سرویس سبک زندگی جوان آنلاین: اگر سن و سالی داشته باشید حتماً مداحی‌های مرحوم «سید علی اکبر کوثری» یادتان هست. فقط کافی بود یک یا حسین بگوید و آن وقت بود که جماران می‌شد کربلا و در گوشه‌ای از این حسینیه ساده و معنوی، حضرت امام (ره) با احترام می‌نشست، دستمال سفیدشان را روی صورت می‌گرفتند، مثل ابر بهار اشک می‌ریختند و شانه‌های‌شان از اول تا آخر روضه تکان می‌خورد. آن روز‌ها البته جو مداحی‌ها برای اباعبدالله‌الحسین تقریباً در همه جای ایران به همین صورت بود. یعنی مداحی‌های سنتی. مداحی‌هایی که از آب و تاب‌های امروزی در آن‌ها خبری نبود و در عوض تا دلت بخواهد اخلاص بود که در این نوع عزاداری‌ها موج می‌زد.
مداح باید اول از همه اخلاص داشته باشد و ثانیاً اهل تحقیق و مطالعه باشد تا خدای ناکرده روضه‌ای نخواند که با واقعیت سازگار نباشد. آن روز‌ها مداحان این دو شرط را بیش از هر چیز دیگری داشتند. این روز ها، اما به اقتضای تغییرات به وجود آمده در بخش‌های مختلف و حوزه‌های گوناگون اجتماعی، مداحی و برگزاری مراسم عزاداری برای اهل بیت عصمت و طهارت (ع)، نیز دستخوش تغییراتی شده است که برخی از آنان در شأن ملت مسلمان ما نیست. برای همین است که حالا وقتی محرم می‌آید بعضی‌ها که هنوز دلخوش به مداحی‌های سنتی هستند و دل‌شان به روضه افرادی مثل مرحوم حاج آقای کوثری خوش است و با صدای نوحه‌خوانی حاج سلیم موذن‌زاده اردبیلی ماأنوسند در کوچه پس کوچه‌های سیاه‌پوش شده شهر به دنبال یک هیئت سنتی می‌گردند، هیئتی که از آن ریتم تند موسیقی به گوش نرسد!
از سویی در برخی از هیئت‌ها نوجوانان و افراد کم‌سن و سال نیز حضور دارندکه تشخیص خوب یا بد مسئله خیلی برای‌شان کار آسانی نیست و متأسفانه این افراد کم سن و سال در این جلسات فقط شور می‌بیندد و نه چیز دیگر و این باعث می‌شود که در آینده به جای برخورداری از یک جامعه جوان با بصیرت و هیئتی شاهد وجود افرادی باشیم که از بصیرت، آگاهی و اطلاع لازم در خصوص اهل بیت (ع) و فلسفه عاشورا برخوردار نیستند.
جلسه‌ای خوب و ارزشمند است که انسان را به تفکر، تحرک و پویایی وادارد، وگرنه اینکه یک گوشه‌ای از شهر در یک حسینیه یا در یک خمیه عزا جمع شویم و با ریتم تند سینه بزنیم چیزی به معنویت و معرفت ما اضافه نمی‌شود.
