جهادگران و بسیجیان ثابت کرده‌اند در مناطق مختلف ایران و در تمام عرصه‌ها آماده خدمات‌رسانی به هموطنان هستند. وقتی کرونا سایه سنگین خود را بر سر شهر‌های ایران انداخت، با تعطیلی مدارس، دانش‌آموزان مناطق محروم صدمات زیادی دیدند. اما یکبار دیگر جهادگران وارد میدان و برای کمک به تحصیل و فرهنگسازی به این سو عازم شدند. علی فلاح جهادگر فرهنگی است که در بخش رودبار کرمان و روستای باخ‌گزی برای دانش‌آموزان بی‌بضاعت کلاس تشکیل داد تا از درس و مشق و علم عقب نمانند. به همین بهانه به سراغ این جهادگر رفتیم تا گفت‌وگویی با ایشان داشته باشیم.
چطور شد که تصمیم گرفتید در مناطق محروم شروع به تدریس و درس دادن به دانش‌آموزان کنید؟
من در کرمان معلم هستم. مدرسه روستایی باخ‌گزی در رودبار کرمان ۲۰۰ دانش‌آموز دارد که از روستا‌ها و عشایر برای تحصیل به آنجا مراجعه می‌کنند. از زمانی که سامانه آموزش مجازی شاد معرفی شد و با توجه به شیوع و ابتلای ویروس کرونا بسیاری از دانش‌آموزان از تحصیل باز ماندند و تنها درصد بسیار کمی با استفاده از تلفن همراه توانستند در شبکه شاد حضور پیدا کنند.
به دلیل جمعیت زیاد مدرسه مجبور به تعطیلی شدیم. هیچ کلاس حضوری وجود نداشت که این اقدام سبب شد بسیاری از دانش‌آموزان به خاطر دسترسی نداشتن به موبایل و لپ تاپ و تبلت، منتظر بمانند تا معلمان به آن‌ها سر بزنند و جزوات یا کتاب‌های کمک درسی را در اختیارشان قرار دهند یا در میان چادر عشایر کلاس درسی را به صورت خودجوش برپا کنند تا دانش‌آموزی از تحصیل باز نماند.
یعنی باز هم یک حرکت جهادی شروع شد تا باری از دوش هموطنان و به‌خصوص دانش‌آموزان برداشته شود.
بله. این حقیقت است که جهادگران همیشه آماده‌اند تا دست به کار‌های بزرگ بزنند. امروز هم بسیجیان درخواست دارند تا جوانان و متخصصان دیگر به آن‌ها بپیوندند تا بتوانند در یک منطقه تمام کار‌ها را به بهترین نحو ممکن پیش ببرند و به سرانجام برسانند.
درخواست شما از دانشجویان و فارغ‌التحصیلان دانشگاهی چیست؟
وقتی می‌بینیم گروهی از دانش‌آموزان قدرت خرید موبایل و تبلت را ندارند این وظیفه ماست که تحت هر شرایطی به یاری آن‌ها بشتابیم. از جوانانی که می‌توانند در رابطه با تدریس و فرهنگسازی وارد میدان شوند، دعوت می‌کنیم به همسایه، همشهری، دوست و خانواده نیازمندی که می‌بینند کمک کنند. دانشجویان روستا، افرادی که از دل همین مناطق محروم رتبه‌های برتر کنکور را به دست می‌آورند، فعالان فرهنگی و طلبه‌ها می‌توانند نسبت به فرهنگسازی در میان خانواده‌ها و دانش‌آموزان کمک شایانی کنند. برای مثال دانشجویانی که در منطقه خود شناخته شده هستند و رتبه‌های خوبی به دست آورده‌اند می‌توانند نسبت به ایجاد انگیزه و آشنایی دانش‌آموزان با مشاغل خارج از محیط روستا‌ها نقش مهمی ایفا کنند.
به نظر شما گروه‌های جهادی در ایجاد انگیزه در میان دانش‌آموزان روستایی و عشایر و خانواده‌های آنان می‌توانند حرکت و برنامه ویژه‌ای داشته باشند؟
تا قبل از شیوع ویروس کرونا گروه‌های جهادی در زمینه‌های علمی و سازندگی فعالیت‌های بسیار خوبی داشتند، اما با ورود این ویروس و بالا رفتن آمار مبتلایان اول کمی حرکت‌ها کم شد، ولی دوباره جهادگران مثل همیشه وارد میدان شده و کارهایشان را شروع کردند. به اعتقاد من گروه‌های جهادی اگر از نیرو‌های بومی همان منطقه باشند در این شرایط و به‌خصوص در فعالیت‌های فرهنگی موفق‌ترند؛ چراکه نسبت به زیست‌بوم دانش‌آموزان و والدین آنان آشنایی بسیار خوبی دارند و می‌توانند در زمینه‌هایی که دانش‌آموزان روستایی و عشایر در آن‌ها عملکرد بهتری دارند کار کنند.
البته خود معلمان روستایی و عشایر هم می‌توانند در این کار‌ها همراه باشند.
بله. معلمان نباید فقط در محیط مدرسه با دانش‌آموزان روستایی و عشایر ارتباط داشته باشند؛ چراکه عمده مشکلات دانش‌آموزان روستایی و عشایر که منجر به ترک تحصیل آن‌ها می‌شود مانند ازدواج زودهنگام و اشتغال دانش‌آموزان، از درون خانواده‌ها شکل می‌گیرد همچنین معلمان باید روی اعتماد به نفس دانش‌آموزان کار کنند بنابراین نبود یک معلم قوی و حرفه‌ای که مشرف به تمام امور نباشد، در مناطق محروم کار را سخت‌تر می‌کند.
