غافلگیرانه مقاومت فلسطین در ۷ اکتبر ۲۰۲۴، اسرائیل با بحرانی مواجه شد که ساختار امنیتی‌اش را از بنیاد زیر سؤال برد. منابع مستقل گزارش می‌دهند که بسیاری از نیرو‌های مرزی در نقاط نفوذشده، از اقلیت‌های ناراضی بودند و سیستم هشدار سریع در مناطق پرخطر به دلیل کمبود بودجه تعطیل شده بود. این فاجعه، ناقوس پایان اعتماد به ساختار اطلاعاتی اسرائیل را به صدا درآورد. در جریان تهاجم رژیم به غزه نیز، عدم هماهنگی بین شاباک و ارتش منجر به یک اشتباه استراتژیک شد. اطلاعات نادرست درباره موقعیت گروگان‌ها باعث حمله هوایی به یک تونل اشتباه شد. این اطلاعات غلط عمداً توسط عناصر ناراضی درون ارتش ارائه شده بود.
این شکاف‌ها دیگر صرفاً موضوعات اجتماعی نیستند؛ امروز به ابزار‌های مؤثر در دست سرویس‌های اطلاعاتی متخاصم با رژیم صهیونیستی تبدیل شده‌اند.
افزایش چشمگیر مهاجرت معکوس نخبگان، کاهش داوطلبان نظامی، و رشد بی‌سابقه نارضایتی عمومی، همه نشان از بحرانی ساختاری دارد. تحلیلگران مقایسه اسرائیل با آفریقای جنوبی دوران آپارتاید را دیگر یک تشبیه ساده نمی‌دانند. شکاف‌هایی که روزگاری پنهان نگاه داشته می‌شدند، اکنون به ترک‌هایی در دیوار آهنین این رژیم بدل شده است. جالب اینجاست که برخی از عناصری که در سال‌های اخیر اطلاعات حساس و حیاتی صهیونیست‌ها را به بیرون درز داده‌اند، هیچ‌گونه انگیزه مادی نداشته و خود در اثر نارضایتی‌های متعدد با سرویس‌های اطلاعاتی محور مقاومت و دوستان مقاومت همکاری کرده‌اند.
ضربات اطلاعاتی چند سال اخیر به رژیم صهیونی ترکیبی از دو واقعیت را نمایان ساخت؛ نخست قدرت و برتری جامعه اطلاعاتی جمهوری اسلامی ایران در تهاجم اطلاعاتی به رژیم و دوم ماهیت سست و پوشالی امنیت در جامعه موزاییکی و چندپاره صهیونی. چه بسا پیش از آنکه مقاومت بساط این رژیم جعلی را برچیند، موریانه‌های درونی آن را بپوسانند.
