یکی از حاشیه‌هایی که اخیراً فضای سیاسی کشور را متأثر کرد، جنجالی بود که با ادعای فراموش شدن نام امام راحل عظیم‌الشأن (ره) در بیانیه پایانی مراسم سالگرد پیروزی انقلاب اسلامی برپا شد. هرچند مطالعه دقیق بیانیه نشان می‌دهد که این ادعا فاقد صحت بوده و در بیانیه صراحتاً به «بنیانگذار نستوه و مبارز این انقلاب استوار و شکوهمند اسلامی» اشاره گردیده است، اما افراد و جریانات فرصت‌طلب می‌کوشند با نادیده گرفتن واقعیت‌ها بر طبل شبهه افکنی بکوبند و از این محل برای خود متاعی حاصل کنند.
جالب اینجاست که کسانی امروز با کلیدواژه «امام زدایی» مدعی شده‌اند که در طول سه دهه اخیر بار‌ها در مقابل هتاکی‌های همقطاران خود به ساحت امام احل (ره) سکوت کرده‌اند. درست در هنگامه‌ای که اینان در دوره دوم خرداد قدرت را دست گرفته بودندف چنان مست از غربزدگی بودند که جسارت و هتاکی آن همسنگرشان را که مدعی سپرده شدن امام به موزه بود، نادیده گرفته و جالب اینجاست کسانی که از آن‌ها انتظار می‌رفت سکوت را بشکنند و به شبهه‌افکنی ضدانقلاب پاسخ گویند، دقیقاً همان کسانی بودند که بر سر سفره‌ای از عناوین و القاب نشسته و از آن متنعم هستند و غافل از اینکه اگر - خدای‌ناکرده- بدخواهان انقلاب در پیشبرد این سناریوی خود موفق شوند همین سفره، عناوین و دکان‌ها نیز جایی نخواهد داشت.
البته این داستان غم‌انگیز سال‌هاست که ادامه داشته و در دوره موسوم به دوم خرداد و نیز فتنه ۸۸ که تجدیدنظرطلبان توهین آشکار به امام و آرمان‌هایش را در دستور کار قرار داده بودند، قبیله‌گرایی مانع شد تا همین کسانی که وظیفه دفاع از اندیشه‌های امام را برعهده دارند، به وظیفه خود عمل کنند و این بار بر دوش یاوران حقیقی خمینی افتاد، یعنی همان‌ها که بی‌هیچ چشمداشت و انتظار مادی یا بهره‌برداری از عنوان خانوادگی، تنها به رسالت انقلابی خویش می‌اندیشیدند.
در واقع باید گفت دو نگاه به امام (ره)، مکتب و گفتمان او وجود دارد که باید دقیقاً شناخته و از هم مجزا تعریف گردند. نگاه اول نگرشی ژنتیک داشته و هیچ توجهی به مکتب، اندیشه و گفتمان آن عزیز سفرکرده ندارد. در این نگاه نام امام تنها فرصتی است برای برخی از منسوبان نسبی و سببی تا برای خود عنوان و امکاناتی فراهم کنند و جالب اینجاست که برخی از این‌ها درست در نقطه مقابل مکتب و گفتمان امام (ره) قرار گرفته‌اند. در مقابل نگاه دوم که صحیح‌تر است به میراث معنوی و فکری امام (ره) توجه داشته و به دنبال زنده و بالنده نگاه داشتن مکتب و گفتمان امام خمینی (ره) است. در این نگاه صرفاً قرابت نسبی و سببی، اصالت ندارد و آنچه اصل است، قرابت و امتداد فکری و معنوی است. در این نگاه قرار نیست کسی از نام خانوادگی مشترک با امام سود برد، بلکه بنا بر این با تسری گفتمان امام (ره) در سطح ملی و فراملی، نام و مکتب امام اعتلا یابد.
امید ان است آنانی که خود را متولی حفظ آثار امام (ره) می‌دانند، بیش از بهره برداری‌های سیاسی به بسط و تسری مکتب و گفتمان امام خمینی (ره) همت گمارند.
