سرویس فرهنگ و هنر جوان آنلاین: به تازگی پوئم سمفونیای به نام «سرباز» با شعری از علیمحمد مؤدب، خوانندگی امیرحسین سمیعی، رهبری ارکستر آرش امینی و آهنگسازی آرمان مهربان منتشر شد.
این اثر از شش موومان یا بخش تشکیل شده است که هر کدام از آنها روایتی از زندگی قهرمان ملی، شهید قاسم سلیمانی و شهدای دفاع مقدس را روایت میکند.
آرمان مهربان، آهنگساز پوئم سمفونی سرباز درباره ساخت این اثر و در پاسخ به این پرسش که ویژگیهای شخصیتی سردار سلیمانی تا چه اندازه بر تولید و روند ساخت این قطعه تأثیر گذاشته است؟ به ایسنا گفت: از زاویه دید من بخشی از ویژگیهای شخصیتی، در تمام رزمندگان و شهدا مشخص است، مانند عشق آنها به میهن، وطن، از جان گذشتگی، گذشتن از خانه و خانواده و... این پارامترها ایده اصلی من برای ساخت پوئم سمفونی «سرباز» را تشکیل دادند و سعی کردم برای ساخت این اثر نگاهی کلی و عام داشته باشم.
او ادامه میدهد: اگر به عناوین موومانها نگاه کنید، متوجه این مبحث خواهید شد، مثلاً در موومان اول که «سرباز» نام دارد، سعی کردهام با بهرهگیری از یک ساز سولو، تنهاییهای یک سرباز را نشان دهم و در ادامه این قطعه سازهای دیگری که هر کدام به شکلی معرف ویژگیهای دیگر هستند، به هم میپیوندند و ارکستر بزرگی را تشکیل میدهند که همصدا ملودی ابتدایی را میخوانند و این اتحاد و همبستگی آنها را نشان میدهد. مهربان درباره دیگر موومانهای پوئم سمفونی سرباز توضیح میدهد: موومان دوم «میهن» نام دارد که بخش مورد علاقه خودم است. سعی کردم عشقی که همه به میهن خود داریم با ملودیهای خیلی شورانگیز نشان دهم. این موومان با یک فضای آرام و عاشقانهها شروع میشود، اوج میگیرد و گروه کر به ملودی اصلی اضافه میشود، به این صورت که گروه خانمها و آقایان به صورت جداگانه ملودی را میخوانند، در نهایت به هم پیوند میخورند و ملودی را با اوج و فرازی که به آن رسیده، اجرا میکنند.
او درباره موومان سوم که «پیکار» نام دارد، بیان میکند: این موومان تنها موومانی است که دارای کلام است. این موومان را بر اساس شعری از استاد علیمحمد مؤدب که شعرش را به من ارائه داده بودند، نوشتم، به این صورت که پس از مطالعه آن، ایدههایم را رویش پیاده کردم. موومان چهارم با نام پدر، رزمنده را از زاویه پدر بودن نگاه کرده است. برخلاف اینکه همیشه رزمندهها را خیلی پرشور و با یک فرم نظامی نشان میدهند، سعی کردهام به یک رزمنده به عنوان یک پدر نگاه کنم و نگاه خانواده را به تصویر بکشم. موومان سنگین و آرامی است که تمامی تصاویر شهادت، جدایی و غم از دست دادن در آن پیاده شده است. این آهنگساز درباره موومان پنجم- «الله اکبر» - توضیح میدهد: این قطعه نیز بیکلام است ولی مهمترین شاخصه آن این است که تمامی سازها موتیفی را شبیه به عبارت «الله اکبر» فریاد میزنند. در ابتدای موومان، سازهای مختلف در تونالیتههای مختلف هستند و هر کدام با فضای خود این موتیف را اجرا میکنند و پس از پایان مقدمه، قطعه خیلی پرشور آغاز میشود و تمام سازها این موتیف را به همراه یکدیگر صدا میزنند و در نهایت به پیوند و وحدت میرسند که کار را خیلی پرقدرت، به پایان میرسانند.
او در پایان درباره نحوه ضبط کار توضیح میدهد: از آنجا که باید اثر را با حضور تعداد زیادی نوازنده و خواننده ضبط میکردیم، شرایط سختی برای ما رقم خورد. آقای کیومرث ناصری، مدیر داخلی ارکستر سمفونیک صدا و سیما فضایی را ایجاد کردند تا نوازندگان سازهای زهی بتوانند با ماسک سر ضبطها حضور پیدا کنند، البته کار برای نوازندگان زهی راحتتر بود و میتوانستند با استفاده از ماسک و رعایت فاصله کار را به انجام برسانند ولی شرایط برای سازهای بادی دشوارتر بود. تجربه جدیدی که داشتیم این بود که ضبط بخش گروه کر با ماسک انجام شد و اینگونه احساس کردم به جنس صدایی که برای اثر لازم بود، نزدیکتر شدیم و تجربه رضایتبخشی بود.