فیلم سینمایی «زیبا صدایم کن» تازه‌ترین اثر رسول صدرعاملی، کارگردان شناخته شده سینمای ایران، روایتگر داستان خسرو (با بازی امین حیایی) است که از سال‌ها قبل تاکنون در آسایشگاه روانی بستری است و حالا پس از این همه سال می‌خواهد به مناسبت تولد ۱۷ سالگی دخترش کنار او باشد.
«زیبا صدایم کن» در یک‌سوم آغازین، روایتی منطقی و گیرا از چالش‌های رابطه دختر نوجوان با پدر بیمار خود ارائه می‌دهد، اما رفته‌رفته از پرده دوم به بعد دچار افت می‌شود و تمایل مفرط فیلمساز برای راضی نگه داشتن مخاطب عام، فیلم را گرفتار سانتی‌مانتالیسم می‌کند. یکی از اشکالات «زیبا صدایم کن» به روایت کشدار و مطول آن بازمی‌گردد. زمان فیلم، قریب به دو ساعت است، اما فیلمساز تمهیدات لازم را برای دراماتیزه کردن وقایع و رخداد‌ها در بستر این زمان طولانی تدبیر نکرده است. این در حالی است که حذف برخی سکانس‌ها از جمله سکانس رویارویی خسرو با برادرش خلیل (با بازی مهران غفوریان) کوچک‌ترین خللی در روند قصه ایجاد نمی‌کند. علاوه بر این، فیلم در تدوین هم نیازمند ترمیم و بهینه‌سازی است. اما مسئله جدی «زیبا صدایم کن» به لحظاتی بازمی‌گردد که فیلم به صورت توأمان در ورطه عامه‌پسند بودن و سانتی‌مانتالیسم گرفتار می‌شود. سکانس دزدیده شدن ماشین گشت ارشاد توسط خسرو یا سکانس موتورسواری دختر نوجوان با حمایت و هدایت پدرش که هر دو با کف و سوت تماشاگران حاضر در سالن برج میلاد همراه بود از جمله این لحظات است. آسیب دیگری که از ناحیه سانتی‌مانتالیسم به فیلم وارد می‌شود، مخدوش شدن منطق روایی اثر است. اینکه خسرو به راحتی موتور پیک را می‌دزدد، به آسانی وارد کارگاه ساختمانی نیمه‌کاره می‌شود و پشت تاورکرین می‌نشیند و آن را روشن می‌کند یا به سادگی از دست مأموران آسایشگاه می‌گریزد، همه و همه در زمره مصادیق سانتی‌مانتالیسم مفرط به‌شمار می‌آیند و فیلم را در مقاطعی به اثری بالیوودی تبدیل می‌کنند. فیلمنامه از حیث شخصیت‌پردازی و شناساندن کاراکتر‌ها به مخاطب، عملکرد نسبتاً کم فراز و نشیبی دارد و به استثنای شخصیت مادر که جلوه‌ای نمادین و خنثی در قصه پیدا کرده است، سایر کاراکتر‌ها به درستی شخصیت‌پردازی و پرداخت شد‌ه‌اند. از سوی دیگر، حضور روان و باورپذیر امین حیایی در کنار بازی کم افت و خیز دختر نوجوان فیلم (با بازی ژولیت رضاعی) یکی از پدرانه‌های به یاد ماندنی سینمای ایران را رقم زده است و چه‌بسا هر دو کاراکتر را کاندید دریافت سیمرغ بلورین جشنواره امسال کند. در این میان از موسیقی متن شنیدنی کریستف رضاعی که به مکملی مؤثر در مسیر خلق حال و هوای احساسی و عاطفی فیلم بدل شده هم نمی‌توان چشم‌پوشی کرد.
