سرویس ورزشی جوان آنلاین: جالب این است که خیلی از مردم این قهرمانان را نمی‌شناختند. از پول مردم برای ورزشکاران هزینه می‌شود، اما عمر ورزشی ورزشکار به پایان می‌رسد و ورزشکار دنبال کار شخصی خودش می‌رود. اتفاقاتی که اخیراً افتاده و به نظر غیرمنطقی رشد می‌کند، خروج ورزشکاران است که این موضوع به ما پیام می‌دهد پیوندی که باید بین شخصیت‌های اجتماعی و مردم باشد یک جایی قطع می‌شود. یعنی ما به قهرمان ملی‌مان نفهمانده‌ایم فارغ از هر مسئله‌ای، ورزشکار یا شخصیت اجتماعی مقابل مردم مسئول است. به نظرم وقتی کار قهرمانی ورزشکاران تمام می‌شود مسئولیت‌های اجتماعی آن‌ها شروع می‌شود، چون خیلی از خلأ‌های عاطفی را که در جامعه وجود دارد همین ورزشکاران و قهرمانان می‌توانند حل کنند. این خلأ در رشته‌های ورزشی به وضوح دیده می‌شود. ما موضوع قهرمان ملی و مسئولیت اجتماعی را در ایران نداشتیم، در حالی که کشور‌های دیگر خیلی خوب این مسئله را حمایت می‌کنند. وقتی نا امیدی در جامعه هست، قهرمانان ملی می‌توانند نقش مهمی ایفا کنند و نگذارند سطح امید اجتماعی مردم پایین بیاید. ما قهرمانانی داریم که این کار را شروع کرده‌اند. ما به روستایی به نام ممبین در استان خوزستان رفته بودیم و آنجا کسی کمیل قاسمی قهرمان المپیک را نمی‌شناخت و فقط گفتند چند نفر خیر از تهران آمده بودند و کمک کردند. این مسائل واقعاً دردآور است که اینقدر ارتباط بین ورزشکار و مردم قطع است.
