بهای این موفقیت چیست؟

پرستو علی‌عسگرنجاد در صفحه اینستاگرامی خود نوشت: دست خودمان نیست. هرجا اسم ایرانی می‌بینیم، قلبمان می‌تپد. مثلاً وقتی انوشه انصاری به فضا رفت، ما از او یک فضانورد دانشمند ناسا ساختیم نه یک گردشگر فضایی که دلار خرج کرد تا روس‌ها او را به فضا ببرند که چنین بود که بردند. فیروز نادری برای ما نماینده نبوغ ایرانیان بود. با احترام از این دانشمند ارشد ناسا یاد می‌کردیم تا وقتی در مصاحبه‌اش خدا را منکر شد و در آتش تفرقه در ایران دمید و ما هاج و واج ماندیم که مگر می‌شود کسی کائنات را درک کرده باشد و نگاهش اینقدر کوچک بماند که خالق بزرگش را منکر شود؟ که منکر شد و اندکی بعد به خرده بهانه زمین‌خوردنی از دنیا رفت. حالا یاسمین مقبلی با فضاپیمای ایلان ماسک به فضا رفته. کاپیتان اسپیس ایکس است و فضانوردان دیگر گوش به فرمانش. نیویوکر در مقاله‌اش از بینی ایرانی او می‌نویسد که خودش را یک امریکایی وطن‌پرست می‌داند. به پیشینه مهابادی یاسمین اشاره می‌کند که خودش را «جَزمین» می‌نامد.
ما؟ دست خودمان که نیست. هرجا اسم ایرانی می‌بینیم، قلبمان می‌تپد. عکس یاسمین مقبلی را به‌عنوان یک زن ایرانی‌تبار موفق برای هم می‌فرستیم، حتی وقتی در همه عکس‌ها، پرچم امریکا روی بازوی اوست. فقط میان تمجیدها، کاش از خودمان بپرسیم او چه مسیری را آمده تا به اینجا رسیده. آن وقت شاید پیشینه‌اش را نگاه کنیم و بفهمیم افسر هوایی‌دریایی ارتش امریکا بوده. شاید بدانیم خلبان جنگنده سوپرکبرا بوده و هزاران ساعت پرواز با همین جنگنده را بر فراز آسمان افغانستان تجربه کرده است. تنها نبوده، بمب تا دلتان بخواهد در جنگنده پرنده‌اش تعبیه شده بوده. درست به خاطر همین پروازها، او برای یک مأموریت فضایی انتخاب شده و آموزش دیده است. از چشم یک کودک افغانستانی به یاسمین نگاه کنیم، به خلبان امریکایی که با جنگنده‌اش بر فراز آسمان مظلوم افغانستان پرواز می‌کند. با دهان یک جوان افغانستانی از خودمان بپرسیم جنگنده امریکایی بر فراز آسمان افغانستان چه می‌کند؟ زجر مادر افغان را تصور کنیم وقتی هدف هر کدام از موشک‌ها را کودکان خودش تصور می‌کند. آن وقت شاید یادمان بیاید برای ایرانی بودن، به چیزی بیشتر از نام فارسی و سفره هفت‌سین چیدن نیاز است. شاید بفهمیم چرا بایدن با مقبلی عکس یادگاری می‌گیرد. شاید درک کنیم چرا مقبلی در مصاحبه با میلیتری از اغتشاشات ایران حمایت می‌کند. ما همیشه از موفقیت پشت هر نام فارسی در هر کجای دنیا با هر ملیتی، احساس افتخار می‌کنیم. فقط کاش حواسمان باشد گاهی بهای این موفقیت را مظلومان مستضعف جهان با خونشان پرداخته‌اند.