کار ساده‌ای نبود. برترین تیم‌های دنیا هم تحت فشار قرار می‌گیرند، وقتی صعودشان در گرو پیروزی در هر چهار بازی باقی مانده باشد، شکی در این نیست، همانطور که شکی در غیرت مثال‌زدنی تک‌تک ملی‌پوشان فوتبال ایران برای دستیابی به هر ۱۲ امتیاز دور برگشت نیست؛ چهار بردی که با دو طلسم‌شکنی همراه بود، با وجود این، اما این همه ذوق‌زدگی برای عبور از مرحله اول آن هم در شرایطی که در دو جام جهانی قبل، فوتبال ایران نه برای کسب جواز حضور در جام که به صعودش از مرحله نخست این رقابت‌ها می‌اندیشید تأسفبار نیست؟
مرحله گروهی را به دو بخش باید تقسیم کرد؛ بخش اول همان دور رفت بود که به لطف مدیریتی نالایق و بی‌کفایت با نتایجی ضعیف همراه بود و بخش دوم دور برگشتی بود که غیرت مثال‌زدنی تک‌تک بازیکنان تیم ملی و عزم و اراده آن‌ها توانست نتیجه‌ای متفاوت را رقم بزند، اما این پایان ماجرا نیست و تازه شروع داستان است. تیم ملی فوتبال ایران که در دو دوره قبل پیش از پایان یافتن مسابقات صعودش به جام جهانی را مقتدرانه مسجل کرده بود، حالا ذوق زده عبور از خان نخست است، آن هم در شرایطی که هنوز بازی با تیم‌هایی، چون عربستان، کره‌جنوبی، ژاپن یا استرالیا باقی مانده و موفقیتی که ما را اینگونه از خود بیخود کرده به معنای کسب جواز حضور در جام جهانی نیست.
شکست بحرین و عراق خصوصاً بعد از داستان‌هایی که در دور رفت و برگشت مرحله گروهی برای تیم ملی فوتبال ایران به رشته تحریر درآورده و رقم زدند، بی‌هیچ شک و تردیدی لذت‌بخش است، اما شادی زایدالوصف امروز ما برای صعود از مرحله گروهی انتخابی جام جهانی است؛ مرحله‌ای که در دو دوره قبلی عبور از آن حتی به چشممان هم نمی‌آمد، درست مثل برتری پرگل برابر کامبوجی که عبور از آن اتفاق خارق‌العاده‌ای نبود. اما بی‌کفایتی‌های مدیریتی که دو سال قبل فوتبال ایران را زمینگیر کرد، کار را به جایی رسانده که امروز بعد از دو صعود بی‌دردسر به جام جهانی، برای صعود از خان نخست اینگونه جشن گرفته و پایکوبی می‌کنیم. حال آنکه در دو دوره قبل فوتبال ایران این مراحل را به سادگی هر چه تمام‌تر پشت سر گذاشته بود و نه در اندیشه کسب جواز حضور در جام جهانی که در فکر صعود از مرحله گروهی این رقابت‌ها بود؛ اتفاقی که حالا بعد از پسرفتی که به لطف ناکارآمدی مدیریت فوتبال ایران شاهد آن هستیم، بار دیگر به چیزی شبیه معجزه می‌ماند!
کسب ۱۲ امتیاز از چهار بازی آن هم با توجه به اجباری که برای دستیابی به این موفقیت بود، کار ساده‌ای نبود، آن هم در شرایطی که بر کسی پوشیده نبود بحرین از هیچ فرصتی برای کنار زدن ایران از این کارزار فروگذار نیست، اما این موفقیت را نه از مدیریت فوتبال که از بازیکنانی داریم که حقارت بازی‌های دور رفت آن‌ها را به انتقامجویی واداشت؛ بازیکنانی که در دور رفت مقهور مدیریت بی‌کفایت فوتبال شدند و در دور برگشت کمر همت بستند برای شادمانی مردمی که بی‌هیچ گناهی، به واسطه مدیرانی نالایق برابر عراق و بحرین تحقیر شده بودند و امروز در حالی برای گرفتن انتقامشان خرسند هستند که باید انتظار صعود از مرحله نخست جام جهانی را می‌کشیدند نه آنکه بابت عبور از یک مانع اینگونه شادمانی کنند.
آقایی آسیا به سادگی و به واسطه مشتی مدیر بی‌کفایت از فوتبال ایران گرفته شد و آب از آب تکان نخورد؛ بزرگی‌ای که در زمان کی‌روش تا حد زیادی باز پس گرفته شد، اما موفقیت‌های آن دوره هم بار دیگر به تاراج رفت چراکه معضل اصلی فوتبال ایران که مدام آن را از عرش به فرش می‌کشد، مدیران بی‌کفایتی است که داستانشان هرگز به نقطه پایان نمی‌رسد تا فوتبال ایران نفسی به راحتی بکشد که اگر می‌رسید، امروز صعود از مرحله گروهی جام جهانی به سان عبور از مرحله نخست جام جهانی بزرگ جلوه داده نمی‌شد، اما چرا نباید این موفقیت تا این اندازه در بوق و کرنا شود، وقتی افق دید مدیران بی‌کفایت فوتبال ایران تا این اندازه کوچک است که جای پیشرفت به پسرفت عاده کرده‌اند و آن را حتی جشن هم می‌گیرند!
