آنچه طی چند شب اخیر دیده شد برایمان قابل باور نیست اینکه عده‌ای پرچم کشور عزیزمان را به آتش بکشند یا به آن توهین کنند. همان پرچمی که برای اعتلای آن خون‌ها داده شده و ورزشکاران بی‌شماری برای به اهتزاز درآمدن آن زحمت‌ها کشیده‌اند.
بازی ایران و امارات در مقدماتی جام جهانی در ورزشگاه آزادی از جمله چند بازی اولی بود که همکاران گزارشگر بانو در ورزشگاه حضور داشتند. بین دو نیمه بازی و در شرایطی که صعود ایران به جام جهانی قطر در بازی قبل مقابل عراق مسجل شده بود، کلیپی از افتخارآفرینی‌ها و برافراشته شدن پرچم پرافتخار ایران به دست ورزشکاران کشور پخش شد، از آن کلیپ‌هایی که شنیدن و دیدنش مو بر تن آدم سیخ می‌کند.
یکی از همکاران خانم که از قبل آشنایی مختصری با هم داشتیم به همین بهانه عنوان کرد: «با تیم‌های مختلف ورزشی، سفر‌های خارجی زیادی رفته‌ام. شنیدن سرود کشور و دیدن پرچم ایران بر فراز بقیه پرچم‌ها احساس فوق‌العاده‌ای دارد که قابل وصف نیست. هر چقدر هم که اینجا و در داخل کشور مشکل داشته باشیم، هر چقدر عرصه بر ما تنگ باشد، اما وقتی پای ایران و پرچم مقدس کشورمان به میان می‌آید همه چیز فراموش می‌شود. آنجاست که با غرور اشک شوق می‌ریزی و افتخار می‌کنی به اینکه این پرچم کشورم است که آن بالا در بالاترین نقطه قرار دارد و این سرود ملی کشورم است که همگان به احترامش ایستاده‌اند و کلاه از سر برداشته‌اند.»
این نگاه مشترک تمام ایرانی‌های وطن‌پرست است و ناگفته پیداست که یک ورزشکار با تمام وجود و توان خود تمرین می‌کند، سختی‌ها را تحمل کرده و پا به میدان مسابقه می‌گذارد تنها با این هدف که برای کشورش افتخارآفرینی کند. هر ورزشکاری می‌خواهد پرچم کشورش را در بالاترین نقطه قرار دهد و کاری کند که سرود کشورش در همه جا طنین‌انداز شود.
اصلاً تا حالا با خودتان فکر کرده‌اید که چرا ورزشکاران ایرانی بعد از کسب عنوان قهرمانی در مسابقات جهانی و المپیک اول از همه به دنبال پرچم می‌گردند تا با آن دور افتخار بزنند؛ پاسخ مشخص است، این پرچم هویت ماست. ورزشکار قهرمان و پهلوان ایران می‌خواهد ثابت کند با تمام مشکلات برای اعتلای نام و پرچم ایران پا به میدان می‌گذارد و در اولین گام بعد از موفقیت هم چیزی بالاتر از پرچم را برای دور افتخار خود انتخاب نمی‌کند.
به حرف‌های کامران قاسمپور و رحمان عموزاد در مسابقات قهرمانی کشتی صربستان دقت کنید. همین دو قهرمانی که هفته قبل مدال طلای جهان را به گردن آویختند، تمام هم و غم‌شان شادی دل مردم و به اهتزاز درآمدن پرچم پرافتخار ایران بود. بقیه هم دست‌کمی از این دو نداشته و ندارند. از حسن یزدانی گرفته تا برادران گرایی، از کشتی گرفته تا فوتبال، تکواندو، کاراته، تیراندازی و بقیه رشته‌ها.
وقتی افتخار زهرا نعمتی، بانوی اول تیروکمان ایران و جهان که هم در پارالمپیک و هم در المپیک پرچمدار ایران بوده، وقتی مهدی طارمی بعد از کسب هر موفقیت در فوتبال اروپا پرچم ایران را به دوش می‌اندازد و وقتی سجاد گنج‌زاده با بغض از لحظه برافراشته شدن پرچم ایران در المپیک و طنین‌انداز شدن سرود ایران در سالن رقابت‌ها می‌گوید، دیگر تکلیف مشخص است. اصلاً دقت کرده‌اید که پاروی نازنین ملایی، بانوی قایقران کشورمان که همین دیروز افتخاری بزرگ برای ورزش ایران کسب کرد، چیزی جز پرچم سه‌رنگ و خوشرنگ ایران نیست. ورزشکار ایرانی از هیچ تلاشی برای برافراشته شدن پرچم کشورش دریغ نمی‌کند.
جالب است که ورزشکار مردمدار ایران درد ملتش را خیلی خوب می‌فهمد. وقتی در اوج کرونا و مشکلات اقتصادی بابت تحریم‌های ظالمانه بار بر دوش می‌کشد تا باری از دوش اقشار ضعیف بردارد. وقتی در کمک‌های مؤمنانه تصاویری از خود به یادگار می‌گذارد که مایه مباهات همه می‌شود و وقتی در همان شرایط باز هم برای شادی دل مردم و برافراشته شدن پرچم ایران پا به میدان مسابقه می‌گذارد و با کسب پیروزی هم لبخند بر لب مردم می‌نشاند و هم پرچم را بالا می‌برد.
خط ورزشکار متعهد و معتقد ایران اسلامی از خط برخی که این روز‌ها آب به آسیاب دشمن می‌ریزند، جداست. ورزشکار غیرتمند ایران هیچگاه بر نمی‌تابد که به پرچم کشورش توهین شود. هیچگاه برنمی‌تابد که پرچمی که از جان و دل برای بالا بردن آن تلاش می‌کند به آتش کشیده شود. ورزشکار ایرانی می‌داند که چه خون‌های پاکی برای سربلندی این پرچم ریخته شده و خودش و بقیه ورزشکاران چه زحمات و مشقاتی را برای اعتلای آن کشیده و چه عرق‌هایی ریخته‌اند.
اینجا ایران است، مهد دلیران، سرزمین جوانانی که از جان‌شان برای دفاع از خاک و ناموس‌شان و سربلندی پرچم‌شان گذشتند. اینجا ایران است، مهد شیرمردان و شیرزنانی که در تمامی عرصه‌ها از جمله میدان ورزش مقابل هیچ حریفی کوتاه نمی‌آیند تا پرچم ایران بالا باشد. اینجا ایران است، مهد دلیران از جهان‌پهلوان تختی گرفته تا پهلوان حسن یزدانی از زهرا نعمتی گرفته تا حمیده عباسعلی و از سجاد گنج‌زاده گرفته تا مهدی طارمی و بقیه قهرمانان و پهلوانان که جای نام تک‌تک‌شان در این کوتاه خالیست، اما همه می‌دانیم که چه کسانی هستند و چگو نه برای اعتلای نام و پرچم ایران از جان مایه می‌گذارند. اینجا ایران است، مهد دلیران و پرچم ایران همواره بالاست.
